Μη φοβάσαι το τέλος του έρωτα, να φοβάσαι μήπως τον συνηθίσεις

Πάνω που έχεις βολευτεί στην καθημερινότητά σου, στην γκρίζα ροή του χρόνου, κάτι, κάποιος, κάπως πρέπει να σε ξεβολέψει. Να σου υπενθυμίσει πως το να ζεις σημαίνει να νιώθεις, όχι μονάχα να υπάρχεις. Πείθουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε χαρούμενοι τόσο που ξεχνιόμαστε κι εμείς οι ίδιοι μέχρι που συμβαίνει εκείνο το φιλί. Σαν από πάντα να το περίμενες, να ζούσες γι’ αυτό. Υπερβολή; Δε θα το έλεγα, ίσως απλώς να μη σου έχει τύχει ακόμη.

Πόσο γενικά και περιγραφικά να θίξεις ένα τόσο προσωπικό και γεμάτο συναισθήματα θέμα; Όχι πολύ, μα θα παλέψω να σε βάλω για λίγο μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο. Εμφανίζονται στη ζωή μας άνθρωποι που λίγο πολύ απ΄ την πρώτη ματιά ίσως να καταλάβεις εκείνο το «μπλέξαμε» που τόσο έχεις βαρεθεί να ακούς μα ξέρεις πόσο ειλικρινές είναι. Τι θα μπλέξετε; Ιδανικά τα πάντα κι ας χρειαστεί να βγάλετε πρώτα όλα τα εντός στη φόρα.

Λίγο το λάθος το timing λίγο οι συνήθειες, οι προκαταλήψεις κι ό, τι άλλο μικροαστικό σας βαραίνει, μέχρι τη λύτρωση. Τη στιγμή που θα είστε ένα, τα χείλη σας εφάπτονται τέλεια, τα δάκρυα χαράς κάνουν το φιλί λίγο πιο αλμυρό μα δεν ενοχλεί καθόλου λίγο αλατάκι, η αγκαλιά σφίγγει κι ούτε που σε ενδιαφέρει αν σκάσεις. Κάποτε ντρεπόσουν να σε κοιτάνε, ήσουν ηπίων τόνων, δεν ήθελες να δίνεις δικαιώματα έλεγες, που απλώς χρησιμοποιούσες για δικαιολογίες. Να τώρα που δε σε νοιάζει τίποτα. Η απόλυτη ένωση, το απόλυτο πάθος, όλα σωστά και στη θέση τους. Είχες κάτι να περιμένεις που αν μη τι άλλο σε αποζημίωσε. Με ένα απλό φιλί, που κάθε άλλο παρά απλό θα το έλεγα.

Μην παρεξηγούμαστε, φυσικά και μπορείς χωρίς εκείνον τον άνθρωπο στη ζωή σου κι ίσως καμιά φορά να είναι και καλύτερα έτσι, μα τέτοιο φιλί, τέτοια σύνδεση είναι συνήθως μοναδικά. Πολλούς ανθρώπους θα ερωτευτείς, για πολλούς θα κλάψεις, θα αισθανθείς μισός μα με τον καιρό θα περάσει. Εκείνο όμως το φιλί δεν είναι έτσι. Ίσως να μην κλάψεις ποτέ, να πονέσεις βουβά σαν κάπως να ξέρεις πως δε θα τελειώσει η στιγμή σας. Μια τυχαία βραδιά, ένα ακόμη φιλί σας καθώς θα χάνεστε μέσα στο πλήθος με καρφωμένη τη ματιά παρέα με το πιο αληθινό χαμόγελο. Είναι η στιγμή που αυτόματα φέρνει έναν απολογισμό, σαν να σου πάτησαν το κουμπάκι της επανεκκίνησης· όλα είναι πιο ουσιώδη όταν βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο, αυτό της έναρξής τους.

Κι ίσως στο παρελθόν, ή και τώρα, αναζητώντας τη βολή σου, να γίνεις ο λύκος στην ιστορία του άλλου, ίσως παίξεις με ανθρώπους όπως δεν ήθελες να παίξουν μαζί σου. Ο καιρός περνά κι εσύ μανιωδώς αλλάζεις, διακόσμηση, δουλειά, σύντροφο, σεντόνια, ό, τι προλάβεις μέχρι να σβήσει αργά μα παροδικά απ’ τη μνήμη σου το τελευταίο σας φιλί. Το μικρό σας αντίο.

Μην περιμένεις τίποτα, έτσι αποκτά μεγαλύτερη αίγλη αυτό που θα έρθει. Αν το επιφυλάσσει η τύχη θα το ξαναβρείς, θα υπάρξει η στιγμή που δε θα χρειάζεται συμπλήρωμα για να αποκτήσει βαρύτητα, νόημα, περιεχόμενο. Να μη φοβάσαι τα τέλη έρωτα, να φοβάσαι μήπως τον συνηθίσεις. Ρίξε βαθύ αναστεναγμό και πάλι πίσω στην καθημερινή μας τρέλα. Για τα άλλα, όσο και να βάζεις πρόγραμμα, δε θα σου βγει ούτε λίγο.