Άλλη είναι η σχέση σου κι άλλη ζεις εσύ στο κεφάλι σου

Σαν άλλες σιδερένιες μπάλες με μικρές αλυσιδίτσες για να μην έχουμε περιθώρια απόδρασης, θέτουμε στους εαυτούς μας όρια και προσδοκίες που ουδέποτε μας ζητήθηκαν. Δεν αναφέρομαι φυσικά στις επιλογές μας αλλά σε όσα θεριεύουν μονάχα μέσα στο κεφάλι μας νομίζοντας πως κάποιος τα απαιτεί από εμάς. Όλες εκείνες τις σκέψεις «δε θα το πω έτσι για να μη νομίσει πως…».

Αρχικά, ας νομίσει. Δεν οφείλουμε να καταπιεζόμαστε για κανέναν. Ωστόσο ο συλλογισμός αυτός υφίσταται στο δικό μας κεφάλι πράγμα που δε συνεπάγεται πως θα το εκλάβει ο καθένας με τον ίδιο τρόπο. Όσο εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές εγώ χαμογελάω λίγο από μέσα μου διότι αν υπάρχει ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να σου μιλήσει για ενοχικότητες και φανταστικά σενάρια, τότε είμαι αυτός.

Θεωρώ πως όλοι, λίγο έως πολύ, έχουμε μπει στη διαδικασία να φιλτράρουμε κάποια κίνηση ή κάποια κουβέντα πριν την κάνουμε πράξη σκεπτόμενοι τι αντίκτυπο μπορεί να έχει. Δυστυχώς για αρκετούς αποτελεί μόνιμο τρόπο σκέψης να μη δρουν αυθόρμητα ώστε να μην πληγώσουν κάποιον ή μη τυχόν παρερμηνευτούν τα λόγια τους. Ζώντας με τέτοιου είδους λογισμούς, πέφτεις αυτόματα στην παγίδα που έστησες μόνος σου. Ανεβάζεις συνεχώς τις προσδοκίες που έχεις από τον εαυτό σου καταπιέζοντάς τον. Απαιτείς ασυνείδητα να γνωρίζεις κάθε σκέψη που ενδέχεται να κάνει ο σύντροφός σου ή ο εκάστοτε συνομιλητής σου, σαν να πρέπει να απαντάς και για τους δύο. Φορτώνεσαι με βάρη που δεν έχεις λόγο να κουβαλάς με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνεις ούτε έναν απλό διάλογο αφού προσπαθείς να απαντήσεις στις ερωτήσεις που κάνεις πριν σε προλάβει ο άλλος. Σαν αγώνας δρόμου που παλεύεις να περάσεις τον εαυτό σου. Μια ατέρμονη εσωτερική μάχη που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις ένα τέλος.

Ένα σύνολο εμπειριών, πιθανώς σε έχει οδηγήσει να πράττεις έτσι, όμως η αλήθεια είναι πολύ κλισέ. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε κουβαλούν τους ίδιους τρόπους σκέψης ή αντίληψης. Θυμάσαι εκείνον τον πρώην σύντροφο που δε σε άφηνε να ντύνεσαι όπως ήθελες γιατί νόμιζε πως προκαλείς; Μην πέσεις από τα σύννεφα αλλά δε θα στο επιβάλουν και οι επόμενοι. Κανείς δεν πρέπει να στο απαγορεύσει αλλά ας μην ανοίξουμε άλλο θέμα συζήτησης. Βιώνοντας όμως εκείνη την εμπειρία, ή όποια άλλη παρόμοια, ενδόμυχα αποθηκεύεται στο μυαλό σου πως αυτό είναι το πρέπον καθώς πορεύεσαι με αυτή την ιδέα πιέζοντας τα θέλω σου με ανθρώπους που δε σου επέβαλλαν ποτέ όρια πόσο μάλλον παράλογα και προσβλητικά όρια. Ύστερα, φυσικό επακόλουθο, ξεσπάς σε εκείνους αφού έχεις συσσωρεύσει όλη τη πίεση κι έτσι κάπως χαλάει μια κατάσταση από το πουθενά. Μη σου ακούγονται υπερβολικά˙ τα έχω πράξει στον μέγιστο βαθμό.

Ξεκινώντας από τα πολύ απλά, καθημερινά πράγματα, άθελά μας φανταζόμαστε σενάρια που δεν έχουν καμία υπόσταση. Ίσως κάποια να οφείλονται και σε δικές μας σκέψεις που μπορεί να κάναμε σε αντίστοιχες περιστάσεις όμως και πάλι δεν αποτελεί άλλοθι. «Θα κάθομαι πάνω από το κινητό 25 ώρες το 24ωρο μη τυχόν και αργήσω να απαντήσω και νομίσει πως δεν τον θέλω ή τον γράφω». Για να μην ξεκινήσω πάλι με το ας νομίσει ο καθένας ό, τι θέλει, θα πάω κατευθείαν στο γιατί κανείς να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Μήπως εσύ θα το εκλάμβανες έτσι; Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι θα το κάνουν ούτε φυσικά πως θα ζεις εσύ με το μόνιμο άγχος του κινητού. Να είναι φορτισμένο, να είναι στο δυνατό, να έχω δεδομένα όταν είμαι έξω, κουβάλα φορτιστές, κουβάλα power bank κι ό, τι άλλο σου βαραίνει την τσάντα και το μυαλό.

