Η σιωπή δε σημαίνει πάντα αδιαφορία

Η σιωπή είναι μοναδική και καθένας μπορεί κι έχει το δικαίωμα να την ερμηνεύσει διαφορετικά. Καμία φορά τα λόγια περισσεύουν δεν έχεις τι άλλο να πεις ή τι άλλο να κάνεις, άλλες φόρες βλέπεις ότι ακόμα και να πεις δε θα βγει τίποτα, είναι κι αυτό, βλέπεις, που οι άνθρωποι ακούν μονά αυτά που θέλουν και τα μεταφράζουν όπως εκείνοι επιθυμούν. Κλείνεις λοιπόν το στόμα σου και μένεις αμέτοχος με τα γεγονότα γύρω σου.

Είναι φορές που η σιωπή είναι η  καλύτερη διέξοδος, είναι φορές που σωπαίνεις  δεν έχεις κάτι άλλο να πεις πια, δίνεις σε εκείνη τη θέση σου να μιλήσει αφού εσύ δεν κατάφερες να τους πείσεις με λόγια και πράξεις να μείνουν διπλά σου. Είναι φορές που τα κρατάς όλα μέσα σου καλά και προσπαθείς να τα κρύψεις μη φανούν, ούτε στα μάτια σου να μη δείξεις τίποτα που δεν πρέπει  έτσι από εγωισμό, από αξιοπρέπεια, μην πέσεις σε κανενός τα μάτια, μην αφήσεις να βγουν όσα νιώθεις γιατί φοβάσαι κι εσύ ο ίδιος. Βλέπεις η σιωπή έχει πολλές εκδοχές απλά είναι κάθε φορά τι επιλεγείς να δεις και πώς επιλεγείς  να την ερμηνεύσεις.

Ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν το λάθος να μεταφράζουν  τη σιωπή σαν αδιαφορία, πιστεύουν ότι όταν ο άλλος δε μιλάει, έχει προχωρήσει στη ζωή του κι είναι  μακριά σου, δε σε σκέφτεται, δεν είναι εδώ για σένα κι εσύ γι’ αυτόν όπως παλιά. Όμως δεν είναι πάντα έτσι, το ότι δε μιλάει ο άλλος  δε σημαίνει ότι δε σε σκέφτεται, ότι ακόμα δε μιλάει για σένα, δε ρωτάει, δεν πεθαίνει να μάθει νέα σου κι αν εσύ προχώρησες στη ζωή σου όπως αυτός προσπαθεί, δε σημαίνει ότι το βράδυ που πέφτει στο κρεβάτι του δεν αναρωτιέται πού να βρίσκεσαι, τι να κάνεις και με ποιον να είσαι, δε σημαίνει ότι μέρες τώρα γραφεί ένα μήνυμα κι όλα το σβήνει και το ξαναγράφει κι όλο μισό το αφήνει και ποτέ δεν το στέλνει.

Η σιωπή είναι πιο δυνατή απ’ όσο φαντάζεσαι. Ποσά μηνύματα γράφτηκαν που δε στάλθηκαν ποτέ; Ποσά τηλεφωνά πήραμε που το κλείσαμε πριν καν χτυπήσει; Πόσες φορές σκεφτήκαμε να περάσουμε  κάτω απ’ το σπίτι  για να δούμε αν έχει φως; Πόσες αφιερώσεις έχουμε κάνει κι αυτός δεν το ξέρει καν; Ποσά σ’ αγαπώ θέλαμε να ουρλιάξουμε με όλη μας τη δύναμη, αλλά ούτε καν που μιλήσαμε, απλά σηκώσαμε το κεφάλι  και πήραμε  τον δρόμο μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα;

Και θέλεις τόσα να πεις, τόσα να φωνάξεις , τόσα να κάνεις, αλλά τίποτα. Μείνεις στη σιωπή σου ασφαλής,  δεν πρόκειται να σε πληγώσει, αυτή ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς κι ας σε τρώει κάθε βράδυ καθώς τα κρύβεις όλα μέσα της. Όμως ότι δε μιλάτε πλέον δε σημαίνει ότι άλλος δε σε έχει ακόμα στη σκέψη του ή δε θα είναι εκεί για σένα.

Οι άνθρωποι  προτιμούμε να μένουμε με τη μοναξιά μας, να κρατάμε τον εγωισμό μας και την αξιοπρέπεια μας και να φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά, να δείχνουμε δυνατοί και σκληροί, όμως όταν μείνουμε μονοί μας σπάμε στα δυο και προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Δε λέμε λέξη στους ανθρώπους που μαζί τους  μοιραστήκαμε στιγμές, βράδια, συναισθήματα, που μαζί τους δεθήκαμε, συζητήσαμε,  περάσαμε εύκολα και δύσκολα και τώρα αφήνουμε τη σιωπή μας να μιλήσει, πιστεύουμε ότι ο άλλος μπορεί και να  μας καταλάβει και περιμένουμε πώς και πώς ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, κάτι να πιαστούμε από αυτό.

Γιατί  η σιωπή δε είναι μόνο αδιαφορία, όπως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις έτσι κι η σιωπή λέει άλλα τόσα. Αλλά τόσα  που κανένας δεν τολμά να τα πει δυνατά. Γιατί η σιωπή, φιλέ μου, δε σημαίνει μόνο ότι προχώρησες  και ξέχασες , ίσια-ίσα τα θυμάσαι όλα τόσο χαρακτηριστικά , τόσο έντονα, αλλά πλέον δεν έμεινε και τίποτα να κάνεις, τίποτα πέρα απ’ το να αποχωρήσεις να αφήσεις εκείνη να πει όσα εσύ δεν μπόρεσες, όσα εσύ έκρυψες πίσω από ένα χαμόγελο κι όταν γύρισες την πλάτη άφησες τα δάκρυα να τρέχουν και τον εαυτό σου να σπάει γιατί ήξερες ότι τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά.

Να θυμάσαι όμως κάτι: όπως εσύ δε μιλάς έτσι και ο άλλος από απέναντι σου μπορεί να κάνει το ίδιο.