Τα πρωτότοκα παιδιά είναι και λίγο γονείς

Ένα απ’ τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή σου είναι τα αδέρφια κι οι φίλοι που κατέληξαν να γίνουν αδέρφια σου. Ο ρόλος του αδερφού είναι τόσο σημαντικός μα τόσο παραμελημένος απ’ την κοινωνία. Μάθανε στα αδέρφια αντί να μοιράζονται στιγμές και συναισθήματα να ζουν με ζήλια κι ανταγωνισμό. Ποιος θα είναι καλύτερος στο σχολείο/στη δουλειά, ποιος θα βγάλει πρώτος περισσότερα χρήματα και ποιος θα αγαπηθεί, ανάλογα με τα επιτεύγματα και τι θεωρεί η κοινωνία ως «τέλειο» κι «άξιο», περισσότερο απ’ τους γονείς.