Βρίσκοντας τη δική σου ακίνδυνη αγκαλιά

Το πιο ωραίο αίσθημα στον κόσμο είναι αυτό της αγκαλιάς. Το θαυματουργό εκείνο άγγιγμα που κυριολεκτικά έχει τη δύναμη να ηρεμεί την ψυχή σου. Το μέρος όπου νιώθεις την ασφάλεια από μέσα σου να ξεχειλίζει, αφού ο άνθρωπος σου ξέρει να στη χαρίζει απλόχερα. Η αγκαλιά που τόσο εκτιμάς, καθώς χρειάστηκε αρκετός καιρός μέχρι να τη βρεις. Η αγκαλιά που εσύ ονομάζεις ακίνδυνη.

Οι περισσότεροι από εμάς σίγουρα, πριν βρούμε την ακίνδυνη αγκαλιά μας, χρειάστηκε να κινδυνέψουμε. Αγκαλιές που δεν ήξεραν τι ήθελαν, αγκαλιές που δεν ήταν πάντα δίπλα μας, που δε μας ήθελαν και τόσο πολύ, που έφευγαν με την πρώτη ευκαιρία, αγκαλιές που δεν κούμπωναν, που υπήρξαν επικίνδυνες.

Μέχρι που…

Μέχρι που έρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή σου κι όχι απλά σε αγκαλιάζει, αλλά αγκαλιάζει το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά σου. Σαν να ένιωσες από την πρώτη στιγμή πως εκεί ανήκεις, δίπλα σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Σαν να ήταν εκείνα τα δυο χέρια που μόνο σε αυτά ήθελες να αφεθείς, σαν να ήταν εκείνα τα δυο χέρια που ήξεραν πολύ καλά ν’ αγαπούν.

Αυτό βέβαια, στην αρχή -θες δε θες- σε βάζει σε κάποιες σκέψεις, ειδικά μετά από κάποιες απογοητεύσεις. Τι, τώρα δηλαδή αυτός ο άνθρωπος με αγαπά τόσο πολύ; Μπορώ να πέφτω κάθε φορά στην αγκαλιά του χωρίς φίλτρο; Και θα είναι ανοιχτή για μένα; Κι όντως έτσι είναι. Είναι λίγο σαν να νιώθεις πως για πρώτη φορά κάνεις μια βουτιά στη θάλασσα χωρίς να φοβάσαι πως μπορεί να πνιγείς, λες και δεν υπάρχει καν αυτό το σενάριο. Σαν να περίμενες όλη σου τη ζωή αυτόν τον άνθρωπο, μέχρι που τον βρήκες, ξέροντας πως θα τον βρεις.

Είναι ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή σου κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι εάν όντως υπάρχει, εάν όντως είναι εκεί μπροστά σου, αφού πολλές φορές χρειάστηκε να τσιμπήσεις τον εαυτό σου για να το διαπιστώσεις. Ο άνθρωπος που σε έκανε να μη φοβάσαι κανέναν τσακωμό, καμία διαφωνία, ούτε  ότι θα φύγει στο πρώτο ζόρι. Ο άνθρωπος που ακόμη και σε στιγμές διαφωνίας ξέρει να μιλήσει όμορφα, χωρίς να υψώσει τον τόνο της φωνής του. Ο άνθρωπος που μαζί του μπορείς να συζητήσεις τα πάντα, τα όνειρά σου, τις πιο κρυφές επιθυμίες σου ακόμη και τις πιο ντροπιαστικές σου στιγμές αφού καταφέρνει ακόμη κι εκείνες να τις κάνει να μην είναι και τόσο ντροπιαστικές. Ο άνθρωπος που έγινε το καταφύγιό σου, η ακίνδυνη αγκαλιά σου, που όσο περισσότερο τον κοιτάς, τόσους περισσότερους λόγους βρίσκεις να τον αγαπάς.

Τι είναι ακόμα πιο όμορφο από αυτό; Οι σκέψεις που κάνεις γι’ αυτό το άτομο, που έχει καταφέρει να κυριεύσει το μυαλό σου. Η σκέψη ότι επιτέλους δε φοβάσαι, επιτέλους είσαι κάπου που νιώθεις απέραντη ασφάλεια. Ότι επιτέλους βρίσκεσαι κάπου που σε εκτιμούν, σε σέβονται, σε φροντίζουν και το σημαντικότερο, σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου.

Για όλους υπάρχει μια ακίνδυνη αγκαλιά. Ένας άνθρωπος που τα δυο του χέρια θα φαντάζουν σαν ο κόσμος όλος. Κι όπως λέει κι ο φίλος Σαμπάνης «Και για όσο με κρατάς, να αισθάνομαι ότι μπαίνω μια φορά, σ’ακίνδυνη αγκαλιά».