Πού φυτρώνουν ιδανικές σχέσεις να πάμε να κόψουμε δυο-τρεις!

Παραμύθια, ταινίες, σειρές. Κάθε μικρό παιδί μεγαλώνει με την ίδια προσμονή. Περιμένει εκείνο το ιδανικό που του μαθαίνουν χρόνια και χρόνια. Μαγεία, αληθινή αγάπη, υπερδυνάμεις. Όσο ακατάπαυστα τους τονίζεις πως τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, εκείνα έχουν ήδη πλάσει εκείνο το ιδανικό στο μυαλουδάκι τους που θα τους φέρει αργότερα ένα κάρο προσδοκίες.

Ύστερα, εφηβεία, έρωτες, απογοητεύσεις, σχολείο, υποχρεώσεις, αποφάσεις. Πώς ζητάς από ένα παιδί τόσα πολλά με την απαίτηση να τα καταλαβαίνει, να τα φιλτράρει και να αποφασίζει. Από μόνη της είναι ένα βάσανο αυτή η περίοδος, μην την επιφορτίζουμε συνεχώς. Απεγνωσμένα αναζητά εκείνο το ιδανικό ταυτόχρονα με τον ίδιο του τον εαυτό. Χάνεσαι εύκολα, άνιση η μάχη και πολλές οι απομιμήσεις. Πείθεσαι με οφθαλμαπάτες προσπαθώντας να καλύψεις τις ανάγκες που σου έχουν δημιουργηθεί.

Μεγαλώνεις, πού χρόνος για έρωτες, έχεις τα μαθήματά σου, να τελειώσεις το σχολείο, να τελειώσεις το πανεπιστήμιο, να βρεις μια δουλειά, να βγάζεις λεφτά, να μην εξαρτάσαι από κανέναν, να είσαι ο εαυτός σου. Ποιος είναι αυτός; Πού να ξέρεις, δεν προλάβαινες να τον ανακαλύψεις. Προσπαθείς να βρεις ισορροπίες, πατήματα, ανθρώπους, έρωτες τόσο επίμονα που ό, τι βρεθεί στο δρόμο σου το αρπάζεις καπνίζοντάς το άφιλτρο. Δε σε απασχολεί η βλάβη γιατί δεν τη φαντάζεσαι, δε στην έμαθαν, αφού εσύ ήξερες μονάχα για χαρούμενο τέλος.

Πονάς και μεγαλώνεις, ψάχνεις ασυνείδητα και κυνηγάς την ουρά σου ξεγελασμένος απ´τα ίδια σου τα παραμύθια. Βλέπεις, ποτέ δεν κατάλαβες πως το απότομο ευτυχισμένο τέλος όλων εκείνων των παιδικών ιστοριών ήταν απλώς για να παραβλέψεις τη συνέχεια. Η χιονάτη τον παντρεύτηκε τον πρίγκιπα; Ζήσανε μαζί; Κάνανε παιδιά; Τα μεγαλώσανε; Τσακώθηκαν ποτέ; Χωρίσανε; Γέρασαν μαζί; Πέθανε κανείς τους από καμιά αρρώστια; Οι νάνοι τι απέγιναν; Ρουά ματ! Δεν είναι τίποτα ρόδινο και τίποτα ιδανικό στον δικό μας χωροχρόνο. Απαιτούν θυσίες, υπομονή και επιμονή.

Μεγάλωσες πια μα δε σταματάς να αναζητάς, γυρνοβολά το άπιαστο στη σκέψη σου νύχτα μέρα. Είναι και δαύτο το «αν», αν τότε είχες κάνει λάθος επιλογή; Αν άλλαζες κάτι; Τι θα ήταν αυτό; Τι θα σε κινούσε αν εξ’ αρχής διάλεγες εσύ το καύσιμό σου; Τι τελικά θα έδινε πνοή σε όλα όσα ήθελες;

Παρασυρμένος πια απ´τη ζωή, μην ελπίζοντας σε πολλά παίρνεις την τελευταία λάθος απόφαση, να μεταλαμπαδεύσεις όλη αυτή την ουτοπική προσμονή στους δικούς σου ανθρώπους, στη σχέση σου, στην οικογένειά σου, ίσως και στο παιδί σου αργότερα. Κλείσε επιτέλους αυτό το ριμαδιασμένο κουτί που απελευθερώνει αδιάκοπα φρούδες ελπίδες για ιδανικά κι αληθινά. Μάθε πως με κανόνες που φτιάχτηκαν από άλλους για άλλους κανείς ποτέ δεν κατάφερε να φτιάξει μια πραγματικότητα, μόνο παραισθήσεις. Κι αξίζει να μάθεις να μετράς τα αισθήματα, να ξέρεις και ν’ αγαπάς και να λυπάσαι και να πονάς ακόμη, να γνωρίζεις και το τραχύ και το δύσβατο, να ξέρεις πως τα σκοτάδια θέλουν φακό κι όχι νεράιδες.

Τότε θα βρει εκείνο το ιδανικό! Εκείνο που δε θα αλλάξει μια καρδιά σύσσωμη για να το αποκτήσει, που δε θα κοπιάσει να σιγουρευτεί γιατί ξέρει τι της πρέπει! Βλέπεις, το τέλος της ζωής δεν είναι το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», είναι το πώς θα καταφέρουμε εμείς να ζήσουμε καλύτερα. Το μυστικό, είναι στον τρόπο!