Τι να την κάνεις μια ζωή δίχως έρωτα;

Αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου αποτελεί ο έρωτας κι όσα τον συνοδεύουν, θετικά κι αρνητικά. Σήμερα η ζωή κυλάει ίσως με το τους πιο γρήγορους κι εξαντλητικούς ρυθμούς που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Πλέον η ζωή μας μοιάζει με ένα παιχνίδι επιβίωσης όπου τρέχουμε να ζήσουμε χάνοντας το νόημα καθώς αυτή η κατάσταση μας διαφθείρει τόσο που βυθιζόμαστε μέσα στη ρουτίνα και το χάος που επικρατεί.

Δουλεύουμε ασταμάτητα με τρέλες απαιτήσεις και λιγότερες απολαβές συνήθως, παλεύοντας για το καλύτερο δυνατό. Σε όλη αυτή τη βαβούρα που συμβαίνει τριγύρω μας, αλλά και μέσα στο κεφάλι μας, ζητάμε πολλές φορές να ξεφύγουμε, να πιαστούμε από κάπου και να πάρουμε μια ανάσα. Έτσι το μόνο που μας μένουν είναι οι φίλοι κι ο έρωτας.

Ο έρωτας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που παραμένει όμως ζωντανό κι αναλλοίωτο στα τόσα που συμβαίνουν, άλλωστε ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, χωρίς πάθος, χωρίς έναν άνθρωπο διπλά του. Συχνά τον παραμερίζουμε ή τον υποτιμάμε, τον φοβόμαστε, όμως, χωρίς καμία αμφιβολία θα αποτελεί πρωταρχικό κομμάτι στις ζωές μας. Ο έρωτας συμβαίνει όσο κι αν προσπαθούμε να τον αποφύγουμε κι εκεί μπορεί να αλλάξει όλη μας τη ζωή προς το καλύτερο ή το χειρότερο.

Με αλλά λόγια, δηλαδή, ο έρωτας αποτελεί έναν απ’ τους παράγοντες που ρυθμίζουν την ψυχολογία μας, τη διάθεσή μας ακόμη και την εμφάνισή μας. Όσο κι αν κάποιοι δεν το θέτουν συχνά σαν προτεραιότητα είναι ένας τομέας που επηρεάζει  τον κόσμο μας για όσο καιρό υπάρχει στη ζωή μας.

Αρχικά, λοιπόν, αναλόγως σε τι φάση βρίσκεσαι στην ερωτική ζωή σου, αντίστοιχα λειτουργείς κιόλας. Δηλαδή αν είσαι τρελά ερωτευμένος και τα συναισθήματά σου βρίσκουν ανταπόκριση, βιώνεις ένα παραμύθι που δεν  έχει τελειωμό, δεν πιστεύεις στην τύχη σου και γενικότερα έχεις μπει με τα μούτρα στην όλη κατάσταση. Συνηθίζεται να έχεις κέφι, ζωντάνια, όρεξη για τη δουλειά που άλλοτε δε γούσταρες καθόλου. Η ψυχολογία σου ανεβαίνει και ταυτόχρονα κι η αυτοπεποίθησή σου.

Μπορεί να είσαι πιο δυναμικός, να γίνεσαι πιο οπτιμιστής , να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα λίγο πιο αισιόδοξα από ό,τι έκανες συνήθως, να μη συναντάς μόνο αδιέξοδα, αλλά να βρίσκεις καινούργιους δρόμους. Να απολαμβάνεις ό,τι σου συμβαίνει και να νιώθεις λίγο πιο ήρεμος μιας που τώρα ξέρεις πως έχεις κι έναν άνθρωπο διπλά σου να σε στηρίζει και να σε βοηθάει. Όπως κι να το κάνουμε, είναι αλλιώς να γυρίζεις πτώμα απ’ τη δουλειά και να σε περιμένει στον καναπέ ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά.

Απ’ την άλλη, αν είσαι αρκετά ως πολύ πληγωμένος, αν τρέχει ποτάμι το δάκρυ, αν έχεις ντυθεί στα μαύρα και πιστεύεις ότι η ζωή τέλειωσε εδώ  γιατί ο έρωτας σου δεν υπάρχει πια -για πολλούς και διαφόρους λογούς που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε- αυτομάτως  πέφτει κι η ψυχολογία σου γίνεσαι πιο απαισιόδοξος από ό,τι ήδη μπορεί να ήσουν. Βιώνεις μια απομόνωση και μια εσωστρέφεια είτε πέφτεις στη δουλειά με τα μούτρα για να απαλύνεις τον πόνο σου και να ξεχαστείς από ό,τι σε έχει καταστρέψει.

Γίνεσαι, με αλλά λόγια, εργασιομανής, δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο και δε θες  κιόλας, εδώ που τα λέμε όποτε βρίσκεις μια παρηγοριά στην ατελείωτη δουλειά που έχεις να κάνεις. Ωστόσο, να σημειωθεί ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς γίνεσαι πιο δημιουργικός κι επινοητικός.

Είτε κλείνεις  τις  πόρτες, σε τρώει το μαύρο σκοτάδι και τα παρατάς όλα κι όλους. Μένεις μονός σου και βιώνεις τον πόνο  στο πετσί σου.  Δεν έχεις όρεξη για τίποτα κι  όλα τα συγκρίνεις και τα απορρίπτεις γιατί άλλωστε ποιος να συγκριθεί μαζί του;

Συμπερασματικά, αυτό που καταλαβαίνουμε  είναι ότι έρωτας βρίσκεται πάντα ανάμεσά  μας όπως κι αν είναι τα πράγματα κι  επηρεάζει αναλόγως τις ζωές μας είτε σε μεγάλο είτε σε  μικρότερο βαθμό, ανάλογα με το ποσό εμείς έχουμε επιτρέψει να μπει μέσα μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσες υπερβολές κι αν κάνουμε δεν ωφελούν πουθενά και θα πρέπει να έχουμε στο νου μας πάντα και την επομένη μέρα που ξημερώνει καθώς η ζωή πάντα προχωράει, μαζί της κι εμείς.