Αν το φιλαράκι δεν σου πάρει μαγνητάκι από τις διακοπές, ε δεν είναι φιλαράκι

Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι στη ζωή μας που πραγματικά καταφέρνουν και φουσκώνουν την καρδιά μας από ζεστασιά. Είναι εκείνοι που μαζί τους υπόσχεσαι πως έχεις ζήσει τις πιο όμορφες μέρες της ζωής σου, εκείνοι που μαζί τους έχεις κάτσει άπειρες φορές στο πάτωμα τρώγοντας παγωτό όσο ο ένας βρίσκει παρηγοριά στον ώμο – ή στο πόδι του άλλου- εκείνοι που μαζί έχετε σχεδιάσει όλα εκείνα τα ταξίδια που θέλετε να κάνετε, κι αν τελικά όχι, είναι εκείνοι που το όνομα τους αναγράφεται στην καρτ ποστάλ πριν το« Μακάρι να ήσουν εδώ» μαζί με ένα – ή δυο – μαγνητάκια για το ψυγείο τους.

Είναι οι άνθρωποι που έχουν γίνει οικογένειά μας, τα φιλαράκια μας που κάθε στιγμή μαζί τους, είναι από μόνη της ταξίδι. Σαν να σου δίνουν την αίσθηση πως δε γίνεται να τους ξέρεις μόνο μια ζωή, σαν να σε κάνουν να τους δίνεις την υπόσχεση πως θα τους έβρισκες ξανά και στην επόμενη. Είναι κιόλας αυτοί οι άνθρωποι – μας – που δε θα χρειαστεί να ζητήσουν να τους φέρουμε κάποιο αναμνηστικό από το ταξίδι μας, μιας και είναι αυτονόητο πως ένα ταξίδι χωρίς κάποιο σουβενίρ για αυτούς δεν είναι ταξίδι. Όσο περιτριγυρίζεσαι κιόλας στα στενά κάποιου νησιού – ή στους δρόμους της πόλης – αναζητάς με μανία το ένα εκείνο μαγνητάκι που κάτι θα κάνει μέσα σου, που θα το δεις και θα σκεφτείς πως αυτό είναι.

Ξεκινά λοιπόν η αναζήτηση για το πιο όμορφο μαγνητάκι κι εκεί που ψάχνεις να βρεις αυτό που θα μιλήσει στην καρδιά σου – και έπειτα στην καρδιά του ατόμου που θα το χαρίσεις – είναι λες και σε κάθε τοπίο που απεικονίζεται πάνω σε αυτά, σας βλέπεις να δημιουργείτε αναμνήσεις. Στο ένα μαγνητάκι με τα πανέμορφα άσπρα σκαλάκια, σας βλέπεις να κάθεστε με τις ώρες και να γελάτε με παλιές ιστορίες. Στο άλλο με το μικρό, πολύχρωμο από λουλούδια μπαλκονάκι σας βλέπεις να βγάζετε φωτογραφίες (σ)το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν κατεβείτε στην πόλη για ταβερνάκι και βραδινές βουτιές.

Η ώρα κάπως σαν να έχει περάσει και παρά το γεγονός πως το φιλαράκι σου δεν είναι μαζί σου στο ταξίδι εσύ έχεις φτιάξει τις αναμνήσεις σας – ή τουλάχιστον τις έχεις ονειρευτεί. Έχεις βρει και εκείνο το μαγνητάκι που έψαχνες και χάνεσαι στη σκέψη πως, μπορεί ουσιαστικά να είναι κάτι πολύ μικρό αλλά είσαι πολύ τυχερός που έχεις ένα φιλαράκι το οποίο σου βγάζει αυτήν την εκδοχή του εαυτού σου, που θέλει να δείχνει την αγάπη του ακόμη και με τα πιο μικρά. Πως είσαι πολύ τυχερός που έχεις ένα φιλαράκι που κάθε φορά που εξερευνάς και έναν καινούριο δρόμο σκέφτεσαι πόσο πολύ θα του άρεσε να το έβλεπε κι αυτό.

Μπορεί λοιπόν τα σουβενίρ ή τα μαγνητάκια ή οι καρτ ποστάλ για κάποιους να είναι απλώς σουβενίρ και μαγνητάκια και καρτ ποστάλ αλλά για εσάς – μιας και το έχετε σαν έθιμο πλέον μεταξύ σας – είναι στην πραγματικότητα φορείς συναισθημάτων και αναμνήσεων. Κάπως σαν να φέρνεις με το μαγνητάκι στον άνθρωπο σου και τις εμπειρίες που έζησες. Σαν να του λες με αυτό το πόσο σημαντικός είναι για εσένα και το πόσο πολύ τον αγαπάς – κι ας το έχεις γράψει και στην καρτ ποστάλ.

Κάθε φορά λοιπόν που τυχαίνει να δεις το ψυγείο σου αντικρίζοντας τα μαγνητάκια που έχει φέρει το φιλαράκι σου για εσένα ρίχνεις και ένα χαμόγελο, σαν να σου υπενθυμίζουν κάθε φορά πόσο τυχερός είσαι. Κάθε φορά που τυχαίνει το φιλαράκι σου να δει τα μαγνητάκια στο ψυγείο του – που εντωμεταξύ δεν υπάρχει χώρος για άλλα – ρίχνει και ένα χαμόγελο, νιώθοντας τυχερό που σε έχει. Και έτσι είστε και οι δυο, μπορεί και το ίδιο λεπτό, και χαμογελάτε που καταφέρατε να βρείτε έναν άνθρωπο, που στην πορεία έγινε ο άνθρωπος σας.

Υ.Γ. Τελικά, και αυτά είναι κινήσεις που σας ενώνουν : Αυτά που λέτε δυνατά, μα ακόμη, αυτά που δε θα χρειαστεί να πείτε.