Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στην αρχή της δημιουργίας, οι άντρες και οι γυναίκες δεν ήταν όπως τώρα.
Υπήρχε μόνο ένα ον. Βραχύσωμο, με σώμα και λαιμό.
Το κεφάλι του είχε δύο πρόσωπα και το καθένα κοίταζε προς διαφορετική κατεύθυνση .
Ήταν λες και δύο πλάσματα είχαν κολλημένες τις πλάτες τους.
Δύο αντίθετα φύλα, τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια.
Οι θεοί της Ελλάδας όμως ήταν ζηλιάρηδες.
Ένα πλάσμα με τέσσερα χέρια δούλευε περισσότερο.
Με δύο πρόσωπα έβλεπε παντού και δεν μπορούσε να δεχτεί ύπουλη επίθεση.
Με τέσσερα πόδια δεν χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να στέκεται και να διανύει μεγάλες αποστάσεις.
Μα το πιο επικίνδυνο απ’όλα, ήταν άλλο.
Το πλάσμα αυτό είχε δύο φύλα.
Δεν είχε λοιπόν κανέναν ανάγκη για να συνεχίσει να αναπαράγεται πάνω στη γη.
Η δύναμη αυτή έπρεπε να χαθεί. Οι θνητοί έπρεπε απαραιτήτως να αποδυναμωθούν.
Ο Δίας αποφάσισε και ο κεραυνός του ξεχύθηκε από τον Όλυμπο.
Κι έκοψε το πλάσμα στα δύο, δημιουργώντας τον άντρα και τη γυναίκα.
Από τότε είμαστε ημίτομα.
Ο πόθος για το ολόκληρο κι η ορμή μας να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας φύση ενώνοντας τα δύο μισά σε ένα ολόκληρο, ονομάστηκε έρωτας.
Και το ερώτημα είναι: Υπάρχει κάπου στον κόσμο το άλλο μας μισό;
Κι αν υπάρχει πως θα καταλάβουμε ποιος είναι; Κι αν το καταλάβουμε θα μπορέσουμε να μείνουμε μαζί του;
Όλη μας η ζωή χαρακτηρίζεται από μία συνεχή αναζήτηση για το άλλο μας μισό.
Η αναζήτηση του κομματιού που λείπει και περιμένουμε να ολοκληρώσει την ψυχή, την ύπαρξη μας, τη ζωή μας.
Παλεύουμε να κολλήσουμε τα κομμάτια μας, να πάρουμε και να δώσουμε ζωή, να νιώσουμε την ευτυχία που ο καθένας οφείλει στον εαυτό του.
Πολλές φορές αυτή η αναζήτηση είναι άκαρπη.
Άραγε υπάρχει αυτή η ψυχή; Αυτή που δένεται με τη δική μας και μας ολοκληρώνει;
Η απάντηση είναι ναι.
Δεν μπορούμε να ολοκληρωθούμε αν δε βρούμε το άλλο μας μισό. Αν δεν ενωθούμε μαζί του. Υπάρχει πάντα για τον καθένα αλλά είναι δύσκολο να το νιώσουμε.
Λίγοι είναι τυχεροί κι έχουν την ευκαιρία.
Στο δύσκολο ταξίδι της ζωής ελλοχεύουν κίνδυνοι που καθιστούν ανέφικτη τη συνάντηση.
Σύμφωνα με τη μεταφυσική, το άλλο μας μισό είναι ένα άτομο που γνωρίζουμε από προηγούμενή ζωή. Το συναντούμε ξανά ώστε να εξελιχθούμε βοηθώντας ο ένας τον άλλο.
Για πολλούς είναι ο ιδανικός σύντροφος.
Αυτός που έχει τις ίδιες προσδοκίες, ανάγκες κι άποψη για τον έρωτα.
Κοινώς ο ένας έχει δημιουργηθεί για τον άλλον.
Με όποια ερμηνεία κι αν συμφωνήσετε, το άλλο μας μισό είναι ο άνθρωπος με τον οποίο η επικοινωνία γίνεται με φυσικό κι αβίαστο τρόπο.
Είναι εκείνος που αναδεικνύει τα θετικά μας στοιχεία, που μας σέβεται, μας στηρίζει, μας εκτιμά, μας προστατεύει, μας οδηγεί στο καλύτερο.
Με αυτό νιώθουμε ιδανικά ασφαλείς και προστατευμένοι με μια αγάπη ανιδιοτελή.
Όταν αυτό όμως συμβεί, πως το διατηρούμε;
Πρέπει να αφεθούμε. Να δείξουμε ποιοί πραγματικά είμαστε.
Τότε θα μας αγαπήσει πραγματικά.
Βαθιά κι αληθινά.
Η ζωή δεν είναι θεατρικό σανίδι να υποδυόμαστε ρόλους.
Το να φτάσουμε στην πραγματική ισορροπία κι ευτυχία είναι στο χέρι μας.
Βήματα απλά μα μονοδρομημένα.
Αποχωριζόμαστε τις μάσκες κι επιτρέπουμε στους ανθρώπους να μας γνωρίσουν και να μας αγαπήσουν για ό,τι είμαστε πραγματικά.
Ένα μισό που αέναα αναζητά το κεραυνοβολημένο υπόλοιπο του.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
