Όταν το κρύωμα γίνεται οικογενειακή υπόθεση

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το να αρρωστήσουμε είναι πάρα πολύ πιθανόν, έως και σχεδόν σίγουρο, όχι επειδή είμαστε κακότυχοι αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι, συχνά, το προκαλούμε. Λόγω κακοκαιρίας, απ’ τις απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας, απ’ την ξαφνική μετάβαση απ’ το κρύο στο ζεστό και το αντίστροφο, ή ίσως ακόμα επειδή έχουμε έλλειψη συγκεκριμένων βιταμινών είμαστε πιο ευάλωτοι στο να αρρωστήσουμε.

Στην αρκετά πιθανή, λοιπόν, περίπτωση που κρυολογήσουμε, θα επισκεφτούμε τον γιατρό κι εκείνος θα μας δώσει τις συμβουλές και τα φάρμακα που χρειαζόμαστε για τη θεραπεία μας. Κι αν ζεις μόνος, όλα καλά, θα προσέξεις για λίγες μέρες, θα γκρινιάξεις και θα το ξεπεράσεις. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν μένεις στο πατρικό σου και μέσα στο καταχείμωνο, όπου οι αρρώστιες και τα κρυολογήματα καραδοκούν έξω απ’ την πόρτα, το να αρρωστήσετε οικογενειακώς αποτελεί σχεδόν βεβαιότητα.

Αν όχι κάθε χρόνο, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας έτυχε να αρρωστήσει ολόκληρη η οικογένεια σταδιακά ο ένας μετά τον άλλο. Σε ένα ρεαλιστικό σενάριο, συναντάμε το πρώτο άτομο της οικογένειας που έχει αρρωστήσει να ‘ναι η αιτία που ολόκληρο το σπίτι θα καταντήσει να μοιάζει με πτέρυγα παθολογικής. Ο εύκολος στόχος κι ο κύριος υπεύθυνος για τα φτερνίσματα όλου του σπιτιού είναι εκείνος με το πιο αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα.

Ίσως η αρχή του «κακού» να ‘ναι ένα απ’ τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας ή απλά ο πιο απρόσεχτος. Εκείνος που συνήθως βγαίνει έξω χωρίς τα κατάλληλα ρούχα και με βρεγμένα μαλλιά ή ίσως να ‘ναι το άτομο που περπατάει στο σπίτι χωρίς κάλτσες και παντόφλες, όσο κι αν επιμένει (πάντα επιστημονικά) η μαμά πως απ’ τα πόδια και το κεφάλι κρυώνει ο άνθρωπος. Αν μάλιστα δεν πάρει και ζακέτα βγαίνοντας απ’ το σπίτι, τότε είναι πια θέμα χρόνου να την αρπάξει.

Όποιος κι όπως κι αν πρωτοφέρει τον ιό μες στο σπίτι, στην αρχή δε θα δώσει και πολλή σημασία στο κρυολόγημά του πιστεύοντας πως πρόκειται να περάσει σύντομα, και κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία. Αυτό το πρώτο άτομο που αρρώστησε, σύντομα θα κολλήσει και κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, ίσως κάποιο απ’ τα αδέλφια του ή έναν απ’ τους γονείς του και κάπου εκεί αποφασίζουν οι δύο πλέον άρρωστοι να επισκεφτούν ένα γιατρό για να περιορίσουν τα συμπτώματα.

Το πολύ σε μία εβδομάδα ολόκληρη η οικογένεια στο σπίτι θα βήχει και θα φτερνίζεται σαν χορωδία, ενώ θα χρειάζεται μια ολόκληρη βιοτεχνία χαρτικών για να επιβιώσει. Οι βραστήρες θα πάρουν φωτιά, τα καζάνια θα βράζουν σούπες κι οι κούπες με το τσάι θα πηγαίνουν από χέρι σε χέρι, όσο τα μέλη της οικογένειας θα ανταλλάσσουν αντιπυρετικά και καραμέλες για τον λαιμό, μαζί με μπόλικη γκρίνια και παράπονα. Ένα μικρό χάος, δηλαδή!

Εννοείται πως μπαίνουν σε καραντίνα, αφού οι επισκέπτες στο σπίτι απαγορεύονται, για το καλό τους, μην κολλήσουν κι αυτοί. Η αλήθεια είναι πως μέσα σε ένα χώρο όπου πολλά άτομα ανταλλάζουν τον ίδιο αέρα κι αγγίζουν τις ίδιες επιφάνειες γεμάτες μικρόβια, η γρίπη κάνει πάρτι.

Φυσικά, στις ώρες που θα περνάνε μαζί, πιθανότατα όσο βουλιάζουν με κουβερτάκια στον καναπέ, δεν πρόκειται να λείπει ούτε κι η ένταση για την απόδοση ευθυνών στο άτομο που κόλλησε όλους τους υπόλοιπους. Το τραγικό είναι πως συνήθως το άτομο που έφερε την αρρώστια στο σπίτι είναι που θα νιώσει καλύτερα πιο σύντομα, εκείνος που θα αναρρώσει πρώτος δηλαδή. Να κι η τιμωρία του όμως, αφού κόλλησε που κόλλησε την οικογένειά του με τη γρίπη του, τώρα που είναι καλύτερα επιβάλλεται να φροντίσει όλους τους άλλους και να ανεχτεί την γκρίνια τους μέχρι να αναρρώσουν κι εκείνοι.

Στο χειρότερο σενάριο, θα μπορούσε το άτομο που ασθένησε πρώτο να ξανακολλήσει στη συνέχεια απ’ την οικογένειά του, κάτι που σπάνια ισχύει, αφού συνήθως όταν περνάς μια γρίπη δύσκολα μπορείς να την ξαναπάθεις σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως όλη η κατάσταση με την αρρώστια είναι ένας κύκλος, η γρίπη και το κρυολόγημα χρειάζονται τις μέρες τους και τα στάδιά τους μέχρι να αισθανθούμε καλύτερα. Όσο για το πόσο εύκολα μπορούμε να κολλήσουμε τα άτομα της οικογένειάς μας; Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να το αποφύγουμε, αφού μένουμε μαζί, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα μέσα σ’ έναν κλειστό χώρο, συχνά τρώμε και πίνουμε απ’ τα ίδια σκεύη, ανταλλάσσουμε αγκαλιές κι είμαστε, γενικά, κυριολεκτικά πολύ κοντά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσέχουμε για να το περιορίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε και να το περάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Όλο αυτό το στόρι είναι μια κωμικοτραγική κατάσταση που μοιάζει πια με παράδοση, αφού σχεδόν δεν υπάρχει χειμώνας απ’ τα παιδικά ως και τα ενήλικα χρόνια μας που να μην έμοιασε το πατρικό μας με πτέρυγα νοσοκομείου. Το ίδιο λογικά θα συμβεί κι όταν κάνουμε εμείς δική μας οικογένεια.

Οικογένεια, άλλωστε, σημαίνει να τα μοιράζεσαι όλα, ακόμα και την αηδιαστική σου γρίπη και τα μικρόβιά σου, σωστά;