Γεννημένοι σε λάθος εποχή

Βλέποντας τις κοινωνίες του σήμερα να καταρρέουν, τους ανθρώπους να εκφράζονται με εικόνες του υπολογιστή και να κρύβονται πίσω από πειραγμένες φωτογραφίες, όλοι έχουμε να ζηλέψουμε κάτι απ’ τις εξιδανικευμένες χρυσές δεκαετίες του περασμένου αιώνα.
Φυσικά όσοι τα έζησαν τότε κι επιβίωσαν ως σήμερα έχουν ένα λόγο παραπάνω να απεχθάνονται την εποχή μας, αλλά είναι κι εκείνοι που τα έχουν διαβάσει σε βιβλία, τα έχουν δει σε ταινίες, τα έχουν ακούσει σε μουσικές και ιστορίες μεγαλύτερων, αλλά όταν όλα συνέβαιναν εκείνοι δεν υπήρχαν ούτε καν σαν ιδέα.

Οι άνθρωποι της λάθος εποχής λοιπόν που όσο και να το πάλεψαν να προσαρμοστούν στο σήμερα είναι παιδιά του τότε. Αλλά αλήθεια και ποιος από όλους εκείνους που γνώρισαν τα παλιά δε γοητεύτηκε; Φιγούρες που σήμερα όσο και να ψάξεις δε θα τις βρεις ποτέ. Αυτοί οι ξεχασμένοι όμως θυμούνται κι αγαπούν εκείνες τις εποχές.
Είναι εκείνοι οι τρελοί ροκάδες που δεν ξεπουλήθηκαν ποτέ που ακόμα και στα τριάντα τους φοράν μπλούζες με το αγαπημένο τους συγκρότημα και δεν πρόδωσαν το κλασικό ροκ για το εναλλακτικό, που όλοι ουρλιάζουν χωρίς κανένα νόημα.
Κι άλλοι πάλι που αγαπούν τον παλιό καλό ασπρόμαυρο κινηματογράφο και τους δίσκους βινυλίου, όχι επειδή έγινε πάλι μόδα, αλλά γιατί φροντίζουν με ευλάβεια το παλιό γραμμόφωνο των γονιών τους. Είναι πολλοί και είναι κρυμμένοι, αν όχι χαμένοι, ανάμεσα στη μάζα του σήμερα. Κανέναν δε θα ξεχωρίσεις, μόνο ίσως τους ροκάδες που κι αυτοί κάποια στιγμή αφομοιώνονται, εξωτερικά τουλάχιστον γιατί από μέσα τους πάντα κρύβουν ένα αναμαλλιασμένο ροκά.
Μόλις τους γνωρίσεις νομίζεις πως μπήκες στη μηχανή του χρόνου. Αν κάτσουν να μιλήσουν για την αγαπημένη τους εποχή είναι σαν να σε κολλάν το μικρόβιο. Ξαφνικά από εκεί που μισούσες τα disco και την υπερβολή των 80’ s, αρχίζεις να σιγοτραγουδάς κι εσύ και να χορεύεις όπως η Cyndi Lauper κι ο Rick Astley
Αυτοί οι τύποι είναι τόσο ελκυστικοί και ξεχωριστοί, όπως κι οι εποχές που εκπροσωπούν. Είναι όμορφοι άνθρωποι όπως κι οι δεκαετίες εκείνες, οι περασμένες. Χρονιές μετά από πολέμους και κακουχίες που οι άνθρωποι ήξεραν να περνούν καλά, να εκτιμούν την αγάπη και να ευγνωμονούν για όσα είχαν κι ας ήταν λίγα. Δεκαετίες με πραγματικές επαναστάσεις στη μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωή ολόκληρη. Πώς λοιπόν να μην αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε λάθος εποχή;
Όλοι θα ‘θέλαμε να ζούσαμε μια μέρα από το παρελθόν. Τότε που η τεχνολογία αντιμετωπιζόταν ακόμα με επιφυλακτικότητα κι οι άνθρωποι έβγαιναν, χόρευαν και φλέρταραν, χωρίς ντροπή και φόβο. Η μόδα ήταν σημαντική, αλλά και προσιτή, οι γυναίκες είχαν πρότυπα, αλλά και τα ίδια τα πρότυπα ήταν φυσικές φιγούρες χωρίς ψευτιά και πειραγμένα εξώφυλλα.
Φιγούρες κι άνθρωποι που σήμερα εκλείπουν, σήμερα που ο κόσμος σιγά-σιγά πεθαίνει αναζητώντας ηγέτες κι ιδανικά πρότυπα. Μια πληθωρική Marilyn, ένας ειρηνοποιός John, ένας ασταμάτητος Elvis, πώς μπορείς να μην νοσταλγείς τέτοιες εποχές; Πώς είναι δυνατόν να μην εύχεσαι να βρισκόσουν κι εσύ στο Woodstock;

Δεν μπορείς να τους κατηγορείς για παρελθοντολαγνεία όταν παραδέχεσαι κι εσύ ο ίδιος πως τούτη η εποχή που ζούμε έχει στηριχτεί πάνω σε όλα τα δεδομένα που τόσο κοπιαστικά μας πρόσφεραν κάποιοι άλλοι. Μπάζει από παντού κι οι άνθρωποι αδιαφορούν και φοβούνται γιατί δε χρειάστηκε να πολεμήσουν και να αγωνιστούν πράγματι για κάτι.
Όσοι λοιπόν γεννήθηκαν σε λάθος εποχή. Παιδιά των 50’s, 60’s, 80’s, των λουλουδιών, του κλασικού ροκ εν ρολ, όλα όμως παιδιά μιας εποχής που δε βίωσαν ποτέ στα αλήθεια απλώς την λάτρεψαν μέσα από διηγήσεις και ταινίες. Κρατούν καλά και φυλάν την κληρονομιά του παλιού αιώνα και θα ‘πρεπε να ευχαριστούμε που ζούνε «τώρα» κι αγαπούν τόσο το «τότε» κι έτσι μπορεί να καταφέρουν να το περάσουν και στο «αύριο».