Δε θέλουν όλοι να γίνουν γιατροί και δικηγόροι

Ίσως μια απ’ τις πιο δύσκολες αποφάσεις που καλείται ένας άνθρωπος να πάρει, είναι εκείνη στην ηλικία των δεκαεφτά με δεκαοχτώ. Δηλαδή, να κατανοήσει τι πραγματικά επιθυμεί να σπουδάσει ως επάγγελμα «ζωής» και να το επιλέξει άμεσα.

Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι ότι σε εκείνην την ηλικία δεν μπορείς να γνωρίζεις απόλυτα τι είναι αυτό που θέλεις πραγματικά. Δεν έχεις γνωρίσει ακόμη τον εαυτό σου, δεν έχεις ανακαλύψει τις επιθυμίες σου. Βρίσκεσαι σε μια μετάβαση από έφηβο σε ενήλικα. Τα μυαλά σου ακόμη βρίσκονται έξω από το κεφάλι σου, να το πούμε πιο λαϊκά.

Άλλη μία, όμως, πικρή αλήθεια είναι πως δε φταίει αυτό καθεαυτό το ίδιο το άτομο που δεν μπορεί να καταλάβει τι του αρέσει ακριβώς να ακολουθήσει ως εργασία. Φταίει η κοινωνία στην οποία ζει και το εκπαιδευτικό της σύστημα.

Για παράδειγμα, στην Αμερική και σε κάποιες άλλες χώρες, υπάρχουν μαθήματα επιλογής για κάθε τέχνη και τομέα εργασίας, όπως θέατρο, μουσική-τραγούδι, ομάδα ποίησης, ομάδα γραφής εφημερίδας σχολείου. Δίνουν τη δυνατότητα, σε όποιον θέλει, να ασχοληθεί με κάτι που έχει περισσότερη έφεση κι είναι καλύτερος σε αυτόν τον τομέα, για παράδειγμα στο να γράφει άρθρα, να το κυνηγήσει και να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να το κατακτήσει.

Διότι, δε θέλουν όλοι να γίνουν γιατροί και δικηγόροι, είτε αντίστοιχα λογιστές. Υπάρχουν κι άλλα επαγγέλματα, που ταιριάζουν απόλυτα σε κάποιους, πέρα από αυτά τα ξακουστά, «επαγγέλματα κύρους».

Με λίγα λόγια, υπάρχουν εκπαιδευτικά συστήματα που επικεντρώνονται και στις γενικές-βασικές, αλλά και στις ειδικές, μα ποικίλες, κλίσεις του κάθε ατόμου. Έχουν δημιουργήσει επιλογές για κάθε έφεση, καθώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν επιθυμούμε τα ίδια πράγματα.

Στην πραγματικότητα, το κύρος το αποκτάς ανάλογα με το κατά πόσο είσαι καλός σε αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις κι όχι γιατί η κοινωνία θεωρεί πως το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι πιο αξιόλογο απ’ τα υπόλοιπα. Αν γίνεις δικηγόρος επειδή κατάφερες να γράψεις 19.000 μόρια, όμως δε σ’ αρέσει αρκετά κι είσαι μέτριος στη δουλειά σου δε θα αποκτήσεις κύρος. Θα έχεις ένα όνομα χωρίς υπόβαθρο κι αυτό είναι πολύ μεγάλο βάρος, που θα το έχεις για πολλά χρόνια πάνω σου.

Αν αυτό που επέλεξες δεν κάνει την καρδιά σου να χτυπάει από χαρά, τότε ποτέ σου δε θα γίνεις καλός σ’ αυτό. Θα μείνεις στο μέτριο. Πλέον είναι σχεδόν όλοι μέτριοι κι οι λίγοι καλοί απλά κάνουν αυτό που αγαπούν. Αν κάτι δε σε γεμίζει και δε σε κάνει να θέλεις να γίνεσαι διαρκώς καλύτερος και να εξελίσσεσαι, δεν είναι για σένα.

Επειδή, όμως, ζούμε στην Ελλάδα που έχουμε πανελλήνιες κι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που οι μόνες «τέχνες» που προωθεί και θαυμάζει είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ και χλευάζει οτιδήποτε άλλο, πρέπει να βοηθήσουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Διότι εμείς δημιουργούμε τα εμπόδια.

