Ας χαμηλώσουμε λιγάκι το «εγώ» μας

Νομίζω πως τους ανθρώπους πάντα θα τους καθορίζει κάτι πέρα απ την εξωτερική εμφάνιση. Ένα ένστικτο ίσως. Θα δεις ανθρώπους πεντάμορφους και κομψούς μέσα σε λίγο καιρό να ασχημαίνουν και μέτριους εμφανισιακά να μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια σου σε περιποιημένους κύκνους. Το μυστικό δεν είναι στην εμφάνιση μα στην ψυχή. Γιατί όλα εξαρτώνται από την έννοια που παίρνει η αγάπη για τον εαυτό σου, αγαπάς αυτό που είσαι ή αυτό που φαίνεσαι;

Και κάπως έτσι όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον εγωισμό. Ναι, δε λέω πρέπει να σ´αγαπάς όσο μπορείς χωρίς όμως να βάζεις τον εαυτό σου τόσο ψηλά που να γίνεσαι αλαζονικός και φοβητσιάρης. Μπαίνεις σε μια νέα παρέα και γνωρίζεις ένα σωρό νέους ανθρώπους. Ανθρώπους με προσωπικότητες κι εμπειρίες που εσύ αγνοείς κι αντί ο καθένας ξεχωριστά να επιδιώκει να μάθει και πάρει όσα περισσότερα μπορεί από αυτόν τον ενδιαφέρον άγνωστο, ξαφνικά η συζήτηση γίνεται debate και όλοι προτάσσουν το δικό τους «εγώ» παραγεμισμένο με ηλίθια σιγουριά και φανφάρες. Και κανείς δε σκέφτεται να σωπάσει, να χαμηλώσει λίγο το εγώ του να ακούσει και τους άλλους. Κι όπως δεν υπάρχει κανείς να σπάσει τον φαύλο κύκλο του εγωισμού, οι άνθρωποι όλοι μιλούν κι όλο σιωπηλοί μένουν. Κι ένα μικρό γαϊτανάκι μοναξιάς γεννιέται και καλλιεργείται.

Μα, δεν καταλαβαίνω, τόσο ανάγκη υπάρχει να μιλήσουμε; Κανείς πια δε δίψα να μάθει απ’ τους ανθρώπους και να τους αγαπήσει. Όλα τα ζήσαμε όλα κι όλοι τα μάθαμε όλα, κανένας Σωκράτης σε αυτή τη ζωή να μην ξέρεις τίποτα και να παλεύει να μάθει από τα πάντα;

Εγωισμοί, καλοταϊσμένοι χέστες εγωισμοί, που τρελαίνονται και μόνο στην ιδέα να τσαλακώσουν έστω και λίγο τον τέλειο άνθρωπο που έχει εξελιχθεί σε ένα αλαζονικό γουρούνι που κανείς άλλος δεν είναι άξιος να αναμετρηθεί μαζί του. Όλοι λοιπόν φωνακλάδες. Διψασμένοι προφήτες και Μαθουσάλες που πρέπει οπωσδήποτε να διαδώσουμε τα κατορθώματά μας μην και τα χάσουμε μην και δεν προκαλέσουμε έντονα συναισθήματα, μη και δε μας ζηλέψει κανείς και φανούμε άχρωμοι κι αδιάφοροι.

Αν σώπασεις λίγο θα δεις πως δεν ξέρεις τίποτα. Είσαι πολύ μικρός για να τα ξέρεις όλα και πολύ μεγάλος για να μην ξέρεις τίποτα κι όλοι, έτσι είναι. Δεν αμφισβητώ τις γνώσεις και τις εμπειρίες κανενός, μολονότι η αμφισβήτηση σε πάει πολλές φορές σε μέρη καινούργια και εν γένει χρήσιμα. Η γνώση όμως κι η εμπειρία δεν έχουν πάντα μια πλευρά. Οι κοινές εμπειρίες από διαφορετικούς ανθρώπους έχουν να σου μάθουν πολλά που βάζοντας πάντα τον εγωισμό μπροστά δε θα μάθεις ποτέ.

Να λοιπόν μια καλή απάντηση στο γιατί είναι όλοι μόνοι τους. Γιατί όλοι αγαπούμε τόσο πολύ το εγώ μας που δεν μπορούμε να το συμβιβάσουμε ούτε λίγο. Αξίζει όμως περισσότερο απ’ τη συντροφικότητα και την αγάπη; Μάλλον όχι,  ας δοκιμάσουμε λοιπόν μια φορά να σιωπήσουμε το «εγώ» μας και να αρχίσουμε την κουβέντα με το «εσύ».

Κι αν ύστερα δεν αισθάνεσαι πιο ανακουφισμένος και πιο ολοκληρωμένος, τι να πω, μάλλον το «εγώ» σου είναι πράγματι πιο ψηλά κι εκεί πρέπει να μείνει ή ίσως σε έχει τυφλώσει τόσο που πια ό,τι κι αν γίνει δεν μπορείς να δεις, ν’ ακούσεις, να αισθανθείς. Κάνε λοιπόν μια προσπάθεια τώρα που προλαβαίνεις, γιατί ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς τι σου επιφυλάσσει κάθε νέα γνωριμία.