Ο Φρόυντ υποστήριζε, ότι ο έρωτας γεννιέται μέσα από την αναγκαιότητα, να ικανοποιήσουμε την ερωτική μας ανάγκη.
Άλλοι μελετητές, υποστήριζαν ότι ο έρωτας είναι κάτι που ξυπνά και γεννιέται τόσο γρήγορα, σε σημείο που κάποιοι άνθρωποι ερωτεύονται, πριν ακόμα γνωρίσουν τον άλλο ή ζουν έναν έρωτα που γεννιέται, ζει και αναπτύσσεται στο μυαλό τους, ακόμα και χωρίς ανταπόκριση.
Επίσης, ο Έριχ Φρομ υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα και καμία ενέργεια που να ξεκινά με τόσες ελπίδες και προσδοκίες, όμως να αποτυγχάνει τόσο συχνά, όσο ο έρωτας.
Με λίγα λόγια, ο έρωτας είναι καύλα.
Η καύλα εκείνης της δεδομένης χρονικής στιγμής, όπου το στομάχι γίνεται πέτρα και η καρδιά ξεκολλάει από τη θέση της, τρέχοντας σαν τη Χάντι στα λιβάδια.
Μην γίνεσαι κυνικός και ρεαλιστής, για να εντοπίσεις τον έρωτα, πρέπει να κουβαλάς τρέλα μέσα στο κεφάλι, δε χωράει λογικές και τα συναφή.
Γιατί ο έρωτας κρύβεται παντού.
Κρύβεται πίσω από τον θάμνο στο πάρκο σαν επιδειξίας, όπου τα λυκειόπαιδα του δευτέρου ορόφου, ερωτοτροπούν.
Κρύβεται σε βαλίτσες αραχνιασμένες, κάτω από το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, παρέα με τις νεανικές τους φωτογραφίες και ένα κουτί ληγμένα προφυλακτικά.
Κρύβεται στα μπλε όμορφα μάτια του γείτονα, στην καλοσύνη της περιπτερού, στην αξεστοσύνη του φούρναρη, στην μαγκιά του από κάτω, στα ξανθά μαλλιά της διπλανής, στο ωραίο σμιλευμένο σώμα του από πάνω, στην τζιβιασμένη χαίτη του ταμεία στο βίντεο κλαμπ, στα στρουμπουλά χέρια της κομμώτριας, στο τατουάζ επάνω στον καρπό του, σε έμενα, σε εσένα, στο είδωλο σου στον καθρέφτη και στα μάτια που διαβάζουν αυτό το κείμενο.
Σ’ αυτά κρύβεται ο έρωτας και εκεί που όταν γεννιέται κλαίει σαν νεογέννητο μωρό, εκεί και ξεστρατίζει.
Άνθρωποι, δηλαδή, που βλέπεις τριγύρω και τους ερωτεύεσαι από λίγο και για λίγο, όμως δημιουργούνται προσδοκίες στο μυαλό σου κι ας μην τους ξέρεις.
Αυτός ο έρωτας περιορίζεται μόνο σε μια ματιά, τον φυλακίζεις εκεί και δεν τον αφήνεις να βρει διέξοδο από το στόμα.
Και έτσι δε μιλάς, δεν τολμάς και απομακρύνεσαι και ο έρωτας απλά, παραμένει για λίγο ακόμα στα μάτια σου.
Μετά, χάνεται γιατί τον αφήνεις να φύγει, ακριβώς έτσι όπως ήρθε και έπειτα, φεύγεις και εσύ, χωρίς εκείνον. Έτσι, ο έρωτας σε στοιχειώνει, έστω για εκείνη τη χρονική στιγμή.
Όμως, ο έρωτας θέλει ρίσκο, δεν είναι συμβόλαιο, να βάζεις μια τζίφρα και να φεύγεις κύριος.
Ή θα τον αρπάξεις, θα τον στήσεις στον τοίχο και θα τον ευχαριστηθείς ή κάτσε και περίμενε να σε ειδοποιήσουν, όταν έχουν νεότερα.
Διότι είναι αδύνατο να μην αναρωτήθηκες ποτέ, που πήγαν αυτοί που σου χάρισαν λίγα δευτερόλεπτα έρωτα στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ ή στο ασανσέρ.
Αυτούς που σε ξύπνησαν για δευτερόλεπτα, που πήγες να τους μιλήσεις, αλλά σώπασες.
Όμως, γιατί σώπασες; Κιότεψες;
Μάλλον, δεν ήταν η σωστή στιγμή και περιμένεις να δράσεις, όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.
Και αν περιμένεις όντως την κατάλληλη ευκαιρία, φαίνεται πως θα περιμένεις πολύ, διότι το σύμπαν δε θα συνωμοτήσει για να βγάλει εσένα από τη δύσκολη θέση, επειδή ντράπηκες να διεκδικήσεις.
Δεν ξέρω αν τα έμαθες, αλλά το σύμπαν δεν κάνει πλέον χάρες. Οι εκπτώσεις τελείωσαν, βαρέσαμε διάλυση και ό,τι πρόλαβες, πρόλαβες.
Ήρθε η ώρα για δράση –δική σου, πια.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα κάθεσαι αμέριμνος και θα σε χτυπήσει αυτός ο λίγων δευτερολέπτων έρως ξαφνικά, άνοιξε τα μάτια σου, τρέξε και πιάσ’ τον από το χέρι.
Μη φοβηθείς, διότι ο έρωτας από τα μάτια πιάνεται.
Και στην τελική, καύλα είναι, δε δαγκώνει. Και αν δαγκώσει, δεν πειράζει και πολύ, γιατί αφήνει τα καλύτερα σημάδια.
Συντάκτης: Αλίκη Κρυωνά