Αυτό το μόνιμο στρες που σου περιγράφω το έχω βιώσει αρκετές φορές μέχρι που έκανα το δικό μου κλικ και συνειδητοποίησα πόσες παραγωγικές ώρες έχανα ασχολούμενη με το κινητό καθώς και τον έντονο πονοκέφαλο που δημιουργούσα στον εαυτό μου. Από πλευράς αυτοκριτικής φαντάζει εύκολο να πάψεις να σκηνοθετείς τη ζωή σου μα δεν είναι.

Αποθηκεύοντας όλα αυτά στον σκληρό μας δίσκο, παλεύουμε να νικήσουμε εκείνον τον ανύπαρκτο εχθρό που στην ουσία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αναζητάμε απαντήσεις από ανθρώπους που δεν κάναμε ποτέ την ερώτηση ή αντίστροφα ψάχνουμε απαντήσεις για ερωτήσεις που δε μας έγιναν ποτέ. Σαν να συμβιώνουν δύο άνθρωποι σε ένα σώμα. Σαν να μην έχεις ανάγκη κανέναν αφού καταφέρνεις μια χαρά να κάνεις ολόκληρο διάλογο στο μυαλό σου με ροή και συνέπεια.

Πατώντας στα όρια της τρέλας θα έλεγε κανείς, καλείσαι να ξεμπερδέψεις ποιες τελικά είναι οι δικές σου σκέψεις, ποιες έχουν απομείνει από πιθανά κατάλοιπα που έχουν αφήσεις προηγούμενες σχέσεις και ποιος είναι εκείνος που έχεις απέναντί σου πραγματικά. Ξέρεις, αν παγιδευτείς σε εκείνο το σενάριο υπάρχει η πιθανότητα να μη μάθεις ποτέ τον άνθρωπο που είσαι μαζί. Έχεις πλάσει μια εικόνα και πορεύεσαι μ’ αυτή δίχως να διαπιστώσεις αν είναι αληθινή. Την ίδια μηχανική χαζομάρα κάνουμε κι όταν ερωτευόμαστε. Βλέπουμε όσα θέλουμε αφήνοντας όσα δε μας αρέσουν στα ψηλά γράμματα κάτω κάτω. Αντίστροφα στη διαδικασία της εσωτερικής σεναριακής συγγραφής, αναδύονται όλα τα αρνητικά που φανταζόμαστε πως κατέχει ο σύντροφός μας.

Οδηγούμαστε λοιπόν, σε αντιδράσεις που δεν έχουν υπόσταση. Νευριάζουμε με όσα εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει και προβαίνουμε σε αποφάσεις που γεμίζουν τον κόσμο γύρω μας ερωτηματικά. Γιατί φυσικά αντιλαμβάνεσαι πως όταν έχεις φτάσει στα όριά σου σπάνια δίνεις περιθώρια συζήτησης. Μαζεύεις το δισάκι σου και αποχωρείς θαρρώντας πως έκανες τη μεγάλη έξοδο δαφνοστεφανωμένος, ακούγοντας παλαμάκια από τον εξώστη. Να σε πληροφορήσω ότι μόλις στέρησες από έναν άνθρωπο την ευκαιρία να σου αποδείξει πως όσα υπάρχουν στη φαντασία σου είναι μονάχα δημιουργήματά της. Έχασες όμως και την προσωπική σου ευκαιρία να πειστείς με ζωντανό παράδειγμα κι όχι μέσα από κάμποσες σειρές γραμμάτων.

Αποψούλα˙ σιγά μη σε άφηνα χωρίς. Έχοντας όπως προείπα περάσει από όλη αυτή την εσωτερική παράνοια, έχω φτάσει πια να γελάω με αυτά. Ωστόσο αν με ρωτήσεις αν έχω αναρρώσει πλήρως, η απάντηση είναι όχι.  Μου μοιάζει αδύνατο μα το προσπαθώ αφού έχω καταφέρει να φτάσω στο βήμα της αναγνώρισης και της κατανόησης. Αποφεύγω μανιωδώς να μπαίνω στα παπούτσια ανθρώπων που δεν ξέρω καλά και κρατώ επιφυλάξεις για όλους. Κάποτε νόμιζα πως διάβαζα τον τρόπο σκέψης όλων μα διαπίστωσα πως πέρα από αβάσιμο είναι και αδύνατο.

Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί που η ουσιαστική ομορφιά βρίσκεται σε εκείνα τα άγνωστα στοιχεία του καθενός μας. Αν είχα μια συμβουλή θα ήταν να γίνεις πιο αυθόρμητος και να σκέφτεσαι λιγότερο τα απλά˙ ίσως και τα σύνθετα. Α, και δίνε τη δυνατότητα στον άλλον να τον γνωρίσεις από το μηδέν. Είναι πιο μαγευτικό!