Οι περισσότεροι συμβιβάζονται σε μία επιλογή σπουδών που δεν τους ταιριάζει, με αποτέλεσμα να μην τελειώνουν ποτέ τη σχολή τους, ή να την τελειώνουν σε δέκα χρόνια, είτε να την παρατούν χωρίς καμία άλλη φιλοδοξία.

Όλο αυτό, όμως, γίνεται γιατί φοβούνται να ρισκάρουν. Γιατί η σημερινή ελληνική κοινωνία με τη βοήθεια της οικογένειας, σου έχει διαπεράσει πως μόνο αν περάσεις και τελειώσεις ΑΕΙ ή ΤΕΙ, άντε και καμία ξακουστή ιδιωτική σχολή, σε συγκεκριμένο πάντα επαγγελματικό κλάδο, θα καταφέρεις να έχεις μέλλον.

Αν έχεις ήδη μπει σε μια σχολή, που δεν ήταν το όνειρό σου και κατάλαβες ότι θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό, δεν είναι κακό ούτε είναι ποτέ αργά να αλλάξεις πορεία. Μπορείς κάλλιστα να την τελειώσεις, αν θέλεις, αλλά επίσης μπορείς και το χρωστάς στον εαυτό σου να ψάξεις να βρεις τρόπο να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου.

Υπάρχουν άνθρωποι που στα σαράντα τους κατάλαβαν πως τόσα χρόνια έκαναν μια λάθος επιλογή. Θα σας δώσω για παράδειγμα τη μητέρα της φίλης μου, η οποία τελείωσε οικονομικά-λογιστική κι έγινε λογίστρια. Ποτέ δεν της άρεσε να πηγαίνει στη δουλειά και σπανίως την έβλεπες χαρούμενη εν ώρα εργασίας ή πηγαίνοντας προς αυτή. Δεν τη γέμιζε παρ’ όλο που έπαιρνε έναν ικανοποιητικό μισθό. Κουραζόταν, περισσότερο ψυχολογικά -κι η ψυχολογική κούραση είναι η χειρότερη, διότι έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητά σου και στις σχέσεις σου με το περιβάλλον σου. Η γυναίκα αυτή ήθελε από πάντα να σπουδάσει γραφιστική και σχέδιο, καθώς πάντα της άρεσε να ζωγραφίζει κι είχε ταλέντο σ’ αυτό, όμως δεν το επέτρεψαν οι γονείς της. Τώρα πια, στα σαράντα της, αποφάσισε να μάθει να χτυπάει τατουάζ κι άνοιξε το δικό της μαγαζί, το οποίο, μάλιστα,  πηγαίνει πολύ καλά. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο να φύγει απ’ τη σιγουριά του γραφείου και να επενδύσει σε κάτι άγνωστο, που όμως κατάφερε να φέρει εις πέρας γιατί είναι αυτό που αγαπάει και το πόθησε αρκετά.

Το όλο θέμα είναι να καταλάβεις τι θέλεις, να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να το επεξεργαστεί και να ρισκάρεις. Όταν είσαι καλός σε κάτι και μοχθείς να γίνει καλύτερος, πάντα καταφέρνεις να χτίσεις κάτι σπουδαίο. Αν, όμως, ασχολείσαι με κάτι που βαριέσαι και συμβιβάζεσαι, τότε δε θα καταφέρεις και πολλά.

Εσύ θα ζεις την καθημερινότητα που επέλεξες, κανείς άλλος. Επομένως, μάθε να κάνεις επιλογές για εσένα τον ίδιο και μόνο, γιατί κανείς άλλος δε θα βιώσει ό,τι βιώνεις. Εσύ θα έχεις το βάρος πάνω σου, εσύ δε θα είσαι χαρούμενος, εσύ θα καταλήξεις μίζερος. Εσύ θα τρώγεσαι με το μέσα σου.

Άσε τους άλλους να σχολιάζουν, πάντα θα βρίσκουν κάτι κακό να λένε. Σχολιάζουν, όμως, πάντα όσοι δεν περνάνε καλά. Εσύ απλά κοίτα να κάνεις χαρούμενο τον εαυτό σου με τις επιλογές σου κι όλα θα ‘ρθουν.

Είναι πάντα προτιμότερο να ακολουθείς το όνειρό σου και να κάνεις αυτό που αγαπάς κι ας μην είναι κανείς άλλος σύμφωνος, αρκεί εσύ να είσαι σίγουρος για εσένα. Η μόνη επιβεβαίωση που χρειάζεσαι είναι εκείνη του ίδιου σου του εαυτού.