Είσαι αυτό που πιστεύεις εσύ για σένα

Κάπου, κάποιος, κάποτε είπε πως οι άνθρωποι φαίνονται να είναι 20 τοις εκατό αυτό που σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτούς και 80 τοις εκατό αυτό που πιστεύουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Σαν σκέψη δεν έχει και μεγάλη συνοχή, αλλά στην ουσία της προκαλεί νομίζω πολλές απορίες.

Και τι σκέφτονται δηλαδή οι άλλοι για σένα κι εσύ ο ίδιος τι σκέφτεσαι για τον εαυτό σου κι αυτό που πιστεύεις για σένα είναι ψευδαίσθηση ή συνδέεται κάπως με αυτό που θέλεις να είσαι ή τέλος πάντων να δείχνεις; Κι αν ποτέ καλύψεις όλα τούτα τα ερωτήματα θα μπορείς να ορίσεις πια και την υπόστασή σου μέσα στη ζωή;

Και τι είναι τέλος πάντων η ζωή, που είναι τόσο περίπλοκη και δεν μπορείς ούτε την ίδια να εξηγήσεις, αλλά ούτε και τη δική σου θέση μέσα σε αυτή; Νομίζω πως θα συμφωνήσω με τη θέαση του Καβάφη για τη ζωή. Είναι ένα ταξίδι προς αναζήτηση της εκάστοτε Ιθάκης.

Ταξίδι, λοιπόν, όχι με ένα τελικό προορισμό, αλλά ταξίδι με τρένα πάνω σε γραμμές και σταθμούς πάνω σε τελείες. Γραμμές και τελείες. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να καθορίσει την υπόσταση των ανθρώπων μέσα στη ζωή. Άλλοι είναι οι γραμμές κι άλλοι είναι τελείες. Οι μεν ταξιδεύουν και περνάν από σταθμούς και ξαποσταίνουν ως το επόμενο ταξίδι κι οι δε, στέκουν εκεί σταθμοί σταθεροί κι ακλόνητοι περιμένοντας αυτό που η ζωή σκοπεύει να τους φέρει. Και τα δύο κρύβουν ένα μεγάλο ρίσκο που ποτέ δε θα μοιραστούν μεταξύ τους.

Γραμμές. Περνάς με ταχύτητα πάνω από τόσες και τόσες τελείες. Σε κάποιες αφήνεις τα δικά σου σημάδια, άλλες πάλι δεν μπόρεσες εύκολα να τις προσπεράσεις κι είναι κι εκείνες που πάντα θα τις γυροφέρνεις, αλλά ποτέ δε θα τις πλησιάζεις. Κι όλο λες πως αυτό θα είναι το τελευταίο ταξίδι, μα πάντα η καινούρια είναι πιο δελεαστική απ’ την προηγούμενη.

Μα, στάθηκες ποτέ να δεις, ν’ αφουγκραστείς και να σκεφτείς τι θέλεις, πόσες ήταν εκείνες οι φορές που έφυγες για να γλυτώσεις και πόσες εκείνες που έτρεχες για φτάσεις. Βαθιά μέσα σου ζηλεύεις εκείνες τις τελείες, τους μεγάλους σταθμούς, που όσο κι αν τους χαρακτήρισες βαρετούς και στάσιμους, σου προσέφεραν μια τόση ανακούφιση κι ασφάλεια που δεν κατάφερες ποτέ να βρεις σε όλα τούτα τα ταξίδια.

Κι οι τελείες να μαραζώνουν περιμένοντας κάθε νέα άφιξη. Είναι κι εκείνες οι μικρές που δεν τις πιάνει το μάτι σου στο χάρτη κι όμως αν ποτέ τύχει και περάσεις, δύσκολα την προσπερνάς, ή μάλλον δεν τις προσπερνάς ποτέ. Μένεις εκεί και σε κάνουν ένα με το τοπίο. Όσο μικρές δείχνουν τόσο πιο ανυπέρβλητες είναι. Γιατί σπάνια αφήνουν μία γραμμή να περάσει από πάνω τους κι αν είσαι τυχερός και σε αφήσει να σταματήσεις εκεί, τότε σημαίνει πως κάτι έκανες καλά κι είναι η δική σου ευκαιρία να πάψεις να κάνεις σβούρες και να γαληνέψεις.

Γραμμές και τελείες, λοιπόν, αυτό θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι της ζωής σου κι εσύ ακόμα. Τελικά όμως αυτό που έχει σημασία είναι η αξία που δίνεις στο εαυτό σου και στους ανθρώπους μέσα σου και γύρω σου. Θα αισθανθείς λίγο κι απ’ τα δύο σε κάθε φάση της ζωής σου. Άλλοτε θα είσαι η Πηνελόπη που περιμένοντας τον Οδυσσέα της αγνοεί κάθε μνηστήρα κι άλλοτε θα είσαι ο Οδυσσέας που ναι μεν ταξιδεύει χρόνια για να φτάσει στην αγαπημένη του, αλλά στο μεταξύ ξεθυμαίνει και σε άλλες αγκαλιές όπως της Κίρκης.

Δεν μπορείς να ορίσεις εύκολα το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, όμως μέσα σου μπορείς να βρεις αυτό που σου αναλογεί να είσαι. Δεν μπορούν όλοι να είναι τελείες με υπομονή και καρτερικότητα ούτε όλοι αντέχουν τις μακρινές κοπιαστικές γραμμές. Μα ό,τι κι αν αποφασίσεις να γίνεις, είναι για σένα και τουλάχιστον γίνε αντάξιος των δικών σου προσδοκιών, χωρίς να λογαριάζεις τι θα πει ο καθένας.

Πάλεψε να αποδεσμεύσεις αυτό το 80 τοις εκατό του εαυτού σου απ’ τα δεσμά του τι πιστεύουν οι άλλοι για ‘σένα κι επιδίωξε να το ταυτίσεις με όσα λαχταράς να γίνεις. Γιατί είτε σαν ταξιδιάρα γραμμή είτε σαν σταθερή τελεία, θα πρέπει να συνηθίσεις να επιβιώνεις με τον εαυτό σου για όλα εκείνες τις νύχτες που θα ταξιδεύεις μόνος ή που θα περιμένεις τη ζωή να σ’ εκπλήξει.