Θυμώνουν όσοι ακόμα νοιάζονται

Αδιαφορία, το πιο ευαίσθητο σημείο όλων των πλασμάτων σε αυτή τη γη. Ακόμα και τα σκυλιά, όταν θέλουν κάτι κι εσύ τα αγνοείς, θα γαβγίσουν, θα κάνουν ζημιές, θα σκουντήξουν για να τα προσέξεις. Κάπως έτσι κι οι άνθρωποι. Γιατί όμως πρέπει να φτάσεις στο σημείο της αδιαφορίας για να προκαλέσεις την προσοχή των ανθρώπων; Κι αν πρέπει να γίνει έτσι εκείνοι που εξαρχής παθιάζονται και προσπαθούν και δίνουν σημασία και θυμώνουν και γκρινιάζουν, είναι ήρωες ή απλώς ηλίθιοι που κόπιασαν απροκάλυπτα για κάτι που θέλησαν τόσο πολύ;

Τα αισθήματα των ανθρώπων για όλους όσους επιθυμούν μέσα στη ζωή τους δεν ξεκινούν και τελειώνουν με αγάπη, συμπάθεια, κατανόηση, έρωτα κι ενθουσιασμό μα εναλλάσσονται με εκείνα του θυμού, της απογοήτευσης και της λύπης. Συχνά λοιπόν για να φτάσεις να αγαπήσεις τον φίλο σου, τον σύντροφό σου πρέπει πρώτα να περάσεις από σκοτεινά συναισθήματα.

Η ένταση σε κάθε σχέση δεν άφορα μονάχα καλά και τρυφερά συναισθήματα. Ένταση είναι ένας καβγάς, μια ζήλια, μια απλή σοβαρή κουβέντα μα όλα αυτά είναι απαραίτητα για να παραμείνει η σχέση ζωντανή. Απορώ με εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα αντέχουν όλα αυτά κι όταν τους τα τρίβεις στα μούτρα γιατί πια έχεις φτάσει στα όριά σου -με όλα τούτα τα γλυκανάλατα δήθεν ευγενικά, αλλά που στο βάθος κρύβουν ένα ποτήρι που ξεχειλίζει διαρκώς- εκείνοι έχουν να σου απαντήσουν πως είσαι γκρινιάρης και δεν πρέπει να θυμώνεις για τόσο μικρά πράγματα.

Μικρά πράγματα! Δηλαδή ποιος μετρά τι είναι και τι δεν είναι άξιο προσοχής, ποιος είναι σε θέση να ρυθμίσει τη χαρά, τη λύπη, το θυμό, την υπομονή ανάλογα με τις καταστάσεις και να πει «Τώρα με παίρνει να θυμώσω και να τα σπάσω όλα, τώρα δε με παίρνει»;

Άνθρωποι, συναισθήματα, ελαττώματα. Όποιον άνθρωπο και να επιλέξεις να βάλεις στη ζωή σου, έχεις να αναμετρηθείς με τις δύο αυτές πτυχές της προσωπικότητάς του κι οι εκρήξεις συναισθημάτων δεν είναι λογικό να σε τρομάζουν, όπως δεν είναι λογικό να σου εξομολογείται κάποιος τον έρωτά του κι εσύ να του απαντάς «Μήπως βιάζεσαι λίγο;», έτσι όταν προσπαθεί να σου μιλήσει για όσα τον πληγώνουν δεν είναι λογικό να σχολιάζεις πως είναι οξύθυμος, αδιαφορώντας για όσα σου λέει.

Φυσικά, δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο τσουβάλι εκείνοι που απλώς έχασαν την υπομονή τους με εκείνους που δεν τη βρήκαν ποτέ. Άλλο να ερωτεύεσαι κάθε μέρα, άλλο με το πρώτο στραβοπάτημα να θέλεις να ουρλιάξεις από νεύρα κι απογοήτευση κι άλλο να βλέπεις την πρώτη ρωγμή που αρχίζει να κόβει το γυαλί στα δύο. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τη σκέψη κανενός και κανείς δεν μπορεί να κρίνει τους τρόπους που προσπαθείς κι επικοινωνείς όσα αισθάνεσαι.

Είναι όμως θλιβερό που οι άνθρωποι όταν εσύ παλεύεις με νύχια και με δόντια να επικοινωνήσεις όσα σε στενοχωρούν, σε κουράζουν και σε θυμώνουν εκείνοι να περιμένουν να σωπάσεις για να ασχοληθούν.
Ο θυμός, η γκρίνια κι η ένταση είναι εξίσου σημαντικά σε μία σχέση όσο τα γλυκόλογα, τα χάδια και το σεξ. Δε γίνεται να μην υπάρχουν, χωρίς υπερβολές πάντα, είναι ενδιαφέρον.

Όταν χαλιέται για ‘σένα και θυμώνει που αδιαφορείς και ξεχνάς σημαίνει πως καίγεται γι’ αυτό που έχετε και δε θέλει να φθαρεί. Ωστόσο όταν ο άνθρωπος σου σού φωνάζει να δεις τι είναι αυτό που τον ξενερώνει λίγο-λίγο κάθε μέρα και κλείνεις μάτια κι αυτιά και τον απορρίπτεις μ’ ένα απλό «Μην γκρινιάζεις!», τότε φθείρεις πραγματικά τη σχέση.

Ανοίγεις για εκείνον ένα νέο δρόμο, εκείνον της αδιαφορίας. Μα όταν ύστερα από τόσους καβγάδες, τόση γκρίνια και τόσα κλάματα θα έχεις κερδίσει επάξια την ησυχία και την ηρεμία σου, θα έχεις συγχρόνως χάσει και την αγάπη, τη φροντίδα και την προσοχή κάποιου ο οποίος πόνεσε πολύ για να καταφέρει να σωπάσει και να πάψει να νοιάζεται.

Ο θυμός είναι ενδιαφέρον, οι άνθρωποι δίνουν ζωντάνια στη ζωή σου και δεν μπορείς να ζεις χωρίς αυτούς.  Η αχαριστία όμως κι η αδιαφορία για όσα έχεις τώρα και μετά θα αναπολείς είναι εκείνα που σκοτώνουν τα συναισθήματα.

Οι άνθρωποι πια μαθαίνουν να κουράζονται εύκολα και να τα παρατάνε κι όταν συναντούν εκείνους τους λίγους που δε μοιάζουν με τους άλλους, εκείνους που όσο κι αν τους αγνοείς, ακούραστα αγαπούν και δε διστάζουν να διεκδικήσουν, τρομάζουν, τους θεωρούν προβληματικούς και τους απωθούν. Μην περιμένεις όμως τη σιωπή για να εκτιμήσεις τον θυμό που ερχόταν και τάραζε εν τέλει τόσο γλυκά την αθόρυβη ζωή σου.