Αγαπάς, μισείς, θαυμάζεις, λατρεύεις, ποθείς, σιχαίνεσαι, θυμώνεις, λυπάσαι, όλα αυτά είναι τα συναισθήματα σου, για τους ανθρώπους που υπάρχουν στην ζωή σου, ακόμα και εκείνους που έφυγαν κι όμως όλα για να συμβούν θέλουν προσπάθεια. Προσπάθεια να τα αισθανθείς, προσπάθεια να τα εκφράσεις, προσπάθεια να τα ξεπεράσεις. Κι εκεί ακριβώς είναι που το’ χάσαμε πια.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ εύθραυστες σήμερα και τις φοβόμαστε τόσο που τις βάζουμε ψηλά και στο τέλος δεν τις φτάνουμε. Προτιμούμε να κρυβόμαστε πίσω από ηλεκτρονικά τσιτάτα περί σχέσεων: «Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ γυναικών!» ή «Αυτός, δε θέλει να γίνει φίλος σου, αλλού αποσκοπά!» ή «οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια να φλερτάρουν».
Και ξαφνικά πλάθουμε σχέσεις χωρίς ουσία από φόβο μην δουν τις αδυναμίες μας και πληγωθούμε, γιατί υπάρχουν αυτοί που έχουν πληγωθεί και φοβούνται μην το πάθουν ξανά και εκείνοι που απλά δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αγωνιστούν για μία σχέση από εγωισμό.
Επιφάνεια! Ανασφάλειες, φόβοι, εγωισμός και καχυποψία είναι τα συστατικά με τα οποία παραγεμίζουμε τους εαυτούς μας και επιμένουμε να αναλωνόμαστε σε επιφανειακή συναναστροφή με τους ανθρώπους . Αν
μπεις σε κάποιο καφέ θα παρατηρήσεις τριγύρω μεγάλες και μικρές παρέες με ανθρώπους που δεν μοιράζονται συναισθήματα, προβληματισμούς και σκέψεις μεταξύ τους αλλά φωτογραφίες, likes και σχόλια στο facebook.
Αν μάλιστα βρεθείς και σε κανένα μπαρ και τολμήσεις να πλησιάσεις έναν άγνωστο να του μιλήσεις ή ακόμα χειρότερα να τον φλερτάρεις, στην καλύτερη την γλιτώνεις μ’ ένα έντρομο βλέμμα τύπου «Θέλει, σίγουρα, να με βιάσει ή να με σκοτώσει ή να με κλέψει!» και στην χειρότερη βγαίνουν όλοι από το μαγαζί να δουν το παρκαρισμένο διαστημόπλοιο σου, γιατί, αποκλείεται, ήρθες από άλλο πλανήτη.
Και το πιο αστείο είναι πως εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε μία τόσο ελαττωματική κοινωνία με την ανταγωνιστικότητα και τον εγωκεντρισμό. Όταν γνωρίζουμε ένα καινούριο άτομο ιδίως του ομοίου φύλου αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε σε μάχη, και πρέπει πάση θυσία να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι, ωραιότεροι, εξυπνότεροι από τον άλλον κι ακόμα κι αν δεν είμαστε παραφουσκώνουμε τα πράγματα για να το καταφέρουμε. «Εγώ, εγώ, εγώ» και η συζήτηση εξελίσσεται κάπως έτσι να μιλούν όλοι για τους εαυτούς τους και κανείς να μην ακούει τον άλλον.
Δεν μπορούμε όμως να ξεχνάμε ότι κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του, υπάρχουν και μερικοί που δε θέλουν να μιλήσουν για τον εαυτό τους αλλά να ακούσουν, να μάθουν και να σεβαστούν ειλικρινά τους άλλους. Πιστεύουν και ελπίζουν, ουτοπικά ότι κάποια μέρα οι άλλοι θα σωπάσουν έστω από υποχρέωση και θα τους ακούσουν. Τελικά, έχοντας ανεχτεί αμέτρητους από τους άλλους χωρίς κανένα κέρδος και καμία ολοκλήρωση μέσα από την όποια σχέση καταλήγουν να αγνοούν πια τις φωνές.
Ξέρετε ποιοι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά λάμπουν και τραβάν τα βλέμματα πάνω τους; Εκείνοι που μπαίνουν σε ένα χώρο και ασχολούνται με τους πάντες και τα πάντα, μιλούν, γελούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικός μέσα σε λίγα λεπτά χωρίς καν να ζητάν από’ σένα να κοκορευτείς για οτιδήποτε απλά επειδή υπάρχεις και φυσικά εκείνοι είναι πιο μόνοι από όλους μιας και από το επίκεντρο της προσοχής καταλήγουν ο κινούμενος στόχος της ζήλιας όλων.
Χανόμαστε στην προσπάθειά μας να τελειοποιήσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας και τελικά ξεχνάμε ότι το κάνουμε για να αρέσουμε στους άλλους και γενικά, ξεχνάμε και τους άλλους. Ξεχνάμε πώς ο καλύτερος τρόπος να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε γίνεται μέσα από την ανθρώπινη επαφή και όποιος προσπαθήσει να μας πλησιάσει είτε τον διώχνουμε από άγνοια και φόβο για το πώς να τον αντιμετωπίσουμε, είτε τον εγκαταλείπουμε στην «πρώτη στραβή» επειδή μας πλήγωσε.
Η ρίζα του κακού βρίσκεται μάλλον ακριβώς εκεί: γινόμαστε υπερευαίσθητοι, αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, ώστε να τον πονέσουμε ή να τον τσαλακώσουμε, απαιτούμαι και από τους άλλους και από εμάς το τέλειο χωρίς καν να ξέρουμε πως πρέπει να είναι αυτό και τελικά δε δίνουμε τίποτα περιμένοντας από τους άλλους, όμως κι εκείνοι κάνουν ακριβώς το ίδιο. Και κάπως έτσι μένουμε μόνοι σε μια «γυάλινη φούσκα» αγνοώντας πως το ωραιότερο πράγμα είναι να «σπας γυαλιά» και να πληγώνεσαι με κέρδος την αγάπη.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
