Καψούρα είναι να ξεχνάς να φας

Ο έρωτας, συνήθως, σκάει κεραυνοβόλα στη ζωή μας, από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, τη στιγμή που σου μοιάζει αδύνατον να ξαναερωτευτείς. Το καμπανάκι του χτυπάει δυνατά μες στο μυαλό σου κι είναι αδύνατο να αποτρέψεις τον εαυτό σου να αισθανθεί όλα εκείνα τα έντονα, ταραχώδη κι αντιφατικά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν έναν ερωτευμένο.

Υπάρχουν σημάδια που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως κάτι άλλαξε, κάτι περίεργο (μα κι ωραίο) σου συμβαίνει. Ξαφνικά ξεχνάς να φας, από εκεί που η σκέψη του τριγύριζε κάθε τρεις και λίγο σε πίτσες, σουβλάκια και παγωτά, τώρα καμία τέτοια γεύση ή μυρωδιά δε σε συγκινεί. Φτάνει βράδυ κι εσύ ίσως να μην έχεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου. Έχεις ένα κενό αλλά όχι στο στομάχι, σου λείπει αυτός ο άνθρωπος και κάνεις διαρκώς σενάρια που τον περιλαμβάνουν ως πρωταγωνιστή. Το μυαλό σου κολλημένο σε εκείνο το πρόσωπο κι η κάθε άλλη επιθυμία σου καλύπτεται απ’ τη λαχτάρα σου να τον δεις.

Κι αν όλα πάνε καλά, τα αισθήματα είναι αμοιβαία και μπεις σε μια σχέση, πάλι πουθενά όρεξη για λιχουδιές και κυρίως πιάτα. Δε σε νοιάζει τίποτα παρά να είσαι μαζί με το σύντροφο σου ή έστω να μιλάτε συνέχεια όταν είστε χωριστά. Πού χρόνος για φαγητό; Πλέον έχει γίνει δευτερεύουσα ανάγκη, όπως κι ο ύπνος, αφού μετά την αναπνοή το να φιλάς το ταίρι σου είναι ό,τι πιο αναγκαίο αυτήν την περίοδο για σένα.

Ίσως πάλι να ξεχνάς να φας πάνω στην υπερένταση, επειδή είσαι χαρούμενος. Είναι γνωστό πως όλοι βρίσκουμε καταφύγιο και παρηγοριά στο φαγητό όταν είμαστε απογοητευμένοι, λυπημένοι ή θυμωμένοι. Αντίθετα όμως, όταν είμαστε χαρούμενοι, ερωτευμένοι κι αισιόδοξοι δε νιώθουμε την ανάγκη να πέσουμε με τα μούτρα στο φαγητό ούτε να βρούμε υποκατάστατα στιγμιαίας απόλαυσης κι ευτυχίας. Το στομάχι μας δένεται κόμπος και χαριτωμένα χρωματιστά έντομα πεταρίζουν μέσα μας.

Ο έρωτας συνήθως κρατάει λίγο, ίσως γι’ αυτό είναι τόσο έντονος. Όταν βιώνεται όμως δεν κρύβεται, γίνεται εξόφθαλμα αντιληπτός. Ένας άνθρωπος είναι συνέχεια στο μυαλό σου, θέλεις να ξέρεις τι κάνει, αν είναι καλά, πού πήγε και με ποιους, όχι απαραίτητα επειδή ζηλεύεις ή θες να τον ελέγξεις (αν κι ο έρωτας μπορεί να καταλήξει κτητικός κι ανασφαλής), αλλά επειδή θες να είσαι κομμάτι της ζωής του και σε ενδιαφέρει πώς ζει την καθημερινότητά του.

Το πρώτο διάστημα μιας σχέσης περνάει με την αγωνία και την επιθυμία να διεκδικείς το σύντροφό σου με τον οποιονδήποτε τρόπο∙ δώρα, εκπλήξεις, πειράγματα, ακόμα και μικροτσακωμοί για να ανάβουν τα αίματα και φυσικά πολύ σεξ. Ε, με όλα αυτά είναι λογικό να μην έχεις όρεξη, ούτε καν χρόνο, για φαγητό.

Προτεραιότητά σου είναι να μιλήσεις, να ενδιαφερθείς να ασχοληθείς με εκείνο το πρόσωπο κι όχι με εσένα. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον εαυτό σου βέβαια να σε παραμελείς, γι’ αυτό όσοι σ’ αγαπούν (φίλοι κι οικογένεια) θα σε κυνηγάνε για να βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου και να πάρεις έστω εκείνες τις βιταμίνες -μην πάμε κι από καψούρα, δε λέει.

Βρίσκεσαι γενικότερα εκτός τόπου και χρόνου και ζεις σε μια δική σου ωραιοποιημένη πραγματικότητα, ξεχνώντας ρεαλιστικές ανάγκες. Αμελείς τις υποχρεώσεις σου, γίνεσαι λιγότερο παραγωγικός και περισσότερο αφηρημένος, συγκεντρώνεσαι δυσκολότερα. Μέχρι που κάποια στιγμή ευτυχώς προσγειώνεσαι, λίγο πριν χάσεις τον εαυτό σου.

Ας χαρούμε τον έρωτα για όσο κρατήσει, αρκεί να μην πέσουμε θύματα της υπερβολή μας, αρκεί να μην ξεχνάμε να μας προσέχουμε, να μας ποτίζουμε και να μας ταΐζουμε για να μπορούμε αργότερα να μας ταλαιπωρούμε.