Το έτος είναι 1990.
Ο κωμικός George Carlin γράφει stand up ιστορία με τον λόγο του, «Life’s little details», γνωστό πλέον σε όλους τους fans του αθλήματος, ως εγχειρίδιο κωμωδίας, κι ακόμα παραπάνω από την μεταφορά του στο ελληνικό «ΜΠΡΑΦ», στα σίκουελ «Μικρές Λεπτομέρειες της Ζωής».
Με άλλα λόγια, τα λίγα και μικρά πράγματα που κάνω κι εγώ, κι εσύ, και όλοι οι άλλοι.
Εμπνευσμένος λοιπόν βαθύτατα από την ιδέα αυτή, είπα να μην την ξαναπιάσω, γιατί καταντάει βαρετή.
Θα σου πω, όμως, για τα πράγματα που δεν θα έκανες ποτέ. Μα ποτέ. Και για κανένα λόγο.
Ποτέ δε θα έδινες χαρτονόμισμα σε ζητιάνο. Ακόμα και των πέντε ευρώ.
Πρόσεξε όμως. Δεν σου λέω πως δε θα έδινες πέντε ευρώ. Μπορεί να έδινες και παραπάνω. Αλλά δε θα έδινες ποτέ χαρτονομίσματα. Κι αυτό, γιατί στη συνείδηση του ανθρώπου του εικοστού και του πρώτου αιώνα, το χαρτονόμισμα αξίζει, το κέρμα όχι. Και γιατί να δώσεις κάτι που αξίζει σε έναν υπάνθρωπο στη γωνία του δρόμου;
Όχι, θα του πετάξεις ένα κέρμα, ή μερικά κέρματα, για να τελειώνεις με την σιχαμένη του ύπαρξη.
Και μετά θα κοιμηθείς ήσυχος, ότι και καλά βοήθησες κιόλας.
Ποτέ δεν θα άφηνες την προτεραιότητά σου σε μια διασταύρωση.
Είσαι στον δρόμο, ΟΚ; Και δεν βιάζεσαι να πας κάπου. Μπορεί να έχεις μπει στο αυτοκίνητο ακόμα και για να κάνεις μια βόλτα, να ηρεμήσεις βρε αδερφέ. Πώς τα φέρνει η τύχη, και είσαι στα δεξιά σε κόμβο. Μα βλέπεις ότι ο απέναντι βιάζεται. Ίσως έχει κι έναν πολύ πολύ καλό λόγο.
Ε, δεν έχει σημασία! Βάζεις μπρος και χώνεις όλη σου την ύπαρξή, κομμάτι κομμάτι, μπροστά από την ζωή του, σιγά σιγά και με το πάσο σου, και δεν έχεις και το παραμικρό άγχος, γιατί η προτεραιότητα είναι δική σου και δεν θα σου την πάρει κανείς. Σωστός;
Πετάς πρώτη θέση. Και μπαίνει έγκυος με μεγάλη τσάντα. Κατευθύνεται στην οικονομική. Θα σκεφτείς να σηκωθείς να τη βοηθήσεις. Θα σκεφτείς ακόμα και να της παραχωρήσεις τη θέση σου.
Αλλά δεν πρόκειται να κουνηθείς, έτσι δεν είναι;
Ποτέ δεν θα σηκωνόσουν να βοηθήσεις κάποιον, αν δεν κάθεται σε μια ακτίνα το πολύ τρεις θέσεις από εσένα. Κάτι το οποίο είναι πολύ παράξενο, γιατί στο αεροπλάνο, και ειδικά στην πρώτη θέση, που δεν μπαίνεις καν στον χώρο χωρίς το εισιτήριο, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις το κάθισμά σου. Ούτε υπάρχει πιθανότητα να μπει κάποιος στη μέση της πτήσης, να σε κλέψει και να φύγει. Στα σαράντα χιλιάδες πόδια, όλα, μέχρι την προσγείωση, είναι στην θέση τους. Κι όμως, εσύ δεν πρόκειται να σηκωθείς και να βοηθήσεις, ακόμα κι όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Παρ’όλο που θα αισθάνεσαι καλά για τον εαυτό σου στην υπόλοιπη πτήση, μόνο που το σκέφτεσαι.
Και, για να μην το ξεχάσω.
Ποτέ δεν θα πηδούσες κάποιαν κάτω από την κατηγορία σου.
Πάντα πηδάς οριζοντίως ή ανοδικά, ποτέ πιο κάτω. Βασικό, στο μυαλό σου έχεις κλασάρει τους πάντες. Ίσως έχεις μόνο τρεις κατηγορίες, ίσως βαθμολογείς με μόρια Πανελληνίων, δεν έχει σημασία. Και ίσως πειστείς ότι κάποια είναι πιο πάνω από εσένα, κι ας είναι διψήφιο αριθμό σκαλιών χαμηλότερα.
Ποτέ όμως δε θα τον έριχνες σε κάποια που νομίζεις είναι κάτω από την κατηγορία στην οποία κατατάσσεσαι. Βέβαια, το πρόβλημα εδώ είναι ότι συνήθως υπερτιμάς τον εαυτό σου. Οπότε παίζουν δυο τινά. Ή που μπλέκεις με τον στοκαρισμένο τον μπετοδοκό που γνώρισες στη Μπουρναζάρα, και μετά προσπαθείς να μας περάσεις το μπάζο για οικοδομή του Καλατράβα, ή που κυνηγάς μια μετριότητα, η οποία, επειδή ξεπερνά τις περιορισμένες σου δυνατότητες, σου φαίνεται ο,τι καλύτερο θα σου συμβεί για την υπόλοιπη δεκαετία.
Έτσι, καταφέρνεις να τσαντίζεις όλο το σύμπαν γύρω σου.
Όλα αυτά, βέβαια, συνοψίζονται στο ότι ποτέ δεν θα έκανες κάτι που δεν σου αρέσει, αν δεν έχεις κάτι να κερδίσεις.
Συντάκτης: Γιώργος Γραμματόπουλος
