Κάποτε εκεί που μιλούσα μέσα σε μια παρέα με διακόπτει κάποιος και με ρωτάει, κάτι άσχετο με το θέμα της συζήτησης, «μοναχοπαίδι είσαι ;». Σκάλωσα για λίγο και του έγνεψα καταφατικά μου απάντησε με ένα ύφος ειρωνικό, θα το χαρακτήριζα, «φαίνεται».
Δεν κατάλαβα στην αρχή τι να σημαίνει αυτό, αλλά μεγαλώνοντας το άκουγα όλο πιο συχνά αυτό κι άλλες παρόμοιες φράσεις όπως «α! έτσι εξηγείται» ή «πες το τόση ώρα» κι ακριβώς όλοι με το ίδιο ειρωνικό ύφος και με ένα χλευαστικό τόνο χωρίς ποτέ όμως να καταλαβαίνω αυτό τι σχέση έχει με το πώς και το γιατί με ρωτάνε. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι τα στερεότυπα κι οι παλιωμένες θεωρίες δεν πεθαίνουν ποτέ και θα επικρατούν πάντα στην κοινωνία μας όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο και εάν υποτιθέμενα εξελισσόμαστε και προοδεύουμε.
Μάλιστα λοιπόν είμαι μοναχοπαίδι και πιο συγκεκριμένα μοναχοκόρη και το λέω με τεραστία περηφάνια και χωρίς κανένα δισταγμό ή φόβο μήπως με παρεξηγήσουν ή βγάλουν λάθος συμπεράσματα για εμένα.
Ναι, αν με ρωτάς είμαι απ’ τα μοναχοπαίδια που οι γονείς του τού κάνανε όλα τα χατίρια, που δε θυμάμαι και πολλά «όχι» στη ζωή μου απ’ το στόμα τους, που ήμουν το αγαπημένο εγγόνι για τις γιαγιάδες και τους παππούδες, που ήμουν καλομαθημένη κι ας με λένε κάποιοι κακομαθημένη, που ήμουν το επίκεντρο στην οικογένεια.
Ναι, λοιπόν, είμαι μοναχοπαίδι και δεν ντρέπομαι να το πω, γιατί εγώ έπαιρνα δώρα και δεν τα μοιραζόμουν στη μέση με τα αδέρφια μου, μάλιστα επειδή ήμουν μόνη μου οι γονείς μου έπαιρναν τριπλάσια δώρα, γιατί είχα το μεγαλύτερο δωμάτιο, γιατί έπαιρνα ό,τι ζητούσα, γιατί ό,τι κι αν έκανα η οικογένεια το έβλεπε σαν τεράστιο κατόρθωμα, αλλά και πάλι εγώ χαιρόμουν.
Ναι, είμαι όμως κι εκείνο το μοναχοπαίδι που πέρναγε αρκετές ώρες μονός του σπίτι μαθαίνοντας τον εαυτό του, γνωρίζοντας καλύτερα απ’ τον καθένα τη μοναξιά με αποτέλεσμα να στρέφω την προσοχή μου σε περισσότερες εξωσχολικές δραστηριότητες και γινόμουν όλο και πιο ανεξάρτητη απ’ τους άλλους. Και ναι, οι γονείς μου μπορούσαν να μου προσφέρουν περισσότερη προσοχή κι ενεργεία, γιατί άλλο να έχεις ένα κι άλλο να έχεις τρία παιδιά μέσα στο σπίτι, και το έκαναν με μεγάλη επιτυχία. Άλλωστε πάντα θα είμαι το μοναδικό παιδί που θα έχουν και θα με λατρεύουν όσο τίποτα άλλο, και θα είμαι πάνω από όλους κι από όλα ό,τι και να γίνει.
Ναι, είμαι το μοναχοπαίδι που μπορεί να επιλέγει πολύ αυστηρά αυτούς που έχει δίπλα του, αλλά εκτιμά πολύ κι αγαπά ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους που έχει γύρω του και θεωρεί τους φίλους του οικογένειά του, είναι αφοσιωμένος φίλος και δίνει τα πάντα σαν να ήταν πραγματικά αδέρφια του.
Ναι, είμαι το μοναχοπαίδι που όλοι του είχαν αδυναμία, που μπορεί να έκανε κάτι ασήμαντο, αλλά στην οικογένεια συζητιόταν μια εβδομάδα και το μάθαινε σιγά-σιγά κι όλη η γειτονιά και φυσικά ήμουν το κέντρο αφού δεν υπήρχε άλλο παιδί. Όχι δεν είμαι εγωκεντρικό παιδί, αν σκέφτεσαι αυτό, αλλά εμένα είχαν και με έμενα ασχολιόντουσαν όπως είναι αναμενόμενο.
Ναι, είμαι μοναχοπαίδι και ποτέ δε χρειάστηκα να μοιραστώ ούτε υλικά, ούτε συναισθήματα με κανέναν άλλον, ούτε να διεκδικήσω κάτι απ’ τους δικούς μου ανθρώπους, ούτε ποτέ ανταγωνίστηκα κανέναν στην οικογένεια, όπως συνηθίζουν τα αδέρφια μεταξύ τους μου τα έδιναν όλα απλόχερα και με μεγάλη ευχαρίστησή τους.
Ναι, είμαι από εκείνα τα μοναχοπαίδια που μόνο του κατάφερε ό,τι κατάφερε και ποτέ δεν πήρε τη βοήθεια του κανενός , γιατί έμαθε να επιβιώνει και μόνο του στη ζωή χωρίς κανένα στήριγμα, γιατί αναγκάστηκε να ωριμάσει , πιο γρήγορα απ’ τα υπόλοιπα παιδιά και να γίνει πιο προσαρμοστικό και κοινωνικό, ακόμη κι αν δεν ήταν τόσο, για να μη μένει μόνο του.
Βλέπεις, δεν υπάρχει μόνο η θετική πλευρά, αλλά κι η αρνητική σε καθετί που επιλεγείς να σχολιάσεις με μεγάλη άνεση και χλευαστικό υφάκι που είσαι απολύτως πεπεισμένος ότι έχεις δίκιο κι ότι έτσι είναι τα πράγματα. Γι’ αυτό την επομένη που θα αποφασίσεις να κριτικάρεις κάποιον, κάνε τον κόπο και δες και μια άλλη οπτική γωνία, και προσπάθησε αν τα καταφέρεις να μπεις και λίγο στη θέση του.
Συντάκτης: Άννα Τζαβίδη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
