Το καλύτερο καμάκι γίνεται στο φανάρι

Τη νύχτα είναι πιο ωραίο να οδηγείς. Ο δρόμος δεν έχει πολλά αυτοκίνητα, σε αντίθεση με τις πρωινές ώρες που η κίνηση καταντά εφιάλτης. Όταν σκοτεινιάσει η πόλη ηρεμεί. Κυκλοφορούν λίγοι. Δεν οδηγούμε από ανάγκη, δε βιαζόμαστε για τη δουλειά, δεν έχουμε συγκεκριμένο προορισμό.

Ίσως να πηγαίνουμε απλά μια βόλτα για να χαλαρώσουμε, να αφήσουμε τις σκέψεις μας να ταξιδέψουν με τα φώτα της πόλης. Είμαστε εμείς κι ο δρόμος, μόνοι, αλλά καθόλου μοναχικοί. Γύρω μας επικρατεί σχετική ησυχία, το ελάχιστο φως του φεγγαριού και τα φανάρια που ξαφνικά μετατρέπονται σε κόκκινο.

Σταματάς κι αναμένεις να ανάψει το πορτοκαλί για να ετοιμαστείς για εκκίνηση. Το κόκκινο φανάρι κρατάει για λίγα, αλλά ταυτόχρονα ατελείωτα δευτερόλεπτα. Όταν είσαι βιαστικός οι στιγμές φαίνονται αιώνες.

Κι εκεί στη βαρετή και βασανιστική αναμονή, κάτι σου τραβά την προσοχή. Όχι, δεν άναψε το πράσινο φως, αλλά ο οδηγός στη διπλανή λωρίδα -που άνετα θα του έδινες το πράσινο φως. Ίσως να ‘ναι το τραγούδι που άκουγε εκείνη τη στιγμή και σου έφερε στο νου όμορφες αναμνήσεις.

Πολλές εικόνες ξεδιπλώθηκαν στο μυαλό σου. Γύρισες το κεφάλι να κοιτάξεις, ίσως ασυναίσθητα ή κι από περιέργεια, για να δεις το πρόσωπο του ατόμου που σταμάτησε δίπλα σου. Και κάπου εκεί σου σκάει ένα χαμόγελο. Ένας άγνωστος, που μοιάζει οικείος. Ανταποδίδεις το χαμόγελο και με το παραπάνω.

Χαμηλώνει το γυαλί του παραθύρου και ταυτόχρονα κάνεις κι εσύ το ίδιο. Κάτι προσπάθησε να σου πει, αλλά δεν άκουσες πολύ καλά και του ζήτησες να το επαναλάβει. Με ένα ακόμη κρυφό χαμόγελο σου συστήνεται και ζητάει να μάθει το όνομά σου. Εξακολουθείς να χαμογελάς κι απαντάς.

Σχολιάζεις το τραγούδι που ακουγόταν απ’ το ραδιόφωνό του και πόσο σου αρέσει εκείνο το συγκρότημα. Φάνηκε να χάρηκε με την πληροφορία αυτή που έδωσες και δε δίστασε να σου πει πως πρόκειται να έρθουν στην πόλη το επόμενο Σαββατοκύριακο για λίγες εμφανίσεις.

Η τόσο σύντομη συζήτηση γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα κι οικεία. Ένας άγνωστος, ένας περαστικός που δεν έμοιαζε, τελικά, τόσο ξένος. Ίσως θυμίζει κάποιον που ήξερες ή κάποιον που θες να γνωρίσεις.

Συνεχίζετε σταματημένοι στο φανάρι, εσύ πρόκειται να στρίψεις αριστερά κι εκείνος να συνεχίσει ευθεία. Κι αυτό το φανάρι που μονίμως πριν ήταν στο κόκκινο τώρα έγινε πορτοκαλί. Σου χαρίζει ακόμη ένα χαμόγελο κι ανταποδίδεις.

Σκέφτεσαι πόσο ωραία εξελίχθηκε αυτή η βραδινή βόλτα. Παρατηρείς πως εκείνος ο άγνωστος προσπαθεί να πει κάτι, αλλά δεν μπόρεσες να τον ακούσεις αφού ένας ξαφνικός θόρυβος σε αποσυντόνισε. Τότε επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, το κορνάρισμα του πισινού αυτοκινήτου σε υποχρέωσε να δεις πως το φως τώρα πλέον είναι πράσινο και πρέπει να προχωρήσεις. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχες ήδη ξεκινήσει το αυτοκίνητο κι είχες κινηθεί προς την κατεύθυνση που είχες επιλέξει.

Τώρα είναι πάλι άδειος ο δρόμος κι αναρωτιέσαι πού να πήγε αυτός ο άγνωστος, ο τόσο ξένος, αλλά και γνώριμος ταυτόχρονα. Γιατί δεν έμαθες περισσότερες  πληροφορίες; Μόνο το όνομα δεν είναι αρκετό, δε σου λέει απολύτως τίποτα. Ανταλλάξατε έντονες ματιές κι ευγενικά χαμόγελα. Άραγε θα τον ξανασυναντήσεις; Έστω και τυχαία σε κάποια άλλα φώτα ή σε κάποιο άλλο μέρος;

Το κόκκινο φανάρι άλλοτε κρατάει για ώρες ατελείωτες και κάποτε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δεν ήταν αρκετά για να γνωρίσεις κάποιον που σταμάτησε τυχαία δίπλα σου. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, όσο διαρκεί ένα κόκκινο φανάρι, είναι μια μικρή ευκαιρία για φλερτ και γιατί όχι, ενδεχομένως, για καλές γνωριμίες.