Yπάρχει λόγος που οι ήρωες ταινιών τα κάνουν όλα τέλεια

Happily ever after ή ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Σε όποια γλώσσα κι αν το πεις οι εικόνες που δημιουργεί το μυαλό δε διαφέρουν και πολύ. Κάπως αυτόματα περνούν από το μυαλό σου όλα τα χαρούμενα φινάλε από τα παιδικά παραμύθια έως την τελευταία ταινία που είδες. Δεν έχει καμία διαφορά είτε ήταν θρίλερ που στο τέλος οι πρωταγωνιστές επιβιώνουν είτε αισθηματική όπου το ζευγάρι θα καταφέρει εκείνο το πολυπόθητο για πάντα με τη δύναμη της αγάπης του. Εικόνες που όλοι κάπως, κάποτε φέραμε για λίγο στα μέτρα μας και σκεπτόμενοι γιατί να μη συμβεί και σε εμάς αυτό, ζηλέψαμε την τελειότητα που βίωναν οι χαρακτήρες. Αναρωτήθηκες όμως ποτέ πώς πραγματικά θα ήταν να είναι όλα τόσο τέλεια σκηνοθετημένα;

Φαντάσου να μην είχες καμία επιλογή διεξόδου πέραν την απόλυτης τελειότητας. Μιλώντας για τελειότητα δεν αναφέρομαι πάντα στην καλή ροή των γεγονότων αλλά στην τόσο προβλέψιμη και ψυχαναγκαστικά ομαλή. Εκείνα τα ξαφνικά χέρια βοηθείας από το πουθενά, οι ιδανικές ανθρώπινες σχέσεις, τα καλοστημένα σπίτια που δεν έχουν ούτε μια μπλούζα πεταμένη στην καρέκλα του γραφείου. Από τις πιο μικρές καθημερινές λεπτομέρειες μέχρι τους αψεγάδιαστους χαρακτήρες που φυσικά όσα άσχημα κι αν τους συμβούν θα καταφέρουν αυτό που εξ αρχής ήθελαν.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας ακούμε για παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος, για πρίγκιπες που σώζουν ζωές με φιλιά αληθινής αγάπης και πριγκίπισσες που μοιάζουν ιδανικές. Έχω αναρωτηθεί ξανά, μάθαμε μήπως τι απέγινε η Χιονάτη μετά τον υπέρλαμπρο γάμο με τον πρίγκιπα; Παιδιά έκαναν; Μπορούσαν; Ήθελαν; Χώρισαν; Μήπως τελικά ο επίλογος που έχουμε αρχειοθετήσει όλοι στο κεφάλι μας είναι απλώς μια άνω τελεία στο καλύτερο σημείο της ιστορίας; Από μένα είναι ναι!

Αρνούμαι να δεχθώ πως κάνουμε όλοι τόσο λάθος για να μη ζούμε σε αυτή την παράλληλη πραγματικότητα όπου όλες οι συνθήκες είναι μονίμως ευνοϊκές. Αρνούμαι επίσης να πιστέψω πως θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν όλα ήταν τόσο καλά προγραμματισμένα ώστε να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη χαρά. Φαντάζει άπιαστο και είναι. Σπάνια ακούω τόσο καλοστημένες ιστορίες που να μοιάζουν με ταινία μα όταν συμβαίνει, στα παρασκήνια έχει πέσει πολλή δουλειά. Πολλή προσπάθεια, κόπος και μάχες για να απολαύσει κανείς το χειροκρότημα πριν πέσει η αυλαία.

Τα παραμύθια, προσφάτως και οι ταινίες, έχουν συνήθως εκπαιδευτικό χαρακτήρα ώστε να μάθουν παιδιά και μεγάλοι, το σωστό ή το λάθος. Μα πώς να μάθεις κάτι τόσο υποκειμενικό μέσα από ένα καλοστημένο δημιούργημα; Αδιαμφισβήτητα είναι πάρα πολλά τα οφέλη μα έχουν εκείνη την τάση να μας προκαλούν την ψευδαίσθηση της τελειότητας και να μας ωθήσουν να πιστέψουμε πως όλα θα συμβούν βάσει σχεδίου. Είναι μέσα στο πρόγραμμα να πονέσεις αλλά μετά θα φτιάξουν όλα, μας δείχνουν τα σενάρια. Κι αν δε φτιάξουν; Ποιος μας δίδαξε τι θα γίνει αν δεν πάνε όλα πρύμα;

Η ζωή. Όσο μεγαλώναμε κυνηγώντας ιδανικά, τρώγαμε το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο καθημερινά μέχρι να διαγράψουμε όσα ξέραμε και να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν. Θα σου έλεγα ας μην τα μαθαίναμε ποτέ αλλά πέρα από το παιδάκι μέσα μου θα ξεσηκωνόμουν κι εγώ γιατί είναι άπειρα τα χρήσιμα στοιχεία που αποκομίζουμε.

Με βεβαιότητα υποστηρίζω πως έχουμε ανάγκη σε πολλές φάσεις της ζωής μας μια θετική νότα και μια ελπίδα να στηριχτούμε από κάπου όποτε δε θα καταργούσα εντελώς τον επίλογο του ευτυχισμένου τέλους. Ίσως απλώς μετέτρεπα μερικά στοιχεία προσαρμόζοντας κάθε ιστορία στα μέτρα του εκάστοτε θεατή. «Και τι θα γίνει, θα βγάζουμε μια ταινία για τον καθένα όπως μας βολεύει;» Όχι. Να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα καλύτερα και να ξεχωρίζει το πραγματικό με το ουτοπικό. Ακόμη, θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε τις ιστορίες, ο καθένας ξεχωριστά, τοποθετώντας τις νότες με δική μας σειρά ώστε να δημιουργήσουμε τη δική μας, μοναδική μελωδία.

Ας υποθέσουμε όμως πως ζούμε για λίγο στο παράλληλο σύμπαν όπου όλα εξελίσσονται βάσει σεναρίου. Οι κακοί στη φυλακή ή στην κόλαση, οι καλοί να κάνουνε πικ νικ σε κάποιο όμορφο πάρκο και η πριγκίπισσα αθεράπευτα ερωτευμένη με τον πρίγκιπα για μια ζωή. Οι μεγάλοι έρωτες να παίρνουν σάρκα και οστά κάνοντας πραγματικότητα το «για πάντα» και αλλάζοντας απλώς ταυτότητα να χανόμαστε στην άκρη του κόσμου χωρίς καμία συνέπεια. Φαντάσου τη δική σου ιστορία βάζοντας το ιδανικό τέλος σε κάθε σημείο της.

Όσο θελκτικά μοιάζουν, μου ακούγονται μονότονα. Όλα τα συναισθήματα είναι απαραίτητα καθώς οι συνθήκες που βιώνουμε μας κάνουν όσα είμαστε. Όσο mainstream κι αν σου ακουστεί, χωρίς τις δυσκολίες, τους αποχωρισμούς, τις απώλειες, τις απογοητεύσεις ή ό, τι άλλο νιώθουμε, δε θα απολαμβάναμε τίποτα επαρκώς. Άλλωστε η χαρά θα ήταν κάπως ξεπερασμένη αν μονίμως βρισκόμασταν σε όμορφες καταστάσεις. Πόσο έντονα χαίρεσαι με μια μικρή, προσωπική επιτυχία όταν έχεις μοχθήσει για αυτή; Αν σου χαριζόταν δε θα ενθουσιαζόσουν ούτε στο ελάχιστο. Βλέπεις, όσο μοναδικά κι αν επιζητάμε τα σκηνικά, η χαρά θα κρύβεται κυρίως στα παρασκήνια. Σε όσα πέρασες για να φτάσεις σε εκείνο το χειροκρότημα πριν την υπόκλιση.

Είναι όμορφο να ξεγελάμε τον εαυτό μας με ιδανικά όμως καλό είναι να μην τα πολυπιστεύουμε. Όταν έρθουν όμως θα ξεχειλίσουμε από ευγνωμοσύνη και χαρά ευχαριστώντας το σύμπαν που μας άκουσε αλλά και τον εαυτό μας που δεν το έβαλε κάτω.

Αποψούλα απόψε; Όσα διάβασες. Τι κι αν παραμένω αθεράπευτα ρομαντική να αναμένω ένα μοναδικό φινάλε. Κάπου κάπου χρησιμοποιώ και τη λογική. Ίσα για να χαίρομαι παραπάνω με τις επιτυχίες μου˙ μη νομίζεις. Ας προσπαθήσουμε να απομυθοποιήσουμε εκείνο το ιδανικό ροζ συννεφάκι που εν τέλει μας ταλαιπωρεί. Ας αλλάξουμε λιγάκι τα παραμύθια φέρνοντάς τα στο σήμερα και στα μέτρα μας. Κάθε σπίτι είναι ένα προσωπικό παλάτι, κάθε κόρη είναι πριγκίπισσα και κάθε γιος πρίγκιπας αλλά στα μάτια όσων είναι γύρω του. Μη βγεις στην κοινωνία με την έπαρση του αυτοκράτορα γιατί θα πληγωθείς μόλις σου γκρεμίσουν τον θρόνο. Να παλεύεις για όλα και να μη ζητάς να σου έρθει τίποτα έτοιμο. Μονάχα έτσι θα εκτιμήσεις όσα έρθουν και θα μάθεις απ’ όσα μεσολαβήσουν.