Δε θα είμαστε ποτέ αρκετά «καλά» για να τολμήσουμε ν' αγαπήσουμε

Η σχέση με τον εαυτό μας είναι σίγουρα η σημαντικότερη σχέση στη ζωή μας. Άλλωστε, αυτή η σχέση είναι κι αυτή που τελικά, επηρεάζει όλες τις υπόλοιπες. Λένε, μάλιστα, ότι η σχέση με τον εαυτό μας είναι η μόνη σχέση που πραγματικά υπάρχει και πως όλες οι υπόλοιπες είναι ένας καθρέφτης αυτής της σχέσης και μόνο, ένα φίλτρο ουσιαστικά μέσα από το οποίο αντιλαμβανόμαστε εμάς. Μπορούμε όμως να περιμένουμε να είμαστε κάποτε συναισθηματικά πλήρεις, πριν ψάξουμε κάποιον άνθρωπο για να μοιραστούμε τη ζωή μας; Μάλλον, δεν είναι και πολύ εφικτό αυτό το σενάριο.

Άλλωστε, είναι σχεδόν απίθανο, όσο κι αν το προσπαθήσουμε, να είμαστε κάποια στιγμή συναισθηματικά πλήρεις 100%, με την απόλυτη αυτογνωσία, την τέλεια ψυχραιμία, πριν μπούμε σε μια σχέση. Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τη συναισθηματική ανάπτυξη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του- αποτελεί μια συνεχής διαδικασία το “παρακάτω”. Δεν είναι ότι φτάνεις στο πικ σου κι έπειτα ξεκινάς να ερωτεύεσαι και να συνδέεσαι. Μέσα στο χάος συμβαίνουν όλα.

Μια σχέση, επίσης, μπορεί να γίνει η αφορμή γι’ αυτή την ανάπτυξη, η ευκαιρία για εξέλιξη του ίδιου του ατόμου αλλά και της σχέσης. Μοιραζόμαστε ιδέες, συζητήσεις, κλέβουμε όμορφα στοιχεία, μας λένε μια γνώμη, μια συμβουλή, ομορφαίνει το μέσα μας από την αγάπη τους κι έτσι, προχωράμε. Μια σχέση κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία για να μάθουμε τον εαυτό μας, να μας γνωρίσουμε βαθύτερα. Μπορούμε να ανακαλύψουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, να δούμε ποια από αυτά μας αρέσουν και ποια όχι, να καταλάβουμε στην πράξη πώς εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε στην πίεση, το απρόοπτο, να γλυκάνουμε, να αφεθούμε, να ανακαλύψουμε ποια πράγματα δεν αντέχουμε και ποια αγαπάμε με όλη μας την καρδιά, τα όριά μας και τα ίδια μας τα πιστεύω. Αν περιμένουμε όλα αυτά να συμβούν πριν έρθουμε κοντά με έναν άνθρωπο, μάλλον θα πεθάνουμε μόνοι.

Οι άνθρωποι για να φτάσουν στο σημείο της συναισθηματικής πληρότητας και για να λύσουν όλα τα ζητήματα με τον εαυτό τους, χρειάζονται τον άνθρωπο. Τον φίλο, τα αδέρφια, τους γονείς, το ταίρι τους. Έναν άνθρωπο που με στήριξη κι υπομονή θα είναι δίπλα τους, να αγκαλιάζει όλα εκείνα που οι ίδιοι ίσως καμιά φορά να μην καταλαβαίνουν. Είναι λίγο σαν να το προδικάζουμε κάποιες φορές, σαν να λέμε με άλλα λόγια ότι για να μπεις σε μια σχέση είναι υποχρεωτικό να έχεις περάσει μια συγκεκριμένη πίστα αλλά, να, που κάποιες φορές πρέπει να μπεις στη σχέση για να το καταφέρεις. Η επικοινωνία, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αποδοχή μπορούν να φέρουν τον άνθρωπο σε σχέση με τον εαυτό του.

Ουτοπικό να πιστεύουμε πως θα είμαστε κάποτε 100% συναισθηματικά πλήρεις πριν μπούμε σε μια σχέση καθώς, δεν υπάρχει σημείο προορισμού σε αυτό το ταξίδι. Καθημερινά ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας που ούτε εμείς οι ίδιοι ξέραμε καλά-καλά ότι υπάρχουν, ή που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να υπάρξουν- πόσω μάλλον σε έναν δεσμό που έχει να κάνει με δύο ανθρώπους κι όχι με έναν, που αυτόματα θέλει και περισσότερη δουλειά. Κι αυτό είναι πολύ εύκολο να το δεις, μόνο και μόνο αν σκεφτείς πώς ήσουν στην αρχή μιας σχέσης και πώς είσαι τώρα.

Άλλωστε, γιατί πρέπει να είμαστε τέλειοι για να μπούμε σε μια σχέση; Ποιος ορίζει αυτό το τέλειο; Γιατί δηλαδή να μην μπούμε ακριβώς όπως είμαστε; Ας είναι και χωρίς τη συναισθηματική πληρότητα κι ας είμαστε και τσακωμένοι με τον εαυτό μας. Ας το αφήσουμε για λίγο να είναι ένα μέρος ανάπτυξης και βελτίωσης κι όχι μια άπιαστη προσδοκία. Στην τελική, πόσο όμορφο είναι να είσαι τόσο τέλεια ατελής και να σ’ αγαπάνε ακριβώς γι’ αυτό;