Αντιμετωπίζεις μια μεγάλη ειρωνεία, εσύ, που κάνεις τα στραβά μάτια απέναντι στην ανθρωπιά.
Διότι, είναι ειρωνικό να περνάς δίπλα από κάποιον που γνώριζες από την κορυφή ως τα νύχια και τώρα, να τον αποφεύγεις, όπως ο διάολος το λιβάνι.
Ειρωνικό και απάνθρωπο.
Όλα αυτά τα χρόνια, ακούς ότι η ανθρωπιά, πάει, μας τελείωσε. Κι εσύ σε αυτό ανέπτυξες ανοσία. Επιπλέον δημιούργησες και σχέσεις διαφόρων ειδών.
Γνώρισες καλύτερα ανθρώπους που σου άνοιξαν τα φύλλα της καρδιάς τους, γεμάτα με μυστικά, φόβους, χαρές και αλήθειες.
Έμαθες αυτά που αγαπάνε και μισούν, αυτά που τους πλήγωσαν και τους ανέστησαν.
Φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι και απωθημένα, πέρασαν από αυτή την πλατφόρμα. Είναι οι άνθρωποι που σου ανοίχτηκαν γιατί το επέλεξαν και γιατί το ήθελες και εσύ.
Ήταν πολύ όμορφα τότε, θυμάσαι; Τα αστεία, οι συζητήσεις και η παρέα τους, σε έκαναν χαρούμενο, σε γέμιζαν.
Σε γέμιζαν, γιατί ήξερες πως θέλει μεγαλύτερο θάρρος να δείξεις σε κάποιον τη γυμνή ψυχή σου, παρά το γυμνό σώμα σου.
Παρόλα αυτά, μετά από καιρό τους προσπερνάς αδιάφορα, σαν να είναι άγνωστοι, όπως και αυτοί κάνουν το ίδιο με ‘σένα. Χωρίς γιατί.
Δε σε νοιάζουν τα «γιατί», δεν έχουν σημασία, δε τα έλυσες ποτέ.
Απλά, συνεχίζεις να νιώθεις το ίδιο αμήχανα -όπως τόσες άλλες φορές- όταν βρίσκεστε σε κοινή παρέα και δεν ανταλλάσσετε ούτε ένα βλέμμα, ενώ παλιά ανοίγατε όλα σας τα χαρτιά.
Και τώρα, βρεθήκατε δυό ξένοι, που γνωρίζονται καλύτερα από τον καθένα.
Και αν μοίρασες ψεύτικες ελπίδες τότε, φαίνεται ξέρεις πως να καταστρέφεις ανθρώπους.
Γιατί είναι επικίνδυνο πράγμα η ελπίδα, φίλε μου, να το θυμάσαι.
Ίσως πλήγωσες και πληγώθηκες. Μα δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, από αυτήν την προκλητική αδιαφορία. Η αδιαφορία είναι μεγάλη αγένεια και οι σιωπές οι μεγαλύτερες κραυγές.
Όχι, δεν είναι ανθρώπινη συμπεριφορά αυτό, αναισθησία είναι.
Αυτό που σε καθιστά άνθρωπο όμως, είναι το συναίσθημα και όχι η μορφή σου.
Αφήνεις τα «γιατί» να αιωρούνται, να συσσωρεύονται και να σε επισκέπτονται της νύχτες παρέα με το αλκοόλ και τα τσιγάρα σου. Ξέρεις, για αυτές τις σκέψεις, λέω, που δεν σε αφήνουν σε ησυχία και μονίμως βουίζουν.
Και πώς το κατάφερες αυτό;
Επειδή επέλεξες να αναδείξεις νικητή τον ανυπέρβλητο εγωισμό σου, αυτό το «τέρας» μέσα σου, που σου στερεί πάρα πολλά και σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση μίας δήθεν υπερηφάνιας.
Πέτα από πάνω σου τον εγωισμό σου και θα δεις πόσα θα κερδίσεις. Μία απόφαση είναι, που δε θέλει πολλή σκέψη.
Διότι άλλο ο εγωισμός και άλλο η αξιοπρέπεια, μάθε επιτέλους να τα ξεχωρίζεις.
Δεν είναι αργά να μιλήσεις με αυτούς που «χάθηκες». Θα μάθεις κάτι παραπάνω και θα δοθεί μια εξήγηση για όλα αυτά, που τόσο καιρό σκέφτεσαι και σε φέρνουν στη ίδια δυσάρεστη θέση, κάθε φορά που υπάρχετε στον ίδιο χώρο.
Δε θα μάθεις ποτέ, αν δεν προσπαθήσεις. Στην τελική, όπως έπνιξες την εξήγηση που πάντα ήθελες και ποτέ δεν δόθηκε, έτσι πνίξε τώρα τον εγωισμό σου, μπορείς να το κάνεις.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, εσύ θα νιώθεις πλήρης.
Θα διώξεις τα κακά στοιχειά, θα ξεπεράσεις και τον εαυτό σου. Λίγο το ‘χεις; Έκανες το βήμα σου και αυτό λέει πολλά. Άσχετα με το αν θα κάνουν το επόμενο οι άλλοι.
Γιατί είναι απάνθρωπο να συμπεριφέρεσαι σε κάποιον που γνώριζες τόσο καλά σαν να μην τον ήξερες ποτέ, ενώ ένα βήμα μπροστά και ξαναγίνεσαι άνθρωπος.
Συντάκτης: Αλίνα Καλέση
