Ανά εξάμηνο αλλάζουν διεύθυνση

Το σπίτι μας για τον καθένα από μας σημαίνει κάτι διαφορετικό. Ίσως να ‘ναι απλώς ένα μέρος όπου μπορούμε να κοιμόμαστε και να ξεκουραζόμαστε ή το πιο αγαπημένο μας μέρος, το καταφύγιό μας, που κουβαλά παντού, απ’ τις τοίχους ως τα έπιπλα, στιγμές κι αναμνήσεις. Πολλοί μπορεί να συμφωνήσουν πως σπίτι τους είναι μόνο το πατρικό τους, εκεί που μεγάλωσαν, εκεί που όλοι νιώθουμε πάντα ασφάλεια. Υπάρχουν κι αρκετοί, όμως, που θα υποστηρίξουν πως ένα σπίτι είναι απλά ένα προσωρινό μέσο για να εξυπηρετούμε τις ανάγκες μας, που δεν προκαλεί συναισθήματα, ούτε μπορούν να ταυτιστούν μαζί του. Δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από ένα μέρος απλά για να ηρεμούν.

Η αλήθεια είναι πως όταν αγαπάς το σπίτι σου δύσκολα το αποχωρίζεσαι. Κι αυτό είναι ένα δέσιμο που ορισμένοι δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν και να συμμεριστούν. Εκείνοι που δε θα τους ακούσεις να αναφωνούν «σπίτι μου, σπιτάκι» μου, είναι οι ίδιο που ανά εξάμηνο αλλάζουν διεύθυνση.

Βάσανο η μετακόμιση. Να πακετάρεις και να ξεπακετάρεις, να κουβαλήσεις, να καθαρίσεις,  να τα τακτοποιήσεις όλα, αφού έχεις ψάξει αγγελίες, κοιτάξει σπίτια, τρομάξει με ορισμένα, κάνει παζάρια στην τιμή, απογοητευτεί, πεισμώσει, βρει κάτι που σ’ ενδιαφέρει κι είναι στα λεφτά που θέλεις. Κι ύστερα να τσεκάρεις την περιοχή, να ελέγξεις τις αποστάσεις, τη γειτονιά, τις υπηρεσίες. Πολλές οι εκκρεμότητες και μεγάλο το άγχος κάθε φορά που κάποιος παίρνει μια τέτοια απόφαση, άρα γιατί ορισμένοι επιλέγουν να επαναλαμβάνουν αυτή τη διαδικασία μία ή και δύο φορές το χρόνο;

Συχνά μπορεί να μην είναι καν συνειδητή επιλογή αλλά ανάγκη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων· ένας τραγουδιστής, καθηγητής, στρατιωτικός, γιατρός, για παράδειγμα, συχνά υποχρεώνονται να μετακομίζει σε άλλη περιοχή. Όχι ό,τι καλύτερο αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα γίνεται απλά μια ακόμη συνήθεια, εξάλλου θέλουν απλά να κάνουν αυτό που αγαπούν, όπου κι αν είναι.

Μπορεί, απ’ την άλλη, κάποιος να επιλέγει να ξεβολεύεται, μήπως έτσι βρει την ηρεμία του και ξεφύγει απ’ τις σκέψεις και το παρελθόν του. Ίσως σε ένα σπίτι να έζησε στιγμές που δε θα θέλει πια να θυμάται, να κουβαλά αναμνήσεις που πονάνε κι έτσι να άλλαξε διαμέρισμα, μήπως αλλάξει κι η διάθεσή του. Ύστερα από καιρό να πήρε πάλι την ίδια απόφαση, ελπίζοντας σε μία ανανέωση ή να επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση μετά από κάθε απογοήτευση. Σε κάθε περίπτωση η λησμονιά είναι ζήτημα εσωτερικό και μάλλον περισσότερα χάνουμε παρά κερδίζουμε κάθε φορά που πατάμε (μάλλον αποτυχημένα) ολική διαγραφή, σε μια προσπάθεια να ξεκόψουμε απ’ τις ρίζες μας, αποφεύγοντας δειλά τα προβλήματά μας. Έτσι δεν αφήνουμε τίποτα πίσω, καταλήγουμε φοβισμένοι και καχύποπτοι, να μην έχουμε μάθει τίποτα από τα παθήματά μας.

Άλλοι, πάλι, δε θέλουν να ξεχάσουν, αλλά να ανακαλύψουν το άγνωστο. Αλλάζουν συχνά σπίτι γιατί καθετί αλλιώτικο τους ενθουσιάζει. Ίσως να μην τους κουράζει η μετακόμιση, γιατί δεν το βλέπουν σαν υποχρέωση, ούτε τρόπο να ξεφύγουν από ό,τι τους παιδεύει, αλλά ως έναν τρόπο ανασυγκρότησης και μια καινούργια περιπέτεια. Αν το καλοσκεφτούμε είναι ενδιαφέρον και γοητευτικό το να μη βολεύεσαι, να μη μένεις στάσιμος, να δοκιμάζεις το διαφορετικό. Να γνωρίζεις ένα νέο περιβάλλον, μια νέα γειτονιά, με άλλους ανθρώπους και να προσαρμόζεσαι κάθε φορά στα δεδομένα. Μπαίνεις σε μια διαρκή διαδικασία εξέλιξης και σίγουρα δεν προλαβαίνεις να ρουτινιάσεις.

Διαφορετικό σπίτι σημαίνει αυτόματα και διαφορετική καθημερινότητα. Οι συχνές μετακομίσεις, όμως, μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα όταν αποφασίσεις να μοιραστείς τη ζωή σου με έναν άνθρωπο. Ίσως να μην του αρέσει να ζει συνεχώς με την αγωνία του άγνωστου, ίσως να μη θέλει να αλλάζει τη ρουτίνα του ανά εξάμηνο και να μην τον ευχαριστεί το να εγκαταλείπει το σπίτι του. Τότε, το παιχνίδι αλλάζει γιατί ένας επιπλέον παίχτης θέτει κι αυτός τους κανόνες του. Το μόνο σίγουρο πως κάποιος απ’ τους δύο θα πρέπει να συμβιβαστεί.

Όπως και να ‘χει, για κανέναν δεν είναι αδιάφορος ο χώρος του, για όλους μας κάτι σημαίνει κι αφήνει το στίγμα του πάνω μας.  Το σπίτι μας είναι το παρόν μας, εκεί που ονειρευόμαστε το μέλλον μας κι αναπολούμε το παρελθόν μας, είναι κομμάτι του εαυτού μας που όσο και να προσπαθούμε να το αποχωριστούμε το κουβαλάμε πάντα και παντού μαζί μας.

Όσο για τις μετακομίσεις, κανείς δεν έχασε βάζοντας λίγη περιπέτεια στη ζωή του.