Άλλο μποέμ κι άλλο απλώς ανεύθυνος

Έχουμε μάθει από θρησκείες, ρητά, βιβλία και άλλα συναφή πως κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει κανέναν. Ωστόσο ο άνθρωπος πάντα θα λατρεύει την ευκολία της αυστηρής κριτικής στις ζωές των άλλων. Όσο εύκολο είναι να κρίνεις και ακόμα να επικρίνεις κάποιον που πλήγωσε ή εγκατέλειψε κάποιον τρίτο, τόσο εύκολο -από την σκοπιά του ξένου- είναι να δώσεις ελαφρυντικά και η ανευθυνότητα από ελάττωμα να γίνει το καλύτερο ελαφρυντικό.

Η διαφορά του ανεύθυνου από εκείνον που απλώς δεν έμαθε ποτέ να μένει και να επιμένει, είναι δυστυχώς αρκετά δυσδιάκριτη. Κι έτσι ο καθένας που φεύγει χωρίς να πολυσκέφτεται εκείνον που μένει πίσω, εύκολα δικαιολογείται ως δύσκολος, πληγωμένος, ανάξιος, φιλελεύθερος, μποέμ που δεν είναι έτοιμος για δεσμεύσεις.

Η διαφορά είναι απλώς μια σκέψη. Μπορείς όσο θέλεις να θεωρείς τον εαυτό σου ως άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία του αλλά όταν δεν το κάνεις ξεκάθαρο από την αρχή, δεν είσαι ανεξάρτητος απλά φυγόπονος.

Οι μποέμ τύποι εκείνοι που πράγματι αγαπούν την ελευθερία τους και διψούν να ανακαλύψουν τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη ζωή χωρίς δεσμά, δε χρειάζεται να το ξεκαθαρίσουν λίγο πριν σε αφήσουν. Το διαβάζεις στα μάτια τους από την πρώτη χειραψία. Κι ακόμα κι αν τους ερωτευτείς, τους αγαπήσεις, τους κάνεις εραστές, φίλους και κολλητούς και οικογένεια, όταν θα φύγουν δεν θα λυπηθείς ούτε θα θυμώσεις γιατί ποτέ δε σου υποσχέθηκαν καμιά αφοσίωση και κανένα όνειρο.

Πάντα θα ζηλεύω αυτούς τους παρορμητικούς ανθρώπους που πρώτα πράττουν και μετά σκέφτονται. Όσο όμως θα τους ζηλέψει ο καθένας άλλο τόσο θα τους φοβηθεί και ίσως κάποιες στιγμές θα τους μισήσει κιόλας.

Δεν μπορείς να παίζεις με τους ανθρώπους, αυτό είναι μια αλήθεια που όσο χιλιοειπωμένη κι αν είναι που και που πρέπει να τη βροντοφωνάζεις σε κάθε αυθόρμητη πράξη που ως συνέπεια έχει τα όνειρα και τις σκέψεις τρίτων.

Μπορείς να είσαι όσο αυθαίρετος κι αναποφάσιστος θες με τα δικά σου όνειρα και τις δικές σου επιθυμίες. Μπορείς το πρωί να ξυπνάς και να σκέφτεσαι πως θα αγαπάς για πάντα τον άνθρωπό σου και την ίδια νύχτα να σκέφτεσαι πως θέλεις να ταξιδέψεις τον κόσμο μόνος και ελεύθερος. Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να τα μοιράζεσαι όλα τούτα μαζί του και να τον ανεβοκατεβάζεις από την ευτυχία στην απογοήτευση επειδή απλώς δεν είσαι σίγουρος.

Η αναποφασιστικότητα δεν έχει καμία σχέση με τους απελευθερωμένους ανθρώπους. Όταν λες πως αγαπάς την ελευθερία σου και συγχρόνως ερωτεύεσαι τους ανθρώπους, δε χρειάζεσαι δικαιολογίες και δε σκέφτεσαι πώς θα μιλήσεις, ούτε φοβάσαι μήπως οι επιλογές σου πληγώσουν κάποιον γιατί είσαι εξαρχής σταθερός στις βασικές σου ιδέες και δεν προσπαθείς να εξηγήσεις και να αναλύσεις τίποτα.

Είναι λοιπόν αφελές και λίγο άδικο, να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου φίλο της ελευθερίας και λάτρη της ζωής και των ανθρώπων όταν δεν αγαπάς και δεν υποστηρίζεις πρώτα απ’ όλα τις ιδέες σου και κρύβεσαι πίσω από αυτές σαν απλές δικαιολογίες.

Κανείς δεν έφυγε ποτέ χωρίς να προκαλέσει πόνο. Το ζήτημα είναι να μπορείς να φύγεις χωρίς να χρειάζεσαι δικαιολογίες, χωρίς να φταίει ο ανάδρομος ή το στραβό σου ξύπνημα ή το καινούριο πρόσωπο, αλλά επειδή ξέρεις τι θέλεις από την αρχή και δε φοβήθηκες να γίνεις κυνικός ούτε ντράπηκες να διεκδικήσεις τον άλλον ενώ συγχρόνως μιλούσες και φυγή και ελευθερία και μοναξιά.

Άλλο ανεύθυνος κι άλλο μποέμ. Άλλο ανώριμος κι άλλος πληγωμένος. Είναι θλιβερό να συγχέεις χαρακτηριστικά και σκέψεις ανθρώπων αληθινών που δεν κρύβουν τίποτα κι απομακρύνονται εξαιτίας της δειλίας και της ανωριμότητάς σου να κρυφτείς και να δικαιολογηθείς.
Άλλοι μπορεί να το δεχτούν, εκείνον όμως που σε αγάπησε και σε γνώρισε, δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις. Ακόμα και με την πιο καλή εξήγηση, δεν πρόκειται να πονέσει λιγότερο.