Το χειρότερο είναι να ερωτεύεσαι «όπως το φαντάστηκες»

Υπάρχουν και κάποιοι έρωτες που δεν κράτησαν ο ένας το χέρι του άλλου, δεν είδαν μαζί την ανατολή, δε μοιράστηκαν το ίδιο παγωτό, δεν αντάλλαξαν την καληνύχτα τους. Αυτοί οι επονομαζόμενοι ανεκπλήρωτοι έρωτες έρχονται κάτι ανοιξιάτικα βράδια στη θύμησή σου, όπως ο αέρας του Μαΐου, για να σε ταράξουν και να σου θυμήσου όλα αυτά που ήθελες να ζήσεις και δεν έζησες.

Αυτό το πρόσωπο που κάθε φορά που συναντούσες, στον κυριακάτικο καφέ -στο αγαπημένο στέκι και των δύο- ή στα ταβερνάκια της γειτονιάς στην παραλία, ή σε κάποιο θέατρο, σε έκανε να νιώθεις μια περίεργη αναστάτωση στο στομάχι σου, το σώμα σου ξαφνικά άρχιζε να ιδρώνει πιο έντονα, η φωνή σου γινόταν ολοένα και πιο κοφτή και οι προτάσεις όταν μιλούσες έμεναν χωρίς τελεία, σαν να ήθελες να συνεχίσει την πρότασή σου. Εκείνο το πρόσωπο που κάθε φορά που τον κοιτούσες, έβλεπες ένα κομμάτι σου ή μάλλον ήθελες να βλέπεις ένα μέρος του εαυτό σου, και που ταυτόχρονα δεν κατάφερε να γίνει αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσες, δικό σου.

Οι πλατωνικοί έρωτες έχουν το εξής ελκυστικό, μπορείς να πλάσεις τον άλλον και τον εαυτό σου μαζί του, ακριβώς όπως εσύ θες! Οι συνθήκες που δημιουργείς είναι τόσο ιδανικές, που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τις χαλάσει. Γίνεσαι ασυνείδητα ένας πολύ καλός σκηνοθέτης και μοιράζεις τους ρόλους με όποιον τρόπο σε βολεύει. Φαντάζει τόσο ρομαντικό να σκέφτεσαι εσένα και τον έρωτά σου ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα να χαζεύετε το ηλιοβασίλεμα στην αστική κι άδεια Αθήνα, όμως η πραγματικότητα είναι χιλιόμετρα μακριά και βρίσκεται σε άλλη εποχή. Διότι, όταν αυτοί οι οραματισμοί δε γίνονται από κοινού, σταδιακά γίνονται εμμονικοί κι επικίνδυνοι, γιατί πάνα κερδίζουν οτιδήποτε πραγματικό.

Η παγίδα που πέφτουμε λίγο-πολύ όλοι στον μονόπλευρο έρωτα, είναι εκείνοι της φαντασίωσης ενός έρωτα τόσο καρμικού, όσο του di Caprio  με την Kate Winslet στον Τιτανικό. Έναν έρωτα που θα έρθει να μας σώσει από τον εαυτό μας χωρίς την ανάλογη δική μας προσπάθεια. Αν περιμένουμε από το άτομο που μας ενδιαφέρει να μας ερωτευτεί έτσι απλά, όμως, αφού βρεθεί συμπαντικά στον δρόμο μας, είναι πιο πιθανό να έχουμε ξεκινήσει να χτίζουμε χωρίς να το γνωρίζουμε, ένα βαρβάτο απωθημένο. Αν δεν μπορούμε να βγούμε από το comfort zone της φαντασίας μας και να μοιρασθούμε τις σκέψεις και συναισθήματά μας σε ρεαλιστική βάση, τότε η αμοιβαιότητα για την οποία κοβόμαστε είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα έρθει ποτέ.

Κάθε φορά που περιμένουμε να μαντεύσουν τις προθέσεις μας ή να μας τα φέρει έτσι η ζωή που θα είναι όλα παραμυθένια, είναι δείγμα εγωισμού και πιθανόν η σχέση, ακόμα και να υπάρξει, δε θα μακροημερεύσει. Οι αληθινοί έρωτες είναι εκείνοι που μπορείς να ξεπεράσεις το «εγώ» σου για να συμβεί το «εμείς». Είναι εκείνος ο έρωτας που θα βάλεις ξυπνητήρι για να σηκωθείς μία ώρα νωρίτερα να στείλεις μήνυμα όταν έχει ένα δύσκολο meeting στη δουλειά, που θα θυσιάσεις τον ύπνο σου για να μιλάτε ώρες στο τηλέφωνο αναπολώντας τα καλοκαιρινά βράδια στη βεράντα του χωριού. Ο γνήσιος έρωτας δε θα έρθει στη ζωή σου για να σου δημιουργήσει ακόμα πιο πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αλλά για να σου δώσει απάντηση, την οποία απάντηση θα χρειαστεί πρώτα να δώσεις εσύ. Θα παραμένει εκεί και θα παραμένεις κι εσύ και θα είναι κι υπέροχο και σαγηνευτικό μα και δύσκολο κι άβολο και καμιά φορά και βαρετό, μα θα είναι πραγματικό ό,τι συμβαίνει μεταξύ σας.

Αυτοί οι έρωτες που δεν τους φτιάχνει η φαντασία μας αλλά η ίδια η ζωή μέσα από την καθημερινότητα, είναι που γίνονται ένα με ‘μας. Αυτοί είναι κι οι μόνοι έρωτες που μεταμορφώνονται σε αγάπη και κάθε βράδυ κοιμούνται μαζί.