Αξίζεις ό,τι διεκδικείς

Έρχεται ο ένας, φεύγει ο άλλος, καλωσορίζεις τον επόμενο, φεύγει κι εκείνος. Μένεις μόνος πάλι. Κλαις, κείτεσαι στο πάτωμα. Κρυώνεις, πονάς, ωρύεσαι. Μιλάς μόνος σου, ψάχνοντας για απαντήσεις. «Γιατί πάλι σε εμένα».

Γεια σου κι αντίο. «Γεια» κι «Αντίο» να εναλλάσσονται διαρκώς. Δεν κουράστηκε ακόμη η ψυχή σου; Δεν έχει μείνει μισό το είναι σου με τόσους ανθρώπους να έρχονται με το έτσι θέλω, να απαιτούν να δώσεις, να σου τα παίρνουν όλα και να σε αφήνουν στο κενό;

Πώς αντέχεις να δίνεις τα κομμάτια σου στο τίποτα, αδειάζοντας το είναι σου, γεμίζοντας το δικό τους; Λίγη αξιοπρέπεια και σεβασμός στον εαυτό σου. Το αξίζει, άλλωστε. Πάντα μονάχα εκείνος βρίσκεται μαζί σου -είτε πονάς είτε χαίρεσαι. Ο εαυτός σου πέρα απ’ τον μεγαλύτερο εχθρό σου, αν τον διαχειριστείς σωστά, είναι κι ο καλύτερος σου φίλος. Αυτό έχει δείξει ο χρόνος.

Αναλώνεσαι ασταμάτητα μοιράζοντας τα «σ’ αγαπώ» σου, τα δάκρυά σου και τον χρόνο σου σε ανούσιες αγάπες. Αντίστοιχα σε ψεύτικες φιλίες με «Ιούδες». Δίνεις αξία σε φτηνές στιγμές και φτηνές αγάπες υποβιβάζοντας τον εαυτό σου. Υποβιβάζοντας πάνω απ’ όλα την ψυχή σου. Τη φθείρεις κι εκείνη σου ουρλιάζει από πόνο, μα δεν την ακούς.

Έχεις τυφλωθεί από ό,τι σου έχουν πλασάρει ως ιδανικό. Βλέπεις, ο άνθρωπος προσπαθεί να ωραιοποιεί τα γεγονότα εξαιτίας  ενός παραμυθιού που του πούλησαν στα πέντε του. Το φαίνεσθαι δε συνάδει πάντα με το είναι. Το άδειο το θαυμάζεις ως γεμάτο και το γεμάτο το αδειάζεις. Δίνοντας κάθε φορά από ένα κομμάτι σου, δημιουργώντας έτσι το κενό σου.

Εκκολάπτεις το χάος σου δίχως να δημιουργήσεις μια σκάλα σωτηρίας. Γιατί να πέσεις στην κινούμενη λάσπη επειδή είδες κάτι που βυθίζεται να λάμπει;

Θεωρείς πως όλα χάνονται με το χάδι του χρόνου που σε ακουμπάει τρυφερά με το μεταξένιο –γεμάτο ήλους– χέρι του. Προσπαθείς να κλείσεις τις πληγές σου, μα δύσκολο. Τα καρφιά του χρόνου που εσύ αναλωνόσουν έχουν ήδη εισχωρήσει βαθιά. Έγιναν ένα με εσένα και τις σκέψεις σου.

Πέρασε, λοιπόν, από ιερά εξέταση τον επόμενο άνθρωπο που θα σου πουλήσει τα πιο ωραία λόγια που σου τραγούδησαν ποτέ. Όπως έχουμε μάθει κι απ’ τα παραμύθια: «ό,τι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός». Δεν αξίζει ο κάθε βιαστής συναισθημάτων να ανήκει στη ζωή σου. Δεν αξίζει να γίνεται ένα με το νου σου.

Δείξε ποιος είσαι, τι αξίζει η καρδιά σου, τέλος πάντων. Πρέπει να πληρώσουν το αντίστοιχο τίμημα που αξίζεις για να μπουν στο ναό σου και να ταξιδέψουν με τα όνειρά σου.Μην επιτρέπεις να σε αδειάζουν. Εσύ είσαι το αφεντικό σου, κανείς άλλος.

Ναι, πρέπει να καταστραφείς πρώτα για να γεννηθείς, μα η μία φορά αρκεί. Δείξε τους ποιος είσαι, τι αξίζεις κι αν είναι ισάξιοι, άπλωσε τους το χέρι και καλωσόρισέ τους πλέον με ένα χαμόγελο και δύο λέξεις.

Χτίσε, λοιπόν, τη σκάλα της σωτηρίας σου με τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε τα θεμέλια να είναι γερά για να φτάσεις στην κορυφή ως νικητής. Η αγάπη, είτε ερωτική είτε φιλική, συνεπάγεται με πόνο, μα ταυτόχρονα και με αμέτρητη χαρά. Αυτό συμβαίνει για τη διατήρηση της ισορροπίας σε αυτόν τον όμορφο χαοτικό κόσμο.

Η αγάπη έχει πολλά χρώματα, πολλά φάσματα και όσο ζεις θα τα αισθανθείς όλα μέχρι το πετσί σου. Πόνος, έρωτας, θλίψη, χαρά. Όλα μαζί είναι το τέλος κι η αρχή. Το χάος κι η αρμονία. Όπως το λένε και στην αργκό, το Α και το Ω.

Ήρθε ο επόμενος άνθρωπος στη ζωή σου. Χαμογέλασες, είπες πως περίμενες για αυτήν τη στιγμή. Σε φίλησε κι αισθάνθηκες μια χαοτική γαλήνη. Ναι, ένιωσες πως είσαι σπίτι σου, στον άνθρωπό σου. Τα καρφιά σου πλέον δεν πονάνε τόσο.

Στη ζωή αυτή, παίρνεις ό,τι θεωρείς εσύ ότι πραγματικά αξίζεις. Μήπως χρειάζεται να αναθεωρήσεις τι σου αρμόζει; Φυσικά και σου ταιριάζουν περισσότερα, μα μόνο αν παλέψεις, τα κατακτάς. Κυνήγησε ό,τι περισσότερο ποθείς και σε ολοκληρώνει.

Έννοια σου και κάποια στιγμή θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις.  Μόνο μια συμβουλή, μη συμβιβάζεσαι.

Αξίζεις.