Η σχέση που μια είναι εκεί και μια δεν είναι, δεν είναι εκεί

Όλοι μας γνωρίζουμε καλά εκείνο το αίσθημα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, εκείνο που λίγο κοιμάσαι αλλά κι όχι, που ελέγχεις το τι γίνεται γύρω σου άλλα δεν έχεις ιδέα ταυτόχρονα. Αυτό το αίσθημα που λίγο σου χαρίζεται ο ύπνος και πάνω που το συνηθίζεις και πας να κοιμηθείς σου τον αρπάζουν, σου τον κλέβουν μέσα από τα χέρια. Ο παραλίγο ύπνος ή αλλιώς ένα άλλο μοτίβο, που θυμίζει την παραλίγο σχέση.

Κάθε σχέση είναι και διαφορετική, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κάποιες ξεχειλίζουν από ρομαντισμό, άλλες από πάθος, ενώ άλλες συνδυάζουν και τα δύο. Άλλες πάλι, έχουν ως σημαντικότερη προϋπόθεση την ειλικρίνεια κι οι υπόλοιπες συμφωνούν πως η σημαντικότερη προϋπόθεση είναι η εμπιστοσύνη. Ένα πράγμα σίγουρα έχουν κοινό, όσο διαφορετικές και να είναι η μια από την άλλη: απαιτούν δύο ανθρώπους να είναι εκεί.

Απαιτούν με λίγα λόγια έναν άνθρωπο που, επειδή αυτός το θέλει, θα σε φροντίσει. Θα σου δείχνει την αγάπη του, την αφοσίωσή του, την προσοχή του. Έναν άνθρωπο που είναι εκεί να περνάτε καλά τις νύχτες, αλλά κι όλα τα πρωινά του κόσμου. Έναν άνθρωπο που είναι εκεί και στα ωραία –τα φιλιά, τις χαρές, τις αγκαλιές– αλλά και στα άλλα, εκείνα που σε βρίσκουν να αναζητάς τον άνθρωπο εκείνο να σε ηρεμήσει, με έναν τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Κάποιον, που θα είναι εκεί για σένα τη νύχτα εκείνη που με ανυπομονησία θα θες να βγεις, αφήνοντας το σώμα σου να αφεθεί στον ρυθμό της μουσικής, αλλά και τη νύχτα που η σιωπή μπορεί και να είναι μεγαλύτερη από κάθε δυνατό ήχο.

Από την άλλη βέβαια, πολλές φορές δεν είναι όλα τόσο εύκολα και ξεκάθαρα. Δεν είναι πάντα «έχουμε ή δεν έχουμε σχέση», «είμαστε μαζί ή δεν είμαστε». Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις οι οποίες μοιάζουν πιο πολύ με «είμαστε σε σχέση αλλά δε νιώθω ότι είμαστε μαζί». Πώς γίνεται αυτό; Απλό. Ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας μάλλον δε βρίσκεται και τόσο δίπλα μας. Μάλλον δε μας επιλέγει πάντα όπως τον επιλέγουμε εμείς και μάλλον δε σημαίνουμε γι’ αυτόν αυτά που σημαίνει για εμάς.

Αυτό λοιπόν, δεν είναι σχέση. Η σχέση που μια είναι εκεί και μια δεν είναι, δεν είναι εκεί. Όσο και να το θέλουμε, όσο και να παλεύουμε γι’ αυτήν, εάν δεν κάνουμε μαζί τραμπάλα, το πράγμα δεν ισορροπεί. Απαιτεί δύο ανθρώπους που καταβάλουν συνεχή προσπάθεια γιατί διαφορετικά ο ένας θα κουβαλάει πάντα το περισσότερο βάρος. Όση παραπάνω αγάπη και να δώσουμε, όσους κόσμους και να αναποδογυρίσουμε θα συνεχίσει να μην είναι εκεί, και να μην είναι σχέση.

Θα έλεγε κανείς, πως φαντάζει σαν μισή ζωή, γιατί μισές σχέσεις –που μια είναι εδώ και μια όχι– είναι μισά συναισθήματα, μισά «σ’ αγαπώ». Είναι λες και δεν ξέρεις πότε έχεις αυτόν τον άνθρωπο και πότε όχι, καθώς από μόνος του δε θέλει να ξέρεις. Φαντάζει απόλυτα λίγος μπροστά στην αγάπη κι ας είσαι εκεί φωνάζοντας πως τα θέλεις όλα.

Γιατί, δεν είναι έτσι; Δεν είναι όλα ή τίποτα; Επιτρέπονται εκπτώσεις στον έρωτα; Αντίθετα κιόλας, θέλεις έναν άνθρωπο που στο άκουσμα και μόνο πως έχεις την ανάγκη να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις, θα είναι εκεί πριν καν προλάβεις να το ξεστομίσεις, γιατί θα το έχει καταλάβει ήδη κι αυτό τον κάνει άνθρωπό σου. Να σου υπόσχεται τη μια ότι είσαι τα πάντα μα από την άλλη να σε κάνει να αμφισβητείς τι πραγματικά είναι αυτό το «τα πάντα»; Να σου λέει πως είσαι προτεραιότητα κι αυτό να μοιάζει πιο πολύ με τελευταία επιθυμία στη λίστα; Να είναι εκεί αλλά κι όχι, σαν να σε παίρνει ο ύπνος αλλά να ξυπνάς αμέσως μετά; Όχι, απλά όχι.