Disturbing cinema: 5 ταινίες που θα σου μείνουν αξέχαστες για όλους τους λάθος λόγους

Εντάξει, όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιες ταινίες που δε φτιάχτηκαν για απλή ψυχαγωγία, αλλά για να σε κάνουν να χρειάζεσαι ένα ζεστό μπανάκι κι έναν ψυχολόγο μετά. Σήμερα, θα βουτήξουμε στα άδυτα του disturbing cinema, εκεί που τα στομάχια σφίγγονται και τα νεύρα τεντώνονται. Αν νομίζεις ότι έχεις γερά κότσια, διάβασε παρακάτω για 5 ταινίες που θα σου μείνουν αξέχαστες- για όλους τους λάθος λόγους.

The Human Centipede (2009)

Ας ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ή μάλλον, τη σαρανταποδαρούσα. Τι μπορεί να πει κανείς γι’αυτήν την ταινία; Ένας παρανοϊκός γιατρός αποφασίζει να κάνει πράξη ένα «επιστημονικό» όραμα που κανείς δε ζήτησε, ποτέ: να ενώσει ανθρώπους χειρουργικά, φτιάχνοντας μια ζωντανή «σαρανταποδαρούσα». Α, ναι, τους ενώνει από στόμα σε … ε, κατάλαβες. Γελοία και ταυτόχρονα απόλυτα σοκαριστική, αυτή η ταινία έκανε πολλούς να αναρωτηθούν: γιατί; Η ιδέα από μόνη της είναι αηδιαστική, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται – με την παγωμένη και αποστειρωμένη ατμόσφαιρα του ιατρικού θαλάμου και τις σκηνές που δείχνουν τη «προετοιμασία» – την κάνει ιδιαίτερα αληθοφανή. Όπως πολλές ταινίες τέτοιου είδους, έτσι κι αυτή έχει εμπνευστεί από τα πειράματα των Νaζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε περίπτωση που τη δεις και σε ενθουσιάσει τόσο πολύ, έχει και δύο συνέχειες.

A Serbian Film (2010)

Εδώ μιλάμε για άλλο επίπεδο σοκ. Αν νομίζεις ότι είσαι ψύχραιμος, δοκίμασε να δεις το «A Serbian Film». Η υπόθεση; Ένας πρώην πορνοστάρ μπλέκει σε ένα «καλλιτεχνικό» πρότζεκτ που ξεφεύγει από τα όρια της ηθικής. Η ταινία ξεκινά ως μια ιστορία για το πώς κάποιος προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, αλλά η πλοκή εξελίσσεται σε κάτι τρομερά σκοτεινό και διεστραμμένο. Δε λείπει τίποτα: από σκηνές ακραίας σ3ξουαλικής βίας μέχρι μια σοκαριστική κορύφωση που δύσκολα περιγράφεται, όλα είναι φτιαγμένα για να σε κάνουν να νιώσεις άβολα. Η ταινία περιέχει σκηνές τόσο σοκαριστικές, που απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες. Δεν είναι για αδύναμα νεύρα, ούτε καν για δυνατά. Είναι η απόλυτη πρόκληση. Μπορεί να θεωρήσεις ότι πρόκειται για κοινωνική κριτική, αλλά η ωμότητα της απεικόνισης κάνει πολλούς να την απορρίπτουν. Αν μη τι άλλο, είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Fun fact: ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Χασαπο-σέρβικο».

Irreversible (2002)

Ο Γκασπάρ Νοέ δεν αστειεύεται όταν πρόκειται για ψυχολογική β1α. Το «Irreversible» είναι μια ταινία που παίζει ανάποδα, ξεκινώντας από το τέλος και πηγαίνοντας προς την αρχή. Μέσα σε αυτό το 90λεπτο, έχουμε μια σκηνή βι@σμού που διαρκεί σχεδόν 10 λεπτά και μια επίθεση με πυροσβεστήρα που δε θα ξεχάσεις ποτέ. Η ταινία καταφέρνει να σοκάρει με την ωμότητα και την ειλικρίνειά της. Δεν είναι απλά ότι δείχνει φρικτές πράξεις – είναι ο τρόπος που σε βάζει να τις ζήσεις. Η κάμερα δεν αποστρέφεται από τις σκηνές, και η μουσική (ή η απουσία αυτής) κάνει την εμπειρία ακόμη πιο αποπνικτική. Δεν είναι μια ταινία που θα απολαύσεις, αλλά μια ταινία που θα σου μείνει σαν βαρίδι στο μυαλό για πολύ καιρό.

Salò, or the 120 Days of Sodom (1975)

Καλώς ήρθες στο απόλυτο κοινωνικό σχόλιο δια χειρός Πιερ Πάολο Παζολίνι, το «Salò», βασισμένο στο έργο του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Σε μια φασιστική Ιταλία, μια ομάδα πλούσιων και διεστραμμένων βασανίζει μια ομάδα νέων. Και όταν λέμε «βασανίζει», εννοούμε κάθε είδους αρρωστημένη πράξη που μπορείς (ή δεν μπορείς) να φανταστείς. Δεν είναι απλά ταινία. Είναι μια αλληγορία για την εξουσία, την καταπίεση και την απόλυτη διαφθορά. Όμως, οι σκηνές είναι τόσο γραφικές που ξεπερνούν το φιλοσοφικό πλαίσιο και χαράσσονται στο μυαλό σου. Είναι εμπειρία- και όχι καλή. Watch at your own risk.

The House That Jack Built (2018)

Ο Δανός Λαρς φον Τρίερ δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Αυτή τη φορά, μας παρουσιάζει τη ζωή ενός κατά συρροή δολοφόνου, που βλέπει τις φρικτές πράξεις του ως τέχνη. Ο Τζακ, ο πρωταγωνιστής, αφηγείται τα εγκλήματά του με ψυχρότητα, εξηγώντας γιατί θεωρεί τον εαυτό του ως καλλιτέχνη. Οι σκηνές περιλαμβάνουν από στυγερές δολ0φον1ες μέχρι βασ@νισμούς παιδιών, κάτι που έκανε πολλούς να αποχωρήσουν από τις αίθουσες όταν προβλήθηκε. Όμως, ο τρόπος που η ταινία είναι γυρισμένη – με μαύρο χιούμορ και φιλοσοφικές αναφορές – σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι περισσότερο από «απλή β1α».Το φινάλε, όπου ο Τζακ βυθίζεται κυριολεκτικά στην κόλαση, είναι τόσο οπτικά όσο και συναισθηματικά καθηλωτικό.

Αν τελικά αποφασίσεις να δεις κάποια από αυτές τις ταινίες, να θυμάσαι ότι δεν είναι για λιπόψυχους. Είναι φτιαγμένες για να προκαλέσουν, να σοκάρουν και να σε βάλουν να σκεφτείς – ή απλά για να σε κάνουν να αναρωτηθείς γιατί ξεκίνησες να τις βλέπεις. Καλό κουράγιο… και καλή αντοχή.