Μεγάλες δηλώσεις που πήραμε πίσω για χάρη ενός «θέλω»

 Υπάρχει αυτό το πλασίμπο που πουλάμε όλοι στους εαυτούς μας προκειμένου να πειστούμε πως όλες οι θεωρίες που έχουμε φτιάξει θα κρατηθούν στον χρόνο και πως ποτέ δε θα πέσουμε στην παγίδα να αυτο-αναιρεθούμε. Ίσως και να γίνει κάποτε αλλά ποιος απ´ όλους μας δεν είπε «εγώ ποτέ!» πέφτοντας πανηγυρικά με τα μούτρα σε εκείνο το ποτέ με όλου του το είναι. Είναι και δαύτοι οι άγραφοι κανόνες που παλεύεις μια ζωή να τηρήσεις μα σου πέφτουν κομματάκι δυσκολότεροι απ´τους γραπτούς.

Όταν σου πουν πως δεν είναι σωστό να αφαιρέσεις μια ζωή, επί παραδείγματι, καταλαβαίνεις την λογική υπόσταση της πρότασης. Αν όμως σου πουν να μην ερωτευτείς πρώην φιλικού προσώπου; Μα πού χώρος για λογική όταν μιλάμε για συναίσθημα; Τυχαίνει πολλές φορές να έχουμε άλλα σχέδια και η τύχη να γελάει μαζί μας παρέα με τις συγκυρίες καθώς παίζουν με τα νεύρα μας και ποτέ δεν αφήνουν να πάμε by the book. Όμως ως όντα που ανήκουμε σε ένα οποιοδήποτε κοινωνικό πλαίσιο οφείλουμε να υπακούμε κι εκείνους τους άγραφους κανονισμούς. Τι γίνεται όμως όταν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό ή και να είναι φέρνει τεράστια ψυχική φθορά στην υλοποίησή του;

Θα μου πεις πως κάποτε όντως έσπασες το καλούπι κι όλα πήγανε καλά, πως συνέβη λόγου χάρη η απιστία χωρίς να γίνει τίποτα. Ναι αλλά περνώντας ο καιρός και επιστρέφοντας στην επιλογή σου αυτή, είσαι καλά μ’ αυτό; Όχι με την πράξη, με το ότι ακύρωσες τον εαυτό σου. Ξέρεις, καμιά φορά τον πιο σημαντικό ρόλο τον παίζει ο τρόπος και όχι η κίνηση αυτή καθ´αυτή. Είναι δηλαδή το γεγονός ότι είπες κάτι και μετά το πήρες πίσω που ενοχλεί περισσότερο.

Είναι εκείνο το συναίσθημα όμως πολύ ύπουλο πράγμα. Τα έχεις κανονίσει όλα μέσα στο κεφάλι σου, τι ωραία, όταν ξαφνικά σου λέει η καρδούλα σου «εγώ αυτό το άτομο θα ερωτευτώ» κι ας φέρει την καταστροφή η επιλογή αυτή στο περιβάλλον μου και τις αρχές μου όλες. Ώρες ώρες απορώ γιατί να υπάρχουν όλα εκείνα τα κλισέ κι ύστερα σκέφτομαι πως έτσι ακριβώς ξεχωρίζει η επιθυμία, το αληθινό συναίσθημα και κάθε λογής παράλογο ατόπημα που καλούμαστε να επιλύσουμε κρατώντας πάντοτε τις ισορροπίες.

Τούτη η λεπτή γραμμή που μας κάνει ορισμένες φορές να απαρνιόμαστε τη λογική κάνοντας μας να λειτουργούμε ενστικτωδώς με βάση μόνο την καρδιά. Το θέλω που σε καταβάλει συνδυάζοντας την ίντριγκα της αθέτησης του ίδιου νόμου που μόνος θέσπισες είναι το τέλειο συνονθύλευμα ώστε να λησμονήσεις όλα σου τα πιστεύω.

Αν μου ζητούσες ποτέ συμβουλή δεν ξέρω τι θα σου έλεγα. Εκείνο το κλισέ πως κάθε περίπτωση διαφέρει, όλο κάποιος λόγος θα υπήρχε καθώς και σωρός ακόμη δικαιολογιών θα ήταν σίγουρα ένας σωστός πρόλογος. Είμαι σίγουρη πάντως πως όλοι κρινόμαστε απ´τις επιλογές που κάνουμε και καθένας μας πορεύεται με δαύτες, τόσο σε κοινωνικό όσο και προσωπικό επίπεδο. Θα κλείσω με μια απορία: θα φτάσουμε άραγε στο πνευματικό επίπεδο σαν υπάρξεις να καταφέρουμε την αρμονική συνύπαρξη λογικής με συναίσθημα; Θα καταφέρουμε να εντασσόμαστε σε κοινωνικά πρότυπα μην καταστρέφοντας τον εαυτό μας και αντίστροφα; Ή μήπως τελικά θα παραδοθούμε σε μια μοιραία αθέτηση των υποσχέσεών μας, ξανά και ξανά μέχρι να μη μας νοιάζει πια;