Ζητάς συγγνώμη νομίζοντας ότι όλα θα ξεχαστούν, ότι η συγγνώμη είναι μια μαγική λέξη που θα τα σβήσει όλα απ’ τη μνήμη, ψέματα, κοροϊδία, όλο το παραμύθι που πουλούσες ανενόχλητα και χωρίς καμία τύψη. Όχι, φίλε μου, δεν είναι έτσι κάπως λάθος σου τα έχουν μάθει.
Οι άνθρωποι δεν είναι κούκλες, δεν τους κάνεις ό,τι θες και μετά τους πετάς παίρνοντας μια καλύτερη. Και τώρα έρχεσαι μετανιωμένος με ένα σωρό ενοχές, δικαιολογίες και μάτια κλαμένα, αλλά όταν έκανες τον άλλον να κλαίει πού ήσουν;
Μην ξευτελίζεις έτσι τις λέξεις, μην τις χαραμίζεις και τις σκορπάς από εδώ κι από εκεί. Μη νομίζεις ότι έτσι θα απαλύνει ο πόνος, ότι ο άλλος θα αισθανθεί καλύτερα με την ψεύτική σου συγγνώμη και τι να την κάνει δηλαδή, διορθώνει τίποτα; Γυρνά πίσω το χρόνο; Αλλάζει όσα έκανες, όσα με τόση ευκολία παρουσίαζες ως αλήθεια; Θα σταματήσει τα αισθήματα, θα σκουπίσει τα δάκρυα ή θα πάρει μια αγκαλιά όταν την έχει ανάγκη;
Όχι, καλό μου, τίποτα από αυτά δε θα κάνει, τίποτα από αυτά δε θα διορθώσει, τίποτα δε θα αλλάξει γι’ αυτό μη νομίζεις ότι με τις συγγνώμες και τις χαζοδικαιολογίες σου, δε θα σε κατηγορήσει για αυτά που έκανες ή θα σου επιτρέψει να γυρίσεις τόσο απλά.
Οι συγγνώμες δεν είναι παιχνίδι, κάνεις δε στο έμαθε αυτό; Είναι σημαντικές, ουσιαστικές κάνουν κρότο στη σιωπή, φαίνονται στα μάτια κι όχι δεν ακούγονται τόσο εύκολα κι απλά. Δεν την έχεις πιπίλα κάθε φορά που κάνεις βλακεία για να σώσεις ό,τι προλαβαίνεις -γιατί προφανώς δε συνειδητοποιείς τι έκανες, απλά το λες για να το πεις, να μη φανείς στην τελική και τόσο κακός, να μη φάνει ότι φέρθηκες τόσο ανήθικα στο άτομο που σου συμπεριφέρθηκε έντιμα κι ειλικρινά.
Να έχεις το θάρρος να σταθείς στο ύψος σου, να παραδεχτείς τα λάθη σου και να αντιμετωπίσεις την αλήθεια,να συμπεριφερθείς για μια φορά στον άλλον όπως σου συμπεριφέρθηκε κι αυτός, με σεβασμό κι εκτίμηση. Μην προσπαθείς να κρυφτείς γιατί δεν πιάνει. Μην προσπαθείς να ντύσεις με λέξεις την κοροϊδία σου, μην προσπαθήσεις να καλύψεις τα ψέματά σου με ακόμα μεγαλύτερα.
Οι συγγνώμες δεν είναι παιχνίδι, είναι μεταμέλεια. Πρέπει να τις νιώθεις, να τις αισθάνεσαι και ξέρεις πού φαίνεται αυτό; Στα μάτια. Τυπικά μηνύματα, προσποιητές συμπεριφορές κι υποτιθέμενο ενδιαφέρον κάνουν μπαμ και φαίνονται τόσα δειλά κι άτολμα.
Όταν έλεγες ψέματα, όταν συμπεριφερόσουν άσχημα, όταν πλήγωνες με λόγια και πράξεις, όταν χανόσουν, όταν έβρισκες χίλια προβλήματα για να είσαι μακριά, αλλά ούτε μια χαζή αφορμή για να είσαι διπλά τότε δε σκεφτόσουν λογικά, άπληστε άνθρωπε, γιατί τότε τα είχες όλα δεδομένα, ήξερες και πάταγες πάνω τους με όλη σου τη δύναμη χωρίς να σε νοιάζει, αλλά όλοι κάποια στιγμή ξυπνάνε. Κι τώρα τι άλλαξε;
Τώρα γιατί το παίζεις τόσο στενοχωρημένος και ζητάς συγγνώμες; Τότε που τα έκανες ξανά και ξανά χωρίς καμία τύψη ή ενοχή. Τώρα τι έγινε ξαφνικά και σε πήρε ο πόνος; Δε σε ενημέρωσαν μάλλον ότι τέλειωσε η παράσταση, έπεσε η αυλαία κι ήταν πολύ ωραία όσο κράτησε, αλλά αρκετά. Ήσουν πολύ κάλος στο παραμύθι, αλλά μέχρι εκεί κι αυτά κάποτε τελειώνουν και ξαναγυρίζεις στην πραγματικότητα.
Κάθε φορά που λες αυτή τη λέξη να θυμάσαι τι έκανες, ποσό δειλά συμπεριφέρθηκες, να δείχνεις τη συγγνώμη σου με πράξεις κι όχι με λόγια, να δείχνεις τη μεταμέλειά σου με το δικό σου τρόπο και μην απαιτείς να γυρίσει τώρα που εσύ κατάλαβες.
Οι συγγνώμες δεν είναι παιχνίδι, δεν τις λες συνεχεία από εδώ και από εκεί μόνο και μόνο για να καλύψεις όσα έκανες κι είπες γιατί στο τέλος θα καταλήξεις σαν τον ψεύτη βοσκό στην ιστορία του Αισώπου με τον λύκο, όταν θα την εννοείς κάνεις δε θα σε πιστεύει πια.
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Τζαβίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Άννα Τζαβίδη
