Ένας μέρος για να τα ξεχνάς όλα

Όσο σημαντική κι αν είναι η ύπαρξη των ανθρώπων στην ζωές μα,  όλοι έχουμε ανάγκη μερικές στιγμές μοναξιάς. Έχουμε ανάγκη να μένουμε μόνοι με τις σκέψεις μας, να λαμβάνουμε αποφάσεις απερίσπαστοι απ’ τις επιρροές, τις απόψεις των άλλων. Βόλτες στη θάλασσα, βιβλιοθήκες, κρυμμένες καφετέριες, παγκάκια και πάρκα, ένα μοναδικό μέρος σε μια ολόκληρη πόλη που είναι μόνο δικό σου.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός, σπάνια βρίσκεις ομοιότητες μεταξύ ανθρώπων, όλοι όμως μηδενός εξαιρουμένου, έχουν ένα κοινό. Εκείνο το μυστικό μέρος που απομονώνεσαι κι απελευθερώνεις όλα τα βάρη και τα άγχη που σε ωθούν να τα τινάξεις όλα στον αέρα και να φύγεις τρέχοντας. Αυτό το μέρος με μόνο κριτή τον εαυτό σου, εκείνη η τοποθεσία που δεν έχεις να κρυφτείς από κανέναν, είσαι ο εαυτός σου, μικρός, φοβισμένος, αδύναμος, θυμωμένος, αγανακτισμένος, καλός, κακός μα ελεύθερος κι ήρεμος.

Αυτό το μικρό ησυχαστήριο για τον καθένα είναι κι ένα άλλο σημείο, αλλά πάντα έχει μια ξεχωριστή σημασία, μια ανάμνηση, μια πίστη και μια ελπίδα. Μπορεί να είναι ένα πάρκο, μια εκκλησία, ένας δρόμος, ένα λιμάνι, μια παραλία, μια αποθήκη, μια ταράτσα.

Είναι σαν να πηγαίνεις στον ψυχολόγο σου, αλλά χωρίς το ραντεβού, τους τοίχους και το πενηντάρικο. Για μερικές ώρες, μπορείς επιτέλους να απομονωθείς από όλους εκείνους που έχουν προσδοκίες, μικρές ή μεγάλες από σένα, να κάνεις μία παύση στις υποχρεώσεις, να χαμηλώσεις τις φωνές των άλλων και να ακούσεις την ψυχή σου. Όσο ζορισμένος κι αν είσαι ή δεν είσαι, σε τούτο το μέρος έχεις την ευκαιρία να αισθανθείς γαλήνιος και γεμάτος. Είναι ο ναός σου, απορώ με τους ανθρώπους που δεν έχουν ένα τέτοιο μέρος, πώς επιβιώνουν;

Ξέρεις, το ανακαλύπτεις ίσως εντελώς τυχαία κάπου στην εφηβεία ή κι αργότερα, με μια παρέα ή σε μια κρίσιμη στιγμή βρέθηκες τυχαία εκεί κι από εκείνη την μέρα έγινε το λιμάνι σου, το καταφύγιό σου κι όταν όλα είναι στραβά, τρέχεις να κρυφτείς ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου. Αλλά η ηλικία δεν έχει σημασία, απ’ την πρώτη απογοήτευση που θα βιώσεις σαν άνθρωπος απ’ τους άλλους, αλλά ακόμα κι απ’ την ίδια την ζωή και θα αντιληφθείς πως η μόνη σανίδα σωτηρίας σου είναι ο εαυτός σου και κανείς άλλος, αυτή η ξεχωριστή τοποθεσία γίνεται το οχυρό σου.

Το μέρος που αν μπορούσε να μιλήσει θα μαρτυρούσε τους μεγαλύτερους φόβους σου, τις πιο κρίσιμες αποφάσεις σου, εκείνα που σ’ έχουν πονέσει περισσότερο, τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου που κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε ποτέ να κατανοήσει, δικαιολογήσει, συγχωρήσει.

Μετά από χρόνια πια λειτουργεί πάνω σου σχεδόν μαγικά. Μόλις φτάσεις εκεί, σαν από μηχανής Θεός όλα ηρεμούν, κι η αναστάτωσή σου νικιέται από μια αλλόκοτη ησυχία και σε λίγα μόνο λεπτά όλα φαίνονται πιο καθαρά στο μυαλό σου. Ο θυμός κι η οργή για όσα συνέβησαν φαντάζουν τώρα μακρινά κι είσαι σε θέση να δικαιολογήσεις πιο εύκολα τους άλλους. Αυτή η παραλία, ή τούτο το πάρκο, έχει μία δύναμη να σου βγάζει πάντα τον πιο καλό σου εαυτό σε στιγμές που αν δεν είχες την επιλογή να μείνεις μόνος θα αντιδρούσες πάντα με σημείο αναφοράς τον θυμωμένο εγωισμό σου.

Είναι όπως εκείνες οι σκηνές στις ταινίες που ο πληγωμένος πρωταγωνιστής, ή εκείνος που τα έκανε σκατά, κλασικά πάει στην παραλία να σκεφτεί κι από πίσω ακούγονται συνήθως μελαγχολικά τραγούδια. Όσο κλισέ λοιπόν είναι αυτό το σκηνικό στις ταινίες τόσο αναγκαίο είναι στην πραγματικότητα.

Ενώ σαν παιδί πίστευες πως αυτό το μέρος κάποια στιγμή θα ξεχαστεί και όλα θα σου πάνε τόσο τέλεια που μεγαλώνοντας θα πάψεις να χρειάζεσαι μοναξιά για να λύσεις το κουβάρι που έμπλεξες, φτάνοντας την ενηλικίωση και καθώς τα χρόνια περνάνε συνειδητοποιείς πως όχι απλά δεν ξεχάστηκε αλλά όσο μεγαλώνεις καταφεύγεις σε αυτό όλα και πιο συχνά.

Ένας τόπος λοιπόν που πάντα θα έχεις ανάγκη κι αν δεν τον έχεις βρει ακόμα, πρέπει να τον βρεις γιατί χωρίς τις στιγμές προσωπικής ησυχίας, χωρίς εκείνο το μέρος που θα μπορείς να ακούσεις και να κατανοήσεις τον εαυτό σου, η ψυχική γαλήνη κι η ισορροπία στη ζωή σου θα φαντάζουν πάντα έννοιες δυσπρόσιτες κι όμως τόσο αξιοζήλευτες , γιατί αν δεν τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου, να τον ακούσεις, να τον σεβαστείς, πώς νομίζεις ότι θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τον υπόλοιπο κόσμο;