Θα μπορούσε εύλογα κανείς να παρομοιάσει τις σχέσεις με φυτά. Θέλουν και τα δύο τον χρόνο μας, την προσοχή μας, την αγάπη και τη φροντίδα μας, απαιτούν με άλλα λόγια να αφιερώνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας για να ζουν και να μεγαλώνουν υγιή. Γι’ αυτόν τον λόγο λοιπόν, όπως είναι προφανές, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διατεθειμένοι να ορκιστούν πως μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτή τη δέσμευση χρόνου, επιλέγοντας έτσι να μην έχουν καμία σχέση με φυτά. Τι γίνεται όμως με τις ανθρώπινες σχέσεις; Είναι τόσο εύκολο άραγε ή βρίσκουμε διαρκώς δικαιολογίες μη θέλοντας να παραδεχτούμε στον εαυτό μας, πως απλώς δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε;
Δεν το ήθελα και τόσο πολύ
Κλασικό και διαχρονικό. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν το επιθυμήσαμε ποτέ ιδιαίτερα -γιατί αυτή κι αν είναι εύκολη δικαιολογία- καταλήγοντας έτσι, να λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Δεν ήμουν γώ για τέτοια
Ακόμη μια δικαιολογία που την ξεστομίζουμε λες και μας είναι έμφυτη. Εύκολος τρόπος διαφυγής από μια σχέση καθώς πασχίζουμε να πείσουμε εμάς και τους γύρω μας πως δε μας ταιριάζει μια σχέση, ενώ στην πραγματικότητα απλώς ακολουθήσαμε το μοτίβο μας και βάλαμε μόνοι μας ένα ταβάνι στο πόσο ανοιχτοί μπορούμε να είμαστε συναισθηματικά.
Ζητούσε υπερβολικά πολλά
Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την ανεπάρκειά μας χωρίς να ρίξουμε την ευθύνη στον άλλον; Λέμε σε όλους πως «ζητούσε πάρα πολλά» ή ότι «περίμενε πάρα πολλά από μένα» ανίκανοι, να δούμε πως στην ουσία εμείς ήμασταν αυτοί που απλώς έδιναν τα λίγα.
Δεν είχα χρόνο
Στην προσπάθεια να καλύψουμε τον εαυτό μας ο οποίος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας σχέσης, εκπαιδευόμαστε στο να μη διαθέτουμε ποτέ τον χρόνο που χρειάζεται μια σχέση, αφήνοντάς την πάντα εκτός από τις προτεραιότητές μας.
Δεν άντεχα την πίεση
Φυσικά, δε θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε αυτό το θέμα. Ως άνθρωποι, τείνουμε να περικυκλώνουμε όλες τις καταστάσεις με τη λέξη “πίεση”. Έτσι, όταν μας συμβαίνουν μικρά προβλήματα -γιατί δε συζητάμε για παθογένειες- είναι πιο εύκολο να παραιτηθούμε λέγοντας ότι νιώσαμε πίεση, αντί να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με αυτοσυγκράτηση κι αποφασιστικότητα.
Δεν ήθελα να μείνει πίσω εξαιτίας μου
Είναι προφανές πως εμείς δε βρισκόμαστε σε μια φάση ώστε να θέλουμε να αφοσιωθούμε στη σχέση μας, ή τουλάχιστον στις γενικότερες απαιτήσεις της, ρίχνοντάς το έμμεσα στο ότι ο άλλος “τρέχει” ενώ απλώς εμείς σερνόμαστε. Έτσι, φαίνεται πως γνώμονα έχουμε το άλλο άτομο -σχεδόν αλτρουιστικά- και πως δεν κρυβόμαστε πίσω από μια δικαιολογία.
Έπρεπε να κοιτάξω εμένα
Πράγμα υγιές και ζητούμενο, μέχρι να φτάσουμε στο να μας ενδιαφέρει μόνο να μην ξεβολευτούμε. Κάπως έτσι έρχεται και ο εγωισμός στην επιφάνεια. Υπαρκτό σενάριο μεν, κατά περιπτώσεις, που κατά τ’ άλλα μας κάνει να προσπαθούμε να πειστούμε πως μας παραμέλησαν επειδή δε μας έκαναν όλα τα χατίρια.
Δεν ταιριάζουμε
Κι ας υπήρξαν τόσες ωραίες στιγμές, τόσα ταξίδια, τόσες αναμνήσεις, με την πρώτη που τα βρήκαμε σκούρα προφασίστηκε ότι τελικά δεν ταιριάζουμε. Καταλήγουμε δε, στο ότι εφόσον δεν ταιριάζουμε, καλύτερα να λήξει τώρα παρά αργότερα που θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα αφού θα είμαστε πιο δεμένοι με το ταίρι μας. Δεν ταιριάζουμε λοιπόν, ή είναι κουραστικό να προσπαθήσουμε για να το βρούμε;
Η λίστα φαίνεται ατελείωτη αλλά οι δικαιολογίες κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν. Άλλωστε, δεν πάει έτσι. Δεν μπορείς να πάρεις ένα φυτό κι επειδή κουράστηκες να το προσέχεις, να το αφήσεις επίτηδες να μαραθεί. Στην τελική, ας το άφηνες εξ αρχής να το φροντίσει κάποιος που ήξερε πώς να το κάνει. Και δε μιλάμε για φυτά.
Συντάκτης: Όλγα Οσιπίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
