Η καληνύχτα που δε λέμε πονάει περισσότερο

Έχω θυμό μέσα μου. Κι η αιτία είσαι εσύ. Ανάμικτα συναισθήματα, πικρία κι εκνευρισμός. Θυμωμένη με εσένα και τις πράξεις σου. Περισσότερο από όλα, όμως, απογοητευμένη. Ίσως γιατί νόμιζα πως ήσουν αλλιώς, ίσως επειδή πίστευα πως εννοούσες αυτά που έλεγες, ίσως γιατί το έχαψα πως εσύ θα μείνεις.

Δεν μπορεί, όμως, να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται να ήταν λάθος ό,τι με έκανες να νιώσω. Μπορούσα με ευκολία να δω στα μάτια σου πόσο με ήθελες. Σε άγγιζα κι αναγνώριζα την αναστάτωση που σου προκαλούσα με μία μου κίνηση. Σε ένα φιλί χωρούσε όλη η φροντίδα και σε μια βόλτα χέρι-χέρι όλη η δύναμη. Μια αγκαλιά κι ήμουν ασφαλής, ήμουν σπίτι μου κι ας ήμουν, στην πραγματικότητα, χιλιόμετρα μακριά.

Αντέχεις να μη μου μιλάς; Πώς το καταφέρνεις; Χωρίς καλημέρα, χωρίς να σε νοιάζει αν είμαι εντάξει και πώς πήγε η μέρα μου; Και καλά η «καλημέρα», αλλά η «καληνύχτα»; Πώς κοιμάσαι χωρίς να ξέρεις αν έφτασα ασφαλής σπίτι, χωρίς να ακούσεις τη φωνή μου; Αυτή η καληνύχτα, να ξέρεις, πονάει πιο πολύ απ’ όλα.

Δεν είναι ίδιες πια οι νύχτες μου. Χωρίς να σ’ ακούσω πριν, δεν κοιμάμαι όπως παλιά. Βλέπω εφιάλτες τα βράδια και στριφογυρνάω στα σεντόνια ανήσυχα, μήπως και με πάρεις κάποιο τηλέφωνο ή στείλεις ένα μήνυμα. Το πράγμα χειροτερεύει όταν σε βλέπω στο όνειρό μου. Φυσικό να βρίσκεσαι κι εκεί, αφού δε βγαίνεις δευτερόλεπτο απ’ το μυαλό μου. Κι εκεί παίζει σαν φιλμάκι η φυγή σου.

Ένα «γιατί» μόνιμος επισκέπτης στη σκέψη μου. Ήξερες πόσο σε εμπιστεύτηκα και πόσο πρόθυμη ήμουν να σου χαρίσω κάθε συναίσθημα. Κι εσύ επέλεξες να παίξεις με αυτά. Λάθος παιχνίδι. Άνοιξες πληγές που μόνο ο χρόνος μπορεί να επουλώσει.

Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα παράτησες, γιατί δεν προσπάθησες λίγο παραπάνω, γιατί δεν έκανες κάτι να με κρατήσεις. Έλεγες πως δε θα φύγεις, πως θα ‘σαι εδώ, μα τώρα παλεύω μόνη μου την απουσία σου και τα κενά που άφησε.

Με πονάει να σε βλέπω, με πονάει να περνάω έξω απ’ το σπίτι σου, με πονάει να ακούω τραγούδια που ακούγαμε μαζί και τα κρατούσαμε για αφιερώσεις, με πονάει να ξέρω πως είσαι εδώ, αλλά όχι δίπλα μου όπως  υποσχέθηκες.

Κι έχω ανάγκη εκείνα τα λόγια, τα φιλιά, τη φωνή, την καληνύχτα σου. Μια αγκαλιά και να μου πεις πως όλα ήταν ψέμα. Να βγούμε απ’ την παύση και να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Αυτό αρκεί, ούτε ηρωισμούς θέλω ούτε μεγάλες σκηνές και συναισθηματικούς διαλόγους. Μονάχα να με διεκδικήσεις ξανά.

Προσπάθησε αν πιστεύεις πως αξίζει. Μα μην το καθυστερείς, γιατί δεν αντέχω να σηκώνω την απουσία σου, το δήθεν ενδιαφέρον σου και τα υπονοούμενά σου. Δεν είμαι καλά μακριά σου, όσο κι αν με ευκολία μπορώ να πω αυτό το ψέμα.

Έλα, πες μου πως όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο και πως δεν πρόκειται να φύγεις ξανά· ίσως αυτή τη φορά να το εννοείς.