Θα τους δεις στη μέση μιας παρέας να μιλούν δυνατά και να γελούν με την ψυχή τους. Θα τους δεις ν’ ασχολούνται με τους πάντες κι όμως να μη γίνονται ποτέ κουραστικοί. Είναι κάποιοι άνθρωποι που πάντα θα έχουν ένα μοναδικό τρόπο ν’ ακτινοβολούν. Ψηλοί, λιγνοί, όμορφοι, άσχημοι, άντρες, γυναίκες, κυκλοφορούν σ’ όλα τα μεγέθη.
Οι ανεξάρτητοι τύποι εκείνοι που πάντα θα σε μαγνητίζουν. Όχι, δε μιλάω για τους κοινωνικούς ανθρώπους που θα τους συμπαθεί ο καθένας, αλλά για εκείνους τους αδιάφορους που η λάμψη τους δε γίνεται αντιληπτή απ’ όλους.
Ψυχές που επειδή δεν μπορούν να κρυφτούν προτιμούν ν’ αδιαφορούν. Ν’ αδιαφορούν για τους ανθρώπους, για την κοινωνία, για τη ζωή τους, για τα προβλήματα.
Δεν μπορείς να πεις πως είναι αξιαγάπητοι, περισσότερο εχθρούς έχουν παρά φίλους. Όχι γιατί έχουν την τάση να προδίδουν, αλλά επειδή όταν θ’ αποφασίσουν ν’ ασχοληθούν θα πουν την αλήθεια. Κι αν δεν μπορέσουν να μιλήσουν ειλικρινά, θα προτιμήσουν να σωπάσουν και να χαθούν. Γιατί κάτι δεν τους είναι αρκετό. Γιατί τους λείπει μια αλήθεια. Ποιος ανέχεται την ειλικρίνεια χωρίς να θυμώσει;
Είναι οι «αδιάφοροι» φίλοι. Αυτός ο αυθόρμητος χαρακτήρας τους είναι γεμάτος εκπλήξεις και παιδικότητα. Δεν θα τους άλλαζες με τίποτα, παρόλο που αυτή η σχέση μαζί τους προκαλεί μία ατμόσφαιρα ανασφάλειας.
Δεν είσαι ποτέ σίγουρος πως θα έρθει στο ραντεβού σας και δεν ξέρεις αν πραγματικά θέλει σήμερα να δει τα μούτρα σου και να σου μιλήσει. Τρέμεις λιγάκι πως ίσως μια μέρα πάρεις τηλέφωνο και δεν το σηκώσει και ύστερα ξαναπάρεις και πάλι τίποτα. Εκεί είναι που γνωρίζεις πως κάτι πήγε λάθος και δε θα το σηκώσει. Ίσως κάτι έκανες λάθος εσύ, ίσως απλά να βαρέθηκε και να έφυγε.
Ώρες-ώρες θα ήθελες να μην τον αγαπούσες τόσο αυτό τον άνθρωπο και να μην τον είχες τόσο ανάγκη. Γιατί σ’ εκνευρίζει αυτή η ανευθυνότητα και η αδιαφορία του. Και τρελαίνεσαι που πάντα έχει τόσες πολλές διαφορετικές παρέες ν’ ασχοληθεί και τόσα πράγματα να κάνει. Σε βαθμό που μοιάζει σαν να μην το ενδιαφέρει ουσιαστικά καμία σχέση απ’ όλες αυτές που έχει στην ζωή του.
Ξαφνικά όμως κάτι εντελώς παράδοξο συμβαίνει. Αυτός ο «ανεύθυνος» και «αναίσθητος» τύπος κάνει κάτι που σε μπερδεύει τόσο πολύ. Όταν όλοι εκείνοι που φαινομενικά είναι δίπλα σου και νοιάζονται δεν μπορούν ή δεν θέλουν να είναι δίπλα σου σε μία δύσκολη, μπερδεμένη κατάσταση, εκείνος είναι πάντα εκεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Χωρίς να σου χαϊδεύει τ’ αυτιά, αλλά και χωρίς να σε κατακρίνει, είναι εκεί να σου ανοίξει την αγκαλιά του. Μια αγκαλιά που σ’ έκανε να θεωρείς πως είναι ανέφικτο ν’ ανοίξει ποτέ τόσο απλόχερα για κάποιον. Κι αυτή ακριβώς η αγκαλιά και η φροντίδα έχουν πολύ πιο μεγάλη σημασία και αξία απ’ όλες εκείνες τις αγκαλιές που σου έχουν δοθεί πολλάκις. Με απλοχεριά στα εύκολα μα που στα δύσκολα πάρθηκαν πίσω.
Αυτός ο «αδιάφορος» φίλος που τις περισσότερες ώρες της ημέρας σε κάνει να αισθάνεσαι πως αυτή η σχέση βασίζεται σε πολύ λεπτές ισορροπίες, που βαστά ο ίδιος στα χέρια του, είναι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος που θα σε κάνει να αισθανθείς μια τόση ασφάλεια που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι μπορεί να υπάρξει. Σε μια εποχή που πλέον οι φιλίες έχουν γίνει τόσο καχύποπτες και δόλιες.
Είναι τόσο ελκυστικοί αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή η τάχα μου «αδιαφορία»! Θα σκότωνες να ήξερες τι έχει μέσα το μυαλό τους. Πόσο έχουν πληγωθεί κι αν έχουν πληγωθεί. Ή αν απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας τους.
Πολλές φορές αισθάνεσαι τιμή που είσαι εσύ ο δέκτης αυτής της παράδοξης φροντίδας. Αυτό από μόνο του σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός. Ότι αξίζεις λίγο περισσότερο από τους άλλους. Κάνουν κάτι μικρές κινήσεις που σε μπερδεύουν. Εκεί που σε κρεμάνε για να βγουν με την καινούρια παρέα ή με το φρέσκο αμόρε, εκεί ακριβώς είναι που θα σε πάρουν τηλέφωνο να τσεκάρουν αν έχεις κόψει τις φλέβες σου από βαρεμάρα και μιζέρια. Γιατί παρόλο που δεν τους το ‘χεις πει ποτέ, ξέρουν πως δε σ’ αρέσει να μένεις σπίτι τα Σαββατόβραδα.
Είναι εκείνοι που έχουν την αγάπη μέσα τους, μα μοιάζει να μην το ξέρουν. Γιατί δίνουν απλόχερα αυτή την αγάπη, αλλά μόνο όταν είναι ανάγκη. Δεν την κουράζουν, δεν τη λερώνουν με φανφάρες, δεν υπερβάλουν και δεν υπομένουν χωρίς λόγο. Θα είναι εκεί να προσπαθούν χωρίς να το μάθεις ποτέ. Κι αρκεί να είσαι κι εσύ εκεί. Δεν χρειάζονται τίποτα παραπάνω από ειλικρίνεια και καλοπέραση. Δεν τα πάνε καλά με τη μιζέρια γι’ αυτό μην τους δώσεις μιζέρια γιατί θα πάρεις πίσω αδιαφορία.
Είναι οι καλύτεροι φίλοι που είχα ποτέ εκείνοι οι «αδιάφοροι». Μοιάζουν παρορμητικοί και ανεύθυνοι. Μα αν ποτέ τους συναντήσεις και καταφέρεις να σου ανοίξουν την αγκαλιά τους, μπες και μην προσπαθήσεις ποτέ να βγεις.
Επιμέλεια κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
