Η χειρότερη φυλακή για έναν άνθρωπο είναι ο φόβος που νιώθει για το τι έχουν οι γύρω του μέσα στο κεφάλι τους, τι σκέφτονται με το μυαλό τους. Οι σκέψεις αυτές είναι πιο τρομακτικές από τα ίδια τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Οι σκέψεις που πια περιέχουν μόνο φόβο και καθόλου βεβαιότητα.
Εγώ όμως δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι και στο ξεκαθαρίζω. Βαρέθηκα να μαντεύω, να υποφέρω και να σεναριολογώ. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αρνούμαι να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχεις μέσα σου τόση εγωπάθεια, τόση ανασφάλεια και τόση μικρότητα που ειλικρινά άρχισα να τρομάζω. Ξέρεις καλά πως δεν μπορείς να αποφύγεις τη φύση σου γι ‘αυτό κι έμαθες να τη χειρίζεσαι. Δεν ξέρω γιατί μέχρι τώρα δεν μπορούσα να τα δω. Μάλλον ένιωθα πως το παλεύεις. Σκέφτομαι και απορώ με τον εαυτό μου πλέον, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Τι έκανα μέχρι τώρα; Προσπαθούσα να μαντέψω το μέλλον; Προσπαθούσα να σκεφτώ την επόμενη κίνησή σου;
Περνούσαν οι μέρες, προχωρούσε η ζωή μου, άνθρωποι από δίπλα και στιγμές κι εγώ να νιώθω αυτό το τσίμπημα στην καρδιά, αυτό τον κόμπο στο στομάχι που εξηγεί το χαμένο βλέμμα μου. Σταμάτησα να ζω για μένα και ζούσα μόνο για σένα. Μόνιμος κάτοικος στο μυαλό μου για καιρό.
Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου ουρλιάζει και νιώθω ότι θέλει να το ξετινάξει. Δεν με καταλαβαίνω εδώ και καιρό, λες και προσπαθώ να βγάλω από πάνω μου κάθε τι ανθρώπινο για να μπορέσω να επιβιώσω. Έχω κουραστεί να ερμηνεύω τις σκέψεις σου. Οι υποθέσεις που κάνω μου προκαλούν γέλιο πλέον.
Σενάρια για το κάθε βλέμμα, το μήνυμα στο κινητό και τα τηλέφωνα. Δεν είχα την οξυδέρκεια να οργανώσω το δικό μου παιχνίδι, παρά μόνο σκεφτόμουν ώρες ατελείωτες και προσπαθούσα με μανία να αποκρυπτογραφήσω κάθε κίνησή σου. Είναι σχεδόν γελοίο τώρα που το ξανασκέφτομαι. Καταντήσαμε δυο ξένοι που φοβούνται να μιλήσουν ο ένας στον άλλον. Ώρες-ώρες νιώθω πως κοροϊδευόμαστε. Πόσο αναγκαίο σου είναι να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου; Πόσο απαιτητική ερωμένη η αλήθεια κι η ειλικρίνεια; Μια καλή επικοινωνία είναι πάντα επιθυμητή.
Απορώ πραγματικά, δε βαρέθηκες κλεισμένος στο μικρόκοσμό σου; Μια φορά να μου μιλήσεις έξω από τα δόντια δεν μπόρεσες. Κουράστηκα να εξηγώ τι συμβαίνει και να φτιάχνω παραμύθια στο κεφάλι μου. Καιρός να καταλάβεις ότι το μυαλό σου δεν είναι μεγαλύτερο από σένα. Σταμάτα να στήνεις παγίδες που νομίζεις ότι πέφτω μέσα. Σου έχω πει ποτέ πως με κούρασες πολύ; Βγαίνουν πάνω μου όλες σου οι ανασφάλειες. Και μη λυπάσαι πλέον για μένα.
Μου ‘χει μείνει πλέον μια κούφια ενόχληση.
Δυσοίωνο το μέλλον μας.
Δε σου κρατάω κακία, ούτε έχω πικρία μέσα μου.
Να ‘σαι καλά λοιπόν, στο άγνωστο σύμπαν σου.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
