Κυνηγώντας διαρκώς το καλύτερο δε χαίρεσαι ούτε το καλό

Η καθημερινότητά μας πλέον περιτριγυρίζεται συνεχώς από υλικά αγαθά. Όσο περνάνε τα χρόνια αποκτούμε όλο και περισσότερες ανέσεις, κάθε φορά ακόμα πιο εξελιγμένες και με την ψευδαίσθηση πως μας είναι απαραίτητες. Όλοι μας πλέον έχουμε έξυπνα κινητά κι ας χαζεύουμε οι ίδιοι.

Κινητά τηλέφωνα, μεγάλη ιστορία. Εμφανίστηκαν πριν από λίγα χρόνια κι έκαναν τη ζωή μας αρκετά πιο εύκολη· μπορούμε να τηλεφωνούμε σε όποιον θέλουμε κάθε στιγμή και να ανταλλάζουμε μηνύματα, γρήγορα κι οικονομικά, κι αυτή ήταν μόνο η αρχή, τότε που ακόμη στόχευαν απλώς στην επικοινωνία. Όσο η τεχνολογία, όμως, αναπτυσσόταν, τόσο πιο πολύ άλλαζαν –προς το καλύτερο– και τα κινητά τηλέφωνα. Στη δεδομένη στιγμή μ’ ένα smart phone μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα, που πριν χρόνια δε θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Και κάθε εξάμηνο ένα ακόμη πιο εξελιγμένο μοντέλο. Πλέον η πολυτέλεια μας έγινε ανάγκη, διαρκώς θέλουμε το καλύτερο, το πιο καινούργιο κι ας μας εξυπηρετούσε και με το παραπάνω το προηγούμενο.

Και τα κινητά είναι απλώς ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε πως πλέον οι άνθρωποι δύσκολα εκτιμάμε αυτό που έχουμε (είτε είναι αντικείμενο είτε ακόμη και πρόσωπο), όσο καλό κι αν είναι, αφού όσα κι αν μας προσφέρει δε μας μοιάζουν αρκετά, συγκριτικά με όσα άλλοι έχουν. Έχουμε συνεχώς απαιτήσεις απ’ τους γύρω μας, τόσο μεγάλες, που ό,τι κι αν μας δώσουν δε μας φαίνεται αρκετό.

Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί μεταξύ τους, μπαίνουν και βγαίνουν διαρκώς από σχέσεις, αφού πουθενά δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη φιλία. Αγαπάμε τους φίλους μας κι αυτό είναι δεδομένο, αλλά τι συμβαίνει όταν οι φίλοι μας πλέον είναι εικονικοί, φίλοι του διαδικτύου δηλαδή; Κάποιοι ίσως να πιστεύουν πως όσους περισσότερους φίλους έχεις στα διαδικτυακά μέσα τόσο καλύτερος φίλος γίνεσαι, με περισσότερα άτομα να σ’ αγαπούν. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει, απλώς έτσι νιώθουμε μια προσωρινή ασφάλεια, χωρίς να παύει όμως να μας ανησυχεί το γεγονός πως συνεχώς χρειαζόμαστε νέους φίλους, αφού στην πραγματικότητα κυνηγώντας την ποσότητα, χάσαμε την ποιότητα κι έτσι δεν έχουμε (πολλούς) αληθινούς φίλους.

Ας δούμε σαν παράδειγμα τον έρωτα. Για να βρίσκονται δύο άτομα σε μια σχέση προϋποθέτει πως έχουν αμοιβαία κι αληθινά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο. Το σημαντικό είναι στη σχέση αυτή κι οι δύο να δίνουν αλλά και να παίρνουν. Όταν ο ένας απ’ τους δύο αδιαφορεί για αυτά που του προσφέρει ο άλλος και δεν τα εκτιμά, ζητώντας διαρκώς περισσότερα, τότε η σχέση αυτή είναι πιθανόν να τερματιστεί. Το ερώτημα όμως είναι, γιατί ο ένας απ’ τους δύο να μη μένει ποτέ ευχαριστημένος από αυτά που του προσφέρει το ταίρι του; Πιθανόν να έστειλε λουλούδια, να έκανε δώρα, να ετοίμασε ένα ωραίο δείπνο και να σχεδίασε το τέλειο ταξίδι για αυτούς. Ο σύντροφός του όμως δεν ευχαριστιέται κι ιδιαίτερα για τα πράγματα που κάνει για αυτόν, γιατί σκέφτεται πόσα άλλα θα μπορούσε και δεν έχει κάνει, όσα βλέπει στις ταινίες και τα περιοδικά. Ανεβάζει διαρκώς τον πήχη κι έτσι ό,τι κι αν του προσφέρει ο άλλος, συναντά μόνο μια επιφανειακή ευχαρίστηση κι ένα βλέμμα απογοήτευσης.

Από καθημερινά παραδείγματα μπορούμε εύκολα να συνειδητοποιήσουμε πως υπάρχουν γύρω μας (ή ίσως να ‘μαστε εμείς οι ίδιοι) άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Τα άτομα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να ευτυχίσουν πραγματικά, όσα κι αν τους δώσεις, γιατί πολύ απλά δε θα τους είναι ποτέ αρκετά. Τις περισσότερες φορές δεν το κάνουν καν συνειδητά, απλά τους ορίζει αυτή η έλλειψη, που δεν τους επιτρέπει να χαρούν το καλό, αφού πρέπει να αποκτήσουν το καλύτερο.

Ζητούν και περιμένουν όλο και περισσότερα απ’ την κοινωνία, τη δουλειά, τους φίλους και το σύντροφό τους κι όταν τα αποκτούν, ζητούν άλλα. Ένας φαύλος κύκλος που θα τερματιστεί μόνο αν εστιάσουν στα πραγματικά σημαντικά, με εσωτερική αναζήτηση κι αν χρειαστεί και τη βοήθεια ενός ειδικού.