Επιτέλους έφτασε εκείνο το πολυπόθητο Παρασκευόβραδο, που εδώ και καιρό προσπαθούσατε να κανονίσετε με την παρέα σου, μπας και βγείτε για ένα χαλαρό ποτό όλοι μαζί. Δουλειά, οικογένεια, κοινωνικές υποχρεώσεις, δε σας άφηναν ελεύθερο χρόνο να βρεθείτε ξανά σαν παρέα. Καταφέρατε, όμως, με πολύ κόπο και μετά από πολλές εβδομάδες να συγχρονιστείτε και να συναντηθείτε στο στέκι σας.
Χορός, κέφι, συζητήσεις μεταξύ σας, γέλια, ήταν τα χαρακτηριστικά της βραδιάς. Τα κεράσματα δε σταματούσαν και οι γύρες με τα σφηνάκια ολοένα κι αυξάνονταν. Κούπες, υποβρύχιες καταστροφές, ανέβαζαν τη διάθεση. Είχατε πολύ καιρό να νιώσετε έτσι ελεύθεροι, χαλαροί, χωρίς να έχετε υποχρεώσεις. Όπως ήταν τότε που σπουδάζατε όλοι μαζί στην Αθήνα. Τότε που, αν κι ήσασταν σε διαφορετικές σχολές, το βράδυ ήταν όλο δικό σας. Η βραδιά άνοιγε σε κάποιο κεντρικό ρακάδικο της περιοχής, έπειτα κάπου πιο ρομαντικά για κοκτέιλ για προθέρμανση μέχρι να καταλήξετε στο αγαπημένο σας bar, ως τα ξημερώματα. Κι η επόμενη μέρα κυλούσε με τον ίδιο ρυθμό. Πρωινός καφές, πανεπιστήμιο, σπίτι, δραστηριότητες και το βράδυ ξανά από την αρχή.
Στη μνήμη σου έρχονται συχνά εκείνες οι μέρες που διασκεδάζατε και πίνατε δίχως αύριο και την επόμενη μέρα ήσασταν έτοιμοι να αδράξετε τη μέρα. Δεν ήσασταν κουρασμένοι, ούτε χρειαζόσασταν δύο τρεις μέρες για να αποβάλει ο οργανισμός το αλκοόλ. Πλέον, όμως, δυστυχώς, δεν είστε είκοσι δύο. Τα τριάντα είναι μια δύσκολη ηλικία αν θες να θυμηθείς τα φοιτητικά σου χρόνια. Κι αν θες να το ξεφτιλίσεις, το επόμενο πρωινό σε βρίσκει κάπως περίεργα. Το κεφάλι σου είναι βαρύ και δυσκολεύεσαι ν’ ανοίξεις τα μάτια σου. Το σώμα σου δε σε υπακούει κι ενώ προσπαθείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, καταλήγεις να κοιμάσαι για ακόμα ένα μισάωρο. Παρόλο που έχεις κανονίσει διάφορα, αδυνατείς να απαντήσεις στις απανωτές κλήσεις. Δεν αντέχεις τους εξωτερικούς θορύβους από τα αυτοκίνητα.
Αποφασίζεις όμως να σηκωθείς. Ανοίγεις τις κουρτίνες και τα παραθυρόφυλλα. Το φυσικό φως γίνεται εχθρός για τα μάτια σου. Πηγαίνεις αρχικά στο μπάνιο. Το πρόσωπό σου είναι πρησμένο. Κάποιοι μαύροι κύκλοι κάνουν την εμφάνισή τους. Νιώθεις ατονία και το στομάχι σου συνεχώς να ανακατεύεται. Πίνεις ένα ποτήρι νερό, παίρνεις κι ένα παυσίπονο και περιμένεις να αρχίσει να δρα. Σε σχέση με εννέα χρόνια πριν, η ώρα που χρειάζεται το αναλγητικό να σε πιάσει είναι η διπλάσια. Ξαπλώνεις ξανά, στον καναπέ αυτή τη φορά, έχεις μαζί σου ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, βιταμίνες, καφέ και περιμένεις να νιώσεις λίγο καλύτερα.
Κάνεις το πρώτο τηλεφώνημα στον κολλητό που χθες το βράδυ πίνατε πιο πολύ απ’ όλους για να δεις αν είναι στην ίδια κατάσταση με σένα. Καταλήγετε στο συμπέρασμα πως την επόμενη φορά, δε θα πιείτε τόσο πολύ -κι οι δύο βέβαια γνωρίζετε πως αυτό είναι μεγάλο ψέμα! Σκέφτεσαι να κάνεις ένα κρύο ντους, μήπως και σε βοηθήσει να συνέλθεις. Κρύο; Λίγο πιο χλιαρό, μην τρελαθούμε κιόλας! Αισθάνεσαι όντως καλύτερα. Το στομάχι σου, όμως, παραμένει το ίδιο. Κάτι εύκολο και γρήγορο είναι αυτό που χρειάζεσαι τώρα, μην ταλαιπωρηθείς και πολύ. Πίτσα, μια τυλιχτή πίτα ένα burger θα ήταν τα ιδανικά. Λίγο κοτόπουλο, κάνα αυγό, κατά προτίμηση βραστό με ρύζι (ναι αυτό του νοσοκομείου) είναι που θα διορθώσει, όντως, τη χθεσινή ζημιά.
Σηκώνεσαι να ξεπιαστείς. Το δωμάτιό σου βρίσκεται σε πανικό. Ρούχα, παπούτσια πεταμένα παντού στο πάτωμα. Το κρεβάτι είναι ακατάστατο, δε βρίσκεις τα κλειδιά του αμαξιού. «Και πώς γύρισα σπίτι;» Ξεκινάς σιγά-σιγά να θυμάσαι κάποια βασικά γεγονότα. Πάλι καλά, που πάντα υπάρχει εκείνος ο φίλος που θα πιει τόσο -όσο για να γυρίσει τους υπόλοιπους το σπίτι τους.
Το στόμα σου είναι ξηρό. Φτιάχνεις φυσικό χυμό με διάφορα φρέσκα φρούτα να πιεις. Προσθέτεις και λίγο τζίντζερ. Κάπου διάβασες ότι «η φρουκτόζη των φρούτων βοηθά στην αναπλήρωση των ενεργειακών αποθεμάτων, δίνοντας στον οργανισμό τη δυνατότητα να επεξεργαστεί αποτελεσματικότερα το αλκοόλ.» Είχε τελικά δίκιο η συνάδελφος που έλεγε πως για να μην έχεις hangover μετά από ποτό, συνιστάται να πίνεις ενδιάμεσα πολύ νερό ώστε ο οργανισμός σου να μην προλάβει να αφυδατωθεί. Εσύ όμως μπέρδεψες το νερό με gin tonic. Το τελευταίο σφηνάκι τεκίλα φταίει. Σε όλα τα γνήσια hangovers, ευθύνεται αυτό το τελευταίο σφηνάκι, που σε έφερε σε αυτά τα χάλια. Όχι, ότι το στομάχι σου ήταν άδειο από το απόγευμα.
Ο πονοκέφαλος δε λέει να φύγει. Μέσα στο κεφάλι σου, όμως, ακόμα αντηχούν οι μουσικές που σας ξεσήκωσαν. Ποτέ ξανά, λες, κι από μέσα σου χαμογελάς. Είναι που δεν πίνεις στην καθημερινότητά σου. Είναι που το σώμα δεν αντέχει τόσο, όσο θέλει η ψυχή σου. Είναι που τη Δευτέρα θα πας κανονικά στη δουλειά. Είναι που αυτό το χαλαρό ποτό ποτέ δεν είναι ένα. Είναι που αυτά τα dirty thirty, δεν είναι είκοσι!
Συντάκτης: Άννα Κοκολάκη
