Οι αμφιβολίες σου, ένα χαλί στρωμένο πάνω σε κάθε δρόμο που επιλέγεις στη ζωή σου, που όταν τραβηχτεί κάτω απ’ τα πόδια σου, ένα σωρό φόβοι, σκέψεις κι ανασφάλειες ορθώνονται μπροστά σου και σου θολώνουν την κρίση και την αυτοπεποίθηση. Υπάρχει παντού και πάντα. Ακόμα κι ο πιο σίγουρος, ο πιο αυθόρμητος άνθρωπος ξέρει πως εκείνες οι δεύτερες σκέψεις που ποτέ δεν ξεστόμισε μα πάντα φοβάται, φέρουν τον παραλυτικό τίτλο «αμφιβολίες».
Κάποτε κακές κι άλλοτε καλές. Αν προσπαθούσες να τις ξεδιαλύνεις και να πεις ποιες σε βοήθησαν και ποιες όχι, δε θα βγάλεις άκρη. Ακόμα κι εκείνη η κακή αβεβαιότητα ίσως, όσο κι αν δεν το πιστεύεις, είναι ένα σημάδι, ένα σπουδαίο κίνητρο που σε οδηγεί σε μιαν αλήθεια και τούτος ο δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα μα με αγκάθια και θλίψη κι ανασφάλεια.
Παίζει σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε κατάσταση. Είναι μία αίσθηση που χορεύει ανάμεσα σε συνειδητό κι ασυνείδητο. Πίσω εκεί, στα κρυμμένα δωμάτια του μυαλού σου, δε σ’ ενοχλεί, δε σε τρομάζει και φυσικά είναι τόσο εύκολο να την αγνοήσεις. Μια ένδειξη όμως, ένα σημάδι, ένα κακό πρωινό ξύπνημα στην πετά στα μούτρα κι εσύ πρέπει να το διαχειριστείς.
Όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με δικές σου ανασφάλειες μα μ’ εκείνες που σου γεννούν οι άνθρωποι, οι καταστάσεις κι η ίδια η ζωή με την ταχύτητα που αλλάζει και με τα εμπόδια που σου βάζει για να περνά εκείνη καλά.
Λες, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, βάζεις μάλιστα και το χέρι σου στη φωτιά, και ξαφνικά κάποιος, κάτι τραβά ένα τουβλάκι και βλέπεις τη σιγουριά σου να τρεμοπαίζει και σε κάθε επόμενο τράβηγμα να υποχωρεί. Όλα κλονίζονται και κάπως έτσι ξεκινά η αναζήτηση της αλήθειας. Πόσο όμως εύκολο είναι όταν όπλα σου είναι μόνο μία υποψία, μία ανασφάλεια και μία κλονισμένη εμπιστοσύνη προς οτιδήποτε φαινομενικά βέβαιο;
Όσο εφιαλτική κι αν ηχεί στ’ αυτιά σου αυτή η λέξη είναι πάντοτε μία κινητήριος δύναμη για να προχωρούν όλα τα πράγματα.
Η χειρότερη μορφή της, αμφιβολία για τον ίδιο σου τον εαυτό. Απόρριψη κι ενοχή, καταπατημένες αξίες κι αγαπημένα πρόσωπα απογοητευμένα από ‘σένα, η πιο αβάσταχτη. Έρχεται πάντα εκεί που σε κατατρώει ένα δίλημμα. Σε κρίσιμες αποφάσεις που πήρες ή σκέφτεσαι να πάρεις, πάντα θα στέκεται εκεί απέναντί σου να κουνάει το δάχτυλο ή και να γελά ειρωνικά που για μία ακόμα φορά κερδίζει έδαφος. Μα πίσω απ’ το ειρωνικό της γέλιο, θέλει να ξυπνήσεις, να σε ταρακουνήσει, να σε πεισμώσει για να ψάξεις τη βεβαιότητα, να νικήσεις και να αγαπήσεις τα λάθη σου.
Σε μία σχέση ακόμα και σχέση φιλίας, είναι η αμφιβολία που θα την πάει ένα βήμα παραπέρα. Σε ξυπνά με βάναυσο τρόπο κι όσο κι αν πολλές φορές συνεπάγεται διάψευση όλης της βεβαιότητα σου ακόμη κι απώλειας, πάντα στο τέλος μέσα από αυτήν την ανασφάλεια έρχεται μία σιγουριά.
Μία ουσιώδης συζήτηση, μία πιο ειλικρινή προσέγγιση του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, επίλυση των ερωτημάτων που σας κρατούν σε απόσταση, μπορούν να υπερνικήσουν τις αμφιβολίες, όχι μονάχα τις δικιές σου αλλά και του άλλου που αγνοείς, δυναμώνουν μία σχέση ή τη λύουν, ώστε η καθαρότητα αυτή να προδιαγράψει μία καινούρια πιο σίγουρη κοινή και μη πορεία. Μέσα μόνο απ’ την αμφιβολία για κάτι που είχες, αποκτάς μεγαλύτερη βεβαιότητα για όλα εκείνα που πίστευες ή που θα πιστέψεις.
Τις αβάσιμες βεβαιότητες, εκείνες είναι που πρέπει να φοβάσαι κι όχι την αμφιβολία. Έχεις τόση ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι, σε κάποιον που όλα αλλάζουν έτσι ώστε ακόμα κι όταν όλα φωνάζουν για το αντίθετο, εσύ πιστεύεις κι εμπιστεύεσαι ίσως και με μεγαλύτερη συνέπεια απ’ ό,τι έχεις συνηθίσει.
Τίποτα δε σε τρελαίνει περισσότερο από την υποψία. Η αμφιβολία είναι ο δρόμος κι η υποψία το χαλί που τραβιέται και σε αναγκάζει να φας τα μούτρα σου, αλλά και να μάθεις τι υπάρχει από πίσω. Όσο κι αν η δεύτερη σε κατατρώει, αν τη χρησιμοποιείς σωστά θα σε οδηγήσει και πάλι σε ένα βέβαιο μέρος, δε θα φτάσεις εκεί όμως αλώβητος, όπως με τις απλές αμφιβολίες.
Αν μία φορά στη ζωή σου, αποκτήσεις υποψίες για κάποιον και τελικά επιβεβαιωθούν, δυστυχώς, θα έχεις υποψίες για πάντα, ακόμα κι όταν δεν έχεις λόγο και θέλεις να αφεθείς και να πιστέψεις και να χαλαρώσεις, εκείνη η παλιά υποψία θα τρεμοπαίζει στο μυαλό σου και δε θα σε αφήνει να το ζήσεις.
Και τελικά αν την πάρεις και την κάνεις τόσο δική σου και την εμπιστευτείς περισσότερο ακόμα κι απ’ τους ανθρώπους της ζωής σου που προσπαθούν ειλικρινά να σε κερδίσουν, θα μείνεις να παλεύεις μόνος με τις υποψίες σου κι όταν πια δε θα υπάρχουν υποψίες γιατί δε θα υπάρχουν κι άνθρωποι, θα έρθει να σε σώσει η αμφιβολία του τι έκανες λάθος. Γιατί όπως είπε ο Νίτσε «Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτα», η καχυποψία όμως δηλητηριάζει εσένα και σκοτώνει εκείνον που άδικα υποψιάζεσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
