Σου είχα πει ότι θέλω μόνο την αλήθεια. Μόνο αυτό ζήτησα τότε, τίποτα παραπάνω. Δε μ’ αρέσουν τα ψέματα και δε γουστάρω να ζω σε παραμύθια με δράκους και πρίγκιπες που δεν έχουν τίποτα να μου προσφέρουν. Κι αν δεν καταφέρω να την αντιμετωπίσω κι αν πέσω στα πατώματα και κλαίω, τι σε νοιάζει; Δίκια μου η ζωή και δικαίωμά μου πώς θα την αντιμετωπίσω τη δίκια σου αλήθεια.
Καλύτερη αυτή παρά ψεύτικα φιλιά, ψεύτικα σ’ αγαπώ και μια ψεύτικη ζωή. Γιατί να το ζήσω αυτό άλλωστε; Γιατί να επενδύσω συναισθήματα, χρόνο και μυαλό για κάτι που ξέρω ότι δεν υπάρχει. Γιατί να θέλω να ζήσω μέσα σε αυτό και να κάνω πως όλα είναι καλά μόνο και μόνο για να ξεγέλαω τον εαυτό μου και να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου; Γιατί να κρύβομαι πίσω απ’ το δάκτυλό μου;
Και στο είχα πει, μόνο αλήθειες θέλω τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Καλύτερα να μη μιλάς παρά αυτά που λες να είναι όλα για πέταμα. Στο είχα πει, θέλω να σε κοιτώ στα μάτια και να μη φοβάμαι, να μην είσαι σαν αυτούς που πέρασαν και με φλόμωσαν με ψέματα, που είπαν πράγματα που δεν εννοούσαν.
Δεν ήξερες, αλλά είχα πληγές πριν από σένα που προσπάθησα να γιατρέψω, να τις ξεπεράσω, να τις βλέπω και να μη δημιουργώ καινούργιες και ξέρεις, τα κατάφερα κάπως κι επουλώθηκαν στον χρόνο και προχώρησα. Και να τώρα μου δημιουργήθηκε άλλη μία, πιο βαθιά και πιο μεγάλη. Και στο είχα πει, δεν μπαίνω σε κάτι που θα με καταστρέψει, σε κάτι που θα μου βγάλει την ψυχή.
Θέλω εμπιστοσύνη, θέλω ασφάλεια και πάνω από όλα ειλικρίνεια, θέλω να κοιτώ τα μάτια σου και να μπορώ να αφεθώ. Ψέματα, μεγάλα λόγια, κινήσεις που έχουν βγει από ταινίες, λέξεις που μοιάζουν τόσο ωραίες, δε μου γεμίζουν το μάτι αν δεν τις εννοείς.
Σήκωσα το κεφάλι μου και σε κοίταξα με δάκρυα στα μάτια, ποιος είσαι εσύ; Γιατί δε σε αναγνωρίζω πλέον; Πες μου κάτι για να πιαστώ, κάτι να κρατηθώ να σε πιστέψω με τόση αφέλεια να κάνω ότι δεν ειπώθηκαν ποτέ αυτά και να προσπαθήσω ξανά, να σηκωθώ στα πόδια μου και να προσπαθήσω να φτιάξω την πληγή μου, να γίνω πάλι καλά.
Παρακαλούσα να πεις κάτι που μπορεί να με κρατήσει εδώ, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγω, είναι καλύτερα να χαθώ. Τόσο καιρό χανόσουν εσύ άλλωστε, σειρά μου τώρα, δε νομίζεις; Ξέρεις δεν κρατάω κακιά σε εσένα ούτε σου θυμώνω, με μένα τα βάζω που πίστεψα. Πίστεψα όλα αυτά που είχα πει στον εαυτό μου ότι δε θα πίστευε ξανά. Σε έβλεπα να παλεύεις για μένα κι ένιωθα ότι ίσως να ήταν αλήθεια. Έκανα λάθος τελικά.
Και δεν έχεις τίποτα τώρα να πεις κι εγώ δεν έχω από πουθενά να κρατηθώ. Πονούσα πολύ, ακόμα πονώ. Γύρισα το πρόσωπό μου απ’ το παράθυρο και κοίταξα πάλι τα μάτια σου. Τίποτα και πάλι.
Μη φοβάσαι που κλαίω σαν παιδί, είναι που απλά ακόμα και τώρα ελπίζω ότι θα τα διαψεύσεις όλα, ότι θα βρεις μια καλή δικαιολογία. Όμως και να το κάνεις, τέλειωσαν όλα, πήρα την απόφασή μου και δε γυρίζω, όχι γιατί δε σε θέλω, αλλά γιατί ο χρόνος μας ήταν ως εδώ. Καιρός ο καθένας να πάρει τον δρόμο του. Τελείωσε το θέατρο κι η αυλαία έπεσε για τα καλά.
Κι αφού τώρα είμαι μονή μου κι αφού δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο να χωνέψω όλα αυτά που με τόση ευκολία παρουσίαζες σαν αλήθεια κι εγώ τα πίστευα με χαρά και ενθουσιασμό, θέλω να σου πω ότι τα κατάφερες ότι με έκανες να πιστέψω έτσι λίγο σε εμάς κι αυτό σου το αναγνωρίζω.
Ήσουν πολύ κάλος σ’αυτό, μόνο να σε ρωτήσω κάτι που εσύ θα γνωρίζεις: Πώς καταφέρνεις να ξεχάσεις τα ψέματα και να πιστέψεις και πάλι στους ανθρώπους;
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Τζαβίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Άννα Τζαβίδη
