Δεν είμαστε όλοι για όλους

Κάθε φορά που βρίσκουμε έναν άνθρωπο πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο ιδανικός, αυτός είναι ο διαφορετικός, αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μας, αυτός που θα μας κάνει να πιστέψουμε και πάλι στον έρωτα. Δινόμαστε, δενόμαστε και επενδύουμε πάνω του σαν μην υπάρχει κάνεις άλλος πάνω στη Γη, σαν να είναι ο μοναδικός που πέρασε ή  θα περάσει απ’ τη ζωή μας. Φοβόμαστε να πιστέψουμε ότι κι αυτός είναι σαν όλους τους άλλους, ότι θα μας απογοητεύσει ή θα μας πληγώσει γινόμαστε ανασφαλείς και προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τις τόσες διαφορές μας ή τα λάθη που κάνει ο άλλος χωρίς καν να χρειάζεται.

Πολλές φορές ρίχνουμε τις προσδοκίες μας ή κάνουμε τα θέλω μας να μοιάζουνε με του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας  μόνο και μόνο για να δείξουμε στον κόσμο πόσο ταιριάζουμε κι ότι όντως είναι αυτός που ψάχνουμε. Χάνουμε τον εαυτό μας και πέφτουμε με τα μούτρα κάπου που ξέρουμε κατά βάθος ότι πιθανότατα δε θα οδηγήσει πουθενά.

Φιλέ μου, εδώ μάλλον δυο πράγματα συμβαίνουν. Είτε είμαστε τόσο ανασφαλείς που αλλάζουμε τελείως για τον άλλο προκειμένου να προσαρμοστούμε στη δίκια του ζωή χωρίς φυσικά να έχουμε απαίτηση να κάνει αυτός το παραμικρό για εμάς ως ένδειξη  καλής θελήσεως ή είμαστε τόσο ερωτευμένοι που χάνουμε το παιχνίδι και γινόμαστε ένα με τον άλλον. Συμβιβαζόμαστε με τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα θέλω του χωρίς να δίνουμε την παραμικρή αξία στα δικά μας και στη δική μας ζωή. Χαριζόμαστε ολοκληρωτικά χωρίς κάρτα αλλαγής.

Παρ’ όλα αυτά και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει το εξής συμπέρασμα, δεν είμαστε όλοι για όλους. Όσο φυσικά και γρήγορα το διάβασες τόσο απλό και ξεκάθαρο είναι. Δεν είναι κακό ούτε παράλογο, ούτε κατακριτέο να μην ταιριάζεις με τον άλλον ή να μη συμβαδίζεις με τη ζωή του ή τη στάση του. Είναι φυσιολογικό καθώς υπάρχει τεραστία ποικιλομορφία γύρω μας κι αμέτρητες διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο, δεν είναι ανάγκη να είσαι ίδιος με κάποιον για να είσαι μαζί του ούτε να τον ακολουθείς πιστά μόνο και μόνο για να είσαι εκεί και να χωράς κι εσύ κάπου στη ζωή του, αυτό είναι που δεν είναι φυσιολογικό.

Όσο και να θες κάποιον, δε σημαίνει ότι θα αλλάξεις για τα δυο του όμορφα μάτια γιατί κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις πώς έγινες  και θα τρομάξεις κι εσύ ο ίδιος. Είναι εντάξει ως κι απολύτως υγιές να είσαι διαφορετικός, είναι απόλυτα κατανοητό να μην είσαι για όλους.

Και ξέρω, ίσως να τον θες πολύ και θέλεις να τα θυσιάσεις όλα για πάρτη του και να χάσεις τη δίκια σου ζωή. Όμως  σκέψου λίγο ότι δεν είναι ο μόνος άνθρωπος που θα συναντήσεις και σίγουρα έχουν περάσει κι έχουν φύγει πολλοί για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου και την ταυτότητά σου για τον κάθε άνθρωπο που περνάει γιατί δεν ξέρεις αν θα μείνει ή είναι ακόμη ένας περαστικός.

Αν δεν ήταν αυτός, θα είναι ο επόμενος, σίγουρα κάποιος θα ‘ρθει που θα ταιριάζετε όσο πρέπει και θα αλληλοσυμπληρωνόσαστε σαν δυο κομμάτια παζλ -γιατί, αλήθεια, όσο κάτω κι αν πέσεις για τον άνθρωπο που αγαπάς, που είσαι ερωτευμένος, που τον θες μέχρι θανάτου, να ξέρεις ότι στη ζωή τίποτα που γίνεται με το ζόρι δεν πετυχαίνει.

Άλλωστε πρέπει κι ο άλλος να δώσει κάτι και να παλέψει για να κρατήσει εσένα. Μην ξεχνάς ότι στην αγάπη υπάρχει ανιδιοτέλεια και στον έρωτα υπάρχει διεκδίκηση. Μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο ή μην προσπαθείς να γίνεις τίποτα περισσότερο από αυτό που σου είσαι για χάρη ενός προσώπου που εσύ σήμερα ονομάζεις έρωτα.

Δεν είναι μόνο θέμα εγωισμού, είναι θέμα σεβασμού προς εσένα.

Δεν κολλάμε όλοι με όλους κι όσες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς κι αν κάνεις, αν δεν είναι γραφτό να γίνει, δε θα γίνει.