Τα χέρια που σε ηρεμούν να είναι κι εκείνα που σε ανάβουν

Πόσο συχνά άραγε έχουμε την ευκαιρία να συναντήσουμε έναν άνθρωπο όπου με μεγάλη ευκολία θα καταφέρνει πάντοτε να αναστατώνει τις ισορροπίες μέσα μας, μεταξύ αθωότητας και διαστροφής; Πόσο συχνά άραγε έχουμε την ευκαιρία να έχουμε απέναντί μας κάποιον που, όσο ποθούμε το σώμα του, άλλο τόσο ποθούμε και τη νοημοσύνη, το πνεύμα και τον χαρακτήρα του; Γιατί, είναι εύκολο να βρεις ένα από τα δύο σ’ έναν άνθρωπο, τι γίνεται όμως όταν βρίσκεις και τα δυο μαζί;

Είναι αυτή η τρυφερότητα κι η αθωότητα που εκπέμπει ο άνθρωπός σου κάθε λεπτό που υπάρχετε μαζί. Είναι εκείνο το φιλί στο μέτωπο που θα σου δώσει κάνοντάς σε να ξεχειλίζεις από αγάπη. Είναι εκείνη η στιγμή που θα δείξεις στον άλλον την ευαισθησία της καρδιάς σου κι αυτός θα το έχει κάνει ήδη, σαν να συντονίζεστε. Πώς να εξηγήσεις, άλλωστε, στους άλλους αυτό το βάθος που έχει η σχέση σας; Πώς να εξηγήσεις με λόγια πως το άτομο αυτό καταφέρνει και βγάζει εκείνη την παιδική σου πλευρά, που άλλοι σε έκαναν καλά-καλά να κρύψεις; Από όπου και να το πάρεις, από όπου και αν το δεις, όλα τα στοιχεία είναι εκεί, να σου υπενθυμίζουν πόσο όμορφο είναι να έχεις κάποιον που στην ερώτηση «Θα αφεθείς;» έχει λιώσει ήδη.

Από την άλλη, βέβαια, ο άνθρωπος που μέσα στο χάος θα μπορούσε να σε ηρεμήσει, είναι και ο άνθρωπος που προκαλεί το χάος το ίδιο, αφού ξέρει πώς να σε αναστατώσει. Κάθε φορά που τον κοιτάς, είναι σαν να σου λέει πόσο πολύ σε θέλει κι εσύ πάλι, με τα μάτια, παραδίνεσαι σε αυτό. Είναι ο άνθρωπος που σε έχει κάνει να σκεφτείς πράγματα τα οποία δεν είχες ιδέα ότι μπορείς να σκεφτείς, αυτός που σε έχει κάνει να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ιδέα ότι θα έκανες ποτέ, πολύ απλά επειδή τα γουστάρεις μαζί του- και μόνο.

Πώς γίνεται κάθε φορά που βλέπεις το συγκεκριμένο άτομο να παίζεις τόσο πολύ με τα όρια του πιο διαστροφικού εαυτού σου; Είναι σαν να σου αποδεικνύει κάθε φορά πόσο απρόβλεπτοι μπορείτε να γίνετε και οι δυο, πόσο ακραία μπορείτε μαζί να απελευθερωθείτε, σε έναν ηδονικό χορό. Καμιά φορά φοβάσαι, καθώς είναι τουλάχιστον αδύνατο να συγκρατηθείς και πιάνεις τις διαθέσεις σου να ξεφεύγουν τόσο, που δαγκώνεις τα χείλη σου για να σε συγκρατήσεις. Και το πρόσωπο που κάθεται απέναντί σου, το ξέρει αυτό και το απολαμβάνει.

Πώς τα καταφέρνει, σκέφτεσαι, τόσο καλά, κι ενώνει δυο πράγματα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους; Πώς γίνεται το άγγιγμά του να θυμίζει κάτι τόσο παιδικό, τόσο όμορφο αλλά και κάτι τόσο παθιασμένο ταυτόχρονα; Λες και πίσω από τα αθώα χαμόγελά σας κρύβετε την τόσο εκτός ορίων σ3ξουαλική διάθεση ο ένας προς τον άλλον και σταθερά και το αντίστροφο. Λες και χορεύετε με τη μια και φλερτάρετε με την άλλη.

Το πιο όμορφο από όλα όμως  είναι ότι στον άνθρωπό σου βρίσκεις πολλά παραπάνω από αυτά. Το πιο όμορφο, είναι πως έχει ξεδιπλώσει πτυχές του εαυτού σου, που πολύ πιθανόν και εσύ να αμφέβαλες πως υπάρχουν. Το πιο όμορφο από όλα, είναι πως τα χέρια που σε ηρεμούν, είναι κι εκείνα που σε ανάβουν.