Κι οι εσωστρεφείς εμπιστεύονται

Ίσως θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μιας σχέσης. Μπορεί πάλι να είναι και το πιο σημαντικό προσόν για να ξεκινήσεις μια σχέση με έναν άνθρωπο. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να συντηρήσει την οποιαδήποτε επαφή έχοντας χάσει ή ξεχάσει την εμπιστοσύνη.

Είναι πιο σημαντική ακόμα κι απ’ την αγάπη. Η εμπιστοσύνη κάποιου σε τιμά ίσως και περισσότερο απ’ τον θαυμασμό ή τον έρωτά του. Όπως όμως η αγάπη, ο έρωτας, το ενδιαφέρον ακόμα κι η συμπάθεια, η ειλικρίνεια κι όλες τούτες οι αξίες που στηρίζουν την επαφή των ανθρώπων, έτσι κι η εμπιστοσύνη λογαριάζεται από κάθε νου και κάθε καρδιά με εντελώς διαφορετικά κριτήρια κάθε φορά και σίγουρα δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν που παρά την προσπάθειά σου δε στην έχει παραχωρήσει.

Κάθε φορά όμως που έρχεσαι σε επαφή με έναν άνθρωπο εσωστρεφή, που δύσκολα εμπιστεύεται κι ως φυσιολογικός άνθρωπος με τα δικά σου μαζοχιστικά κουσούρια, τον διαβάζεις ως πρόκληση και πρέπει οπωσδήποτε να κερδίζεις την εμπιστοσύνη του, αρχίζεις τις υπερπροσπάθειες μέχρι να σπάσει η σιωπή του και να λυγίσει στα μαγικά σου χεριά.

Υπάρχει λοιπόν, εδώ μια διαφορά από εσωστρεφή σε εσωστρεφή. Υπάρχουν εκείνοι που θα τους συναντήσεις συχνά-πυκνά και θα στο παίξουν τάχα ζόρικοι, «μοναχικοί καβαλάρηδες» που τους αρέσει να μη λένε πολλά, αλλά με την πρώτη ρομαντική, φορτισμένη στιγμή στα ξερνάνε όλα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι εκνευριστικά κλειστοί χαρακτήρες που και στον γκρεμό να έπεφτες για χάρη τους, δεν μπορούν να σου ανοιχτούν -όχι επειδή δε σε εμπιστεύονται, επειδή απλώς το βρίσκουν περιττό.

Εσύ, λοιπόν που έχεις προσπαθήσει τόσο για να κερδίσεις αυτή την εμπιστοσύνη που πλέον έχει καταντήσει παιχνίδι με τον εγωισμό σου, απογοητεύεσαι και ξενερώνεις πιστεύοντας πως είσαι εσύ που φταις ή εκείνος που απλώς είναι αχάριστος.

Κι όμως δεν είναι καν θέμα εμπιστοσύνης γι’ αυτόν. Όσο και να καβγαδίσεις, όσο και να διεκδικήσεις, δε θα μπορέσεις ποτέ να συνεννοηθείς. Για κάθε άνθρωπο έννοιες όπως η ηθική, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η εμπιστοσύνη είναι εντελώς διαφορετικής σημασίας. Κι εκείνοι που δε μιλούν για τον εαυτό τους, που δε χαρίζουν έτσι προσωπικές στιγμές και σκέψεις, δε σημαίνει πως αγαπούν λιγότερο τους ανθρώπους τους, σημαίνει απλώς πως δεν είναι αυτό που θέλουν να μοιραστούν.

Δεν παύουν να αγαπούν τους ανθρώπους, απλώς η σκέψη τους τις περισσότερες φορές είναι τόσο περίπλοκη που δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να την εξηγήσουν σε έναν άνθρωπο άλλο. Προτιμούν τα προβλήματα και τη θλίψη να την κρατούν για να τον εαυτό τους γιατί αισθάνονται πως έτσι είναι καλύτερα. Ίσως να έχουν βιώσει πολλή κι αυστηρή κριτική στη ζωή τους. Ίσως να είναι απλώς ψυχαναγκιστικοί και να πιστεύουν πως όλα μπορούν να τα λύσουν μόνοι τους. Πάντως σίγουρα δεν ευθύνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης για τους δικούς τους ανθρώπους.

Είναι όμως τόσο κουραστικό να φωνάζεις για εμπιστοσύνες, να απορροφάσαι απ’ την προσπάθειά σου και να επιρρίπτεις ευθύνες ενώ δεν έχεις μπει ούτε μια φορά σε διαδικασία να κατανοήσεις τη σιωπή. Πώς λοιπόν περιμένεις από έναν μοναχικό άνθρωπο να σου χαρίσει τις λέξεις του, όταν δεν προσπάθησες ποτέ να ακούσεις τις σιωπές του;

Δεν μπορείς να εκβιάσεις την ειλικρίνεια κανενός. Καθένας μοιράζεται εκείνη την πτυχή του εαυτού του που επιθυμεί να διαδώσει. Κι είναι αλήθεια θαύμα που υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που κρατούν κάτι από τον εαυτό τους κρυφό, όχι από φόβο ή καχυποψία μα γιατί σέβονται ακόμα τον εαυτό τους για να το κομματιάσουν και να τον δωρίσουν στους ανθρώπους τους ως ένδειξη αγάπης.

Για την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα δε χρειάζεται να κομματιάσεις τίποτα απ’ τον εαυτό σου. Δε χρειάζεται να κάνεις τον εαυτό σου ιστορία και να το διαδίδεις παντού χωρίς δεύτερη σκέψη. Όσο δικός σου κι αν είναι ένας άνθρωπος, κανείς δε σε νοιάζεται περισσότερο απ’ τον εαυτό σου και δεν είναι άδικο για κανέναν να κρατάς και κάτι για ‘σένα.

Δεν εννοώ πως ο καθένας πρέπει να κλειστεί στον εαυτό του και να μη μοιράζεται τίποτα, είναι συνετό όμως να υπάρχει ένας σεβασμός στην αξία του καθενός κι οι άνθρωποι δυστυχώς αγαπούν πάντα τις υπερβολές, ή όλα ή τίποτα, μα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Μη ρίχνεις ευθύνες λοιπόν στον εαυτό σου για τη μυστικότητα του δικού σου ανθρώπου και μην περίμενεις ικανοποιητικές εξηγήσεις γι’ αυτήν, πόσο μάλλον όταν εσύ έχεις εκθέσει τον εαυτό σου απόλυτα σ’ εκείνον. Σ’ εμπιστεύεται, σ’ αγαπάει και σε νοιάζεται όσο κι εσύ πρέπει απλώς να προσπαθήσεις να κοιτάξεις με διαφορετικό μάτι τη σχέση σας κι όχι μέσα από τα δικά σου δεδομένα και τη δική σου ίσως λίγο υπερβολική οπτική.