Όταν σου είχα πει πως θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου, πως θέλω να σε γνωρίσω όπως ακριβώς είσαι, με τρόμαξες μ’ εκείνη την ξέρη απάντηση «Η ειλικρίνεια δεν κάνει πάντα καλό στις σχέσεις».
Δεν ήξερα, δε φαντάστηκα πόσο μπορούσε να με τρομάξει και να με πληγώσει η ειλικρινής θέαση του χαρακτήρα σου. Δεν περίμενα ποτέ μου να επιλέξω μία ψευδαίσθηση από την αλήθεια. Γιατί μ’ έφτασες σε τέτοιο σημείο, να δειλιάσω κι εγώ όπως εσύ;
Σ’ ερωτεύτηκα, πίστεψα σε εσένα, σ’ εμάς και ήθελα να παλέψω για να σε κάνω εγώ ευτυχισμένο. Όμως αυτό ήταν στην αρχή, τότε που ήσουν ο πιο γλυκός άνθρωπος που μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Μετά όλα άλλαξαν. Πέταξες το προσωπείο σου και μου έδειξες πως αν θέλω να μείνω μαζί σου δε θα πρέπει ποτέ να πιστέψω πως είμαι επαρκής για ‘σένα, για να σε κάνω ευτυχισμένο.
Κλείστηκες στον εαυτό σου χωρίς καμία εξήγηση και χωρίς κανένα λόγο. Περνούσαμε καλά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα ώσπου με διέψευσες πανηγυρικά, τρίβοντάς μου στα μούτρα το πόσο λίγο σε ήξερα και αδιαφορώντας επιδεικτικά για την επιθυμία μου να σε μάθω καλύτερα. Σίγουρα κάτι θα ήξερες που ήθελες να κρατήσεις το χαρακτήρα σου μακριά μου.
Με προειδοποιούσαν όλοι πως δεν αξίζεις, πως είσαι δύσκολος άνθρωπος μα εσύ τουλάχιστον ήξερες πως οτιδήποτε δύσκολο και προκλητικό, έπρεπε να το κερδίσω.
Αν μπορούσα να προβλέψω την κατάσταση, σαν δειλός και συνετός άνθρωπος θα επέλεγα την ψευδαίσθηση χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δε θα ‘θελα να μάθω τίποτα, γιατί όλα αυτά που εσένα σε βασάνιζαν κατάφερες μέσα από τα λόγια και τις πράξεις σου να τους δώσεις πνοή, να τα κάνεις δαίμονες που έρχονται κάθε βράδυ και με πνίγουν.
Δεν προσποιούσουν, το ξέρω, ήσουν χαρούμενος μαζί μου αλλά είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που είναι τόσο δειλοί και φυγόπονοι που προτιμούν να διαλύσουν τη χαρά πριν γίνει ευτυχία γιατί δεν αντέχουν το βάρος και το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις μετά.
Δεν αγαπώ εσένα. Άσε με τουλάχιστον να αγαπήσω την ψευδαίσθησή σου. Δε θέλω τον άθλιο χαρακτήρα σου, δε μου αξίζει, είναι πολύ λίγος για όλα αυτά που σου έδωσα και υπέμεινα για εσένα. Γιατί για όλα αυτά τα «Δε σ’ έχω ανάγκη» και για κείνα τα «Δεν μπορούμε να αντέξουμε μαζί» έγινες τόσο μικρός μπροστά μου που σε λυπόμουν και δε σε άντεχα. Δε γινόταν να σ’ αγγίζω, να σε φροντίζω, να σ’ αγαπώ και για τους δύο μας.
Αν είχα την επιλογή, θα ήθελα το περιτύλιγμά σου κι όχι το χαρακτήρα σου που δεν έμαθε και δε θέλησε ποτέ να μάθει την αγάπη. Τουλάχιστον είχες δίκιο σε κάτι: δε σου αξίζει να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Χίλιες φορές να ζούσα για λίγο περισσότερο εκείνο το ειδυλλιακό ψέμα σου παρά αυτή τη θλιβερή αλήθεια σου που μέρα τη μέρα με τρώει και με ομοιάζει περισσότερο μ’ εσένα. Επιθυμώ μονάχα να σβηστείς από τη ζωή μου και να μην πληγώσεις κανέναν άλλο στο διάβα σου. Είσαι τόσο μικρός για όλους εκείνους που θα ‘ρθουν να σε αγαπήσουν με ειλικρίνεια.
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
