«Σκέψου να είναι άνοιξη κι εσύ να λείπεις»

Άνοιξη. Ο χωροχρόνος όπου ο ήλιος σιγοκαίει το δέρμα, καθώς υπόσχεται να αναδείξει όλα τα σημεία του προσώπου σου. Ο χωροχρόνος όπου όλα αποκτούν ζωή, σαν κάθε ανατολή που δίνει ευκαιρία γι’ αλλαγή. Άνοιξη, εκεί που ανθίζουν τα λουλούδια και μαζί με αυτά και τα συναισθήματα. Και τελικά, ένα δεν έχω καταλάβει: Ο ήλιος που φέρνει στον ερχομό της είναι αυτός που μας καίει, ή εκείνος ο έρωτας που πάει χέρι-χέρι με αυτή;

Θα έλεγε κανείς πως η άνοιξη σηματοδοτεί τον έρωτα ή το ξεκίνημα  αυτού. Τόσοι και τόσοι ποιητές, άλλωστε, έχουν γράψει ποιήματα όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν ακριβώς αυτά. Εάν μας ζητούσαν κιόλας να φτιάξουμε σκηνικό με θεματική τον ερχομό της άνοιξης, σίγουρα αυτό θα έμοιαζε κάπως έτσι: Πουλιά να κελαηδούν με φόντο τον καταγάλανο ουρανό, λουλούδια να υπάρχουν σε κάθε γωνία, ακόμη και στην άκρη του πεζοδρομίου, όσο η μυρωδιά τους ακουμπάει τα ρουθούνια σου, πολύχρωμοι κήποι σε κάθε στροφή κι όσο στέκεσαι, γεμίζεις και ξεχειλίζεις από ηρεμία για τα όσα έφερε, αλλά κι ενθουσιασμό για τα όσα θα φέρει. Και σκέφτομαι πάλι, το ίδιο δε θα έλεγε κανείς και για έναν έρωτα;

Είναι λες κι ενώ βλέπεις όλα αυτά τα θαυματάκια γύρω σου, που ποτέ δε θα καταφέρεις να χορτάσεις μήτε με τα μάτια μήτε με αυτά της ψυχής- και ενώ αφήνεις την άνοιξη να μπει μέσα σου με όλο το φως που αυτή επιφέρει, από την άλλη πλευρά, σαν να σου λείπει ήδη, τη στιγμή εκείνη που είναι απέναντί σου, που κάθε γωνία φωνάζει πως είναι εκεί, πως έχει έρθει η άνοιξη. Και το άλλο; Αγαπάς αυτό που βλέπεις αλλά σαν να κρατάς και λίγη αγάπη στην άκρη, γιατί θα αγαπήσεις περισσότερο αυτό που έρχεται. Και ξέρεις ότι έρχεται.

Έτσι δε γίνεται και στον έρωτα; Απολαμβάνεις τόσο πολύ αυτό που έχεις, αυτό που έχετε, θες να αποκομίσεις τα πάντα, μα ξέρεις πως είστε μονάχα στην αρχή, πως όλα τα όμορφα κρύβονται στο κάθε αύριό σας. Νιώθεις επιτέλους τα πάντα μέσα σου να ηρεμούν αλλά και να ουρλιάζουν για την ανυπομονησία του «μετά». «Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις, να’ ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις, να’ ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις.», αναφέρει ο Γιάννης Ρίτσος στην ποιητική συλλογή «Οι γειτονιές του κόσμου» κι αυτοί οι στίχοι δεν μπορούν παρά να βάλουν σε σκέψεις όποιον τους διαβάσει. Σαν να δείχνει πόσο σημαντική είναι η παρουσία εκείνου του προσώπου την άνοιξη και πόσο αισθητή είναι η απουσία του. Λες κι άνοιξη, σημαίνει να μη σου λείπει κανείς.

«Πάλι με την Άνοιξη φόρεσε χρώματα ανοιχτά και με περπάτημα αλαφρύ πάλι με την Άνοιξη πάλι το καλοκαίρι χαμογελούσε. Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς στήθος γυμνό ως τις φλέβες, ‘κει που οι ψυχές δεν άντεχαν εκεί που ο νους δεν πρόφταινε και λύγιζαν τα γόνατα. Μα εκείνη χαμογέλασε φορώντας χρώματα ανοιχτά σαν ανθισμένη αμυγδαλιά μέσα σε φλόγες κίτρινες. Κι είδα το στήθος της γυμνό τη μέση και το γόνατο πως βγαίνει από την παιδωμή να πάει στα επουράνια.» Οι στίχοι αυτοί του Γιώργου Σεφέρη προσδίδουν μια άκρως ερωτική ατμόσφαιρα, αφού αποθεώνεται με λεπτομερή περιγραφή η γυναικεία φιγούρα την άνοιξη όπου, υπερισχύει το στοιχείο αυτό του πάθους και της ζωντάνιας, σαν να μη γίνεται αλλιώς, σαν να μην έχεις άλλη επιλογή από το να την κάνεις εικόνα.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να’ ρθει», αναφέρει ο Pablo Neruda κι υπονοεί πως μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θες, μπορείς να λες ό,τι θες αλλά ο έρωτας που είναι να ‘ρθει θα ‘ρθει. Πώς να σταματήσεις άλλωστε κάτι που είναι για σένα; Πώς να σταματήσεις κάτι που έρχεται για να σε βρει;

«Μα θέλω να σου πω ένα μεγάλο μυστικό, όταν λέω Άνοιξη εσένα εννοώ.» λέει η Άντρια Λοϊζίδου, κι εννοεί πως ο άνθρωπός σου σε ζωντανεύει, σου δημιουργεί εκείνο το αίσθημα φρεσκάδας, σαν να είναι εκεί να σε γεμίζει, να σου υπενθυμίζει πως όλα θα πάνε καλά γιατί είναι δίπλα σου, κι είναι άνοιξη.

Άνοιξη λοιπόν, τόσοι και τόσοι ποιητές αποφάσισαν να την κάνουν υποκείμενο των ποιημάτων τους. Άνοιξη λοιπόν, ούτε καλοκαίρι μα ούτε και χειμώνας. Ούτε πολλή ζέστη μα ούτε και κρύο. Ο ουρανός στην απόχρωση του τέλειου γαλάζιου, τα πουλιά με το ιδανικό κελάηδισμα, τα λουλούδια που έχουν αποφασίσει τα χρώματά τους κι η μυρωδιά να χαϊδεύει τα ρουθούνια σου στην κατάλληλη ένταση.  Άνοιξη, λες κι αναφέρεσαι στην εποχή ή στον έρωτα. «Σ’ αγαπώ όπως αγαπά η Άνοιξη τα λουλούδια, σαν την αγάπη που δεν πρέπει ποτέ να χαθεί.» Δημήτρης Σωτηρόπουλος.