Υπερβολική δοτικότητα ή συναισθηματική εξάρτηση;

Όλα ή τίποτα. Πόσο συχνά ακούμε αυτή την κλισέ πια φράση για τον έρωτα; Με περίσσιο θάρρος πολλές φορές, βουτάμε με το κεφάλι σε καταστάσεις και ρισκάρουμε τα πάντα για κάθε υποφαινόμενο ή μη έρωτα. Δίνουμε, δίνουμε και ξεχνάμε να πάρουμε μα δε μάς ενδιαφέρει αφού αυτή η γνωστή τύφλωση μάς δυσκολεύει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Σαν μανία να βγάλουμε τα πάντα από μέσα μας, προσφέροντάς τα απλόχερα στο εκάστοτε σύντροφο. Οι τρόποι εκδήλωσης, βέβαια, ποικίλουν αφού άλλοι προτιμούν να βομβαρδίζουν με δώρα και υλικά αγαθά τον σύντροφό τους κι άλλοι με συναισθήματα και λόγια. Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι πολύ όμορφα όμως τι γίνεται όταν ξεπερνιούνται τα όρια; Έχει όρια ο έρωτας;

Πρακτικά όχι, όμως όταν η ζωή κάποιου άλλου αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον και νόημα από τη δική μας, τότε ίσως να τεντώνεται το σχοινί επικίνδυνα. Εδώ έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφού ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να βρεις πού βρίσκεται, τι κάνει, τι τρώει ή τι ώρα έφυγε και γύρισε από το σπίτι του το ταίρι σου. Αυτή η τόσο άμεση διαθεσιμότητα έχει αυξήσει την εμμονή που παθαίνουμε πολλές φορές με τους άλλους. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πώς επικοινωνούσαν οι άνθρωποι την εποχή που δεν υπήρχε το κινητό τηλέφωνο καθώς πλέον αποτελεί προέκταση του εαυτού μας σε όποια ηλικία ή φάση βρισκόμαστε.

Τείνουμε να αναζητάμε συνεχώς τα ίχνη του άλλου, κάθε ώρα της ημέρας με την αφορμή της αγάπης ή του έντονου ενδιαφέροντος. Σιγά-σιγά μάς γίνεται απαραίτητη η ύπαρξή του στην καθημερινότητα ενώ πολύ συχνά παρουσιάζονται χαρακτηριστικά εξάρτησης. Κρίσεις πανικού όταν αργεί να απαντήσει, στεναχώρια, υποψίες, φανταστικά σενάρια κι ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας όταν βιώνει αυτή την έντονη προσκόλληση πάνω σε έναν άλλον. Προσαρμόζεις το πρόγραμμά σου, τη ζωή σου, τις συνήθειές σου για κάποιον που ίσως αύριο να μην είναι μαζί σου. Σχεδιάζεις, ονειρεύεσαι, χτίζεις κόσμους και κάστρα στην άμμο μην υπολογίζοντας κύματα και ανέμους.

Μέχρι εδώ μοιάζουν όλα κανονικά, θα μπορούσε να πει κανείς. Εξάλλου όταν ερωτεύεται κανείς συνηθίζει να αφιερώνει αρκετή προσοχή στον αποδέκτη του πόθου του. Όσο φυσιολογικά ακούγονται τα παραπάνω, τόσους κινδύνους εγκυμονούν. Μη φανταστείς ανεπανόρθωτες ζημιές μα συναισθηματικές δαπάνες, σίγουρα. Αν θα μπορούσαν να τοποθετηθούν με μια σειρά σημαντικότητας, στην κορυφή θα ήταν το κόστος που θα προκληθεί στον εαυτό μας. Αφήνοντας πίσω όνειρα και σχέδια για το μέλλον, προδίδουμε μέρα με τη μέρα τον εαυτό μας και μάλιστα σε μια σχέση που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τη διάρκειά της. Κι αν χωρίσουμε; Πάει; Καταστραφήκαμε; Ποιοι υπήρξαμε πριν από αυτή τη σχέση; Έχει μείνει τίποτα να μάς θυμίσει;

Ίσως να οφείλεται όμως στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό μας η υπερβολή αυτή, καθώς ελπίζουμε πως αν στηριχτούμε σε κάποιον θα μειωθεί το δικό μας βάρος. Ξεχνάμε όμως να ρωτήσουμε αν θα μείνει κανείς για πάντα ή θα φύγει μετά τον καφέ. Πλάθουμε ένα παράλληλο σύμπαν ζώντας εκεί για όσο μάς επιτραπεί. Μετά πασχίζουμε να βρούμε το επόμενο δεκανίκι να τα μοιράσουμε.

Δυστυχώς όλα αυτά τα αντιλαμβανόμαστε αφού πάθουμε. Εξάλλου δε μαθαίνει αλλιώς ο άνθρωπος. Ενώ γαντζωνόμαστε από τον σύντροφό μας, αποκοβόμαστε ταυτόχρονα από φίλους και συγγενείς αφού πια αλλάζουν τα θέλω και οι καθημερινές ασχολίες. Ποιες ασχολίες, ας μην κρυβόμαστε, μόνο με έναν άνθρωπο ασχολείσαι νυχθημερόν. Αποφεύγεις εξόδους με την παρέα, αλλάζεις στέκια, τρόπο ντυσίματος, ενδιαφέροντα και ενώ μεταλλάσσεσαι στη σκιά του έρωτά σου χάνεις όσους θα ήταν εκεί για πάντα. Οι φίλοι καταλαβαίνουν, θα βιαστείς να πεις, πράγμα που ισχύει, όμως έχουν κι εκείνοι τα όριά τους. Δεν μπορεί κάθε φορά που εσύ ερωτεύεσαι να σε χάνουν και ύστερα να είναι όλα μέλι γάλα. Ζύγιζε όσο μπορείς τις καταστάσεις και φρόντιζε να βρίσκεις πάντοτε χρόνο για τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου.

Κάπου εκεί σε όσα αφήνεις πίσω σου, θυσιάζεις ακόμη και χόμπι που είχες επιλέξει να γεμίζουν τον χρόνο και την ψυχή σου. Βαριέσαι, λες, να ασχοληθείς και αφού κανονίσατε να περάσετε αγκαλιά το διακοσιοστό σας απόγευμα, χαλάλι. Αν το διακοσιοστό δεύτερο όμως σάς βρει χώρια; Θα κάνεις μια νέα αρχή ή θα έχει δημιουργηθεί ανεπανόρθωτο χάσμα; Ρητορικές ερωτήσεις που ούτε εγώ ούτε κανείς δεν μπορεί να σού απαντήσει πρακτικά. Καθένας πράττει διαφορετικά όμως εκείνη η παροιμία «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» δε μου μοιάζει καθόλου τυχαία. Πρώτη άλλωστε θα παραδεχτώ πως ό,τι έχω αναβάλει για άλλη ώρα ή μέρα με περιμένει ακόμη.

Συνηθίζουμε πολύ γρήγορα σε νέες συνθήκες ξεχνώντας τις παλιές δίχως να τις αναζητάμε ενώ κατά βάθος μάς λείπουν. Όρισε προτεραιότητες και φρόντισε να τις τηρείς ανεξάρτητα από την ένταση του έρωτα που σε χτυπάει κάθε φορά. Σταμάτα να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα πάντα. Το γνωστό πια overthinking που αδυνατούμε όλοι να αποβάλλουμε. Γιατί άργησε να απαντήσει, γιατί δεν εκδηλώνεται όσο εγώ, γιατί δε γεννήθηκα με πράσινα μάτια και γιατί η γη είναι στρογγυλή. Υπεραναλύεις κάθε κίνηση, κάθε λέξη, τόσο που στο τέλος μπορεί και να τρελαθείς. Ανησυχείς για θέματα που καλώς ή κακώς δεν μπορείς να ελέγξεις καταλήγοντας να σπαταλάς άπλετο ελεύθερο χρόνο ή και εργασιακό καμιά φορά για να φτάσεις στο οφθαλμοφανές. Δεν περνάει τίποτα από αυτά από το χέρι σου.

Αποψούλα που καίει απόψε. Άργησα αρκετά να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα σε έρωτες, φίλους, δουλείες και προσωπικό χρόνο όμως δεν αφέθηκα ποτέ. Ναι, έχω πέσει με τα μούτρα ουκ ολίγες φορές σε συντρόφους, αλλά πάλευα να κρατάω μερικά στοιχεία της προσωπικότητάς μου αναλλοίωτα. Τα έσπασα, στεναχώρησα και στεναχωρήθηκα μα δε με έχασα ποτέ κι ίσως είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που έχω με τον εαυτό μου. Ανθρώπους θα βρίσκουμε ή θα χάνουμε συχνά όμως τον εαυτό μας πρέπει να τον βρούμε μια φορά και να μην τον χάσουμε ποτέ. Συνοψίζοντας, βρες ποιος είσαι, τα ενδιαφέροντά σου, χτίσε δυνατές ανθρώπινες σχέσεις, θέσε όρια και ισορροπίες κι ύστερα όσο απότομα κι αν προσγειωθείς από το σύννεφο του έρωτα, θα λειτουργήσει σωστά το αλεξίπτωτο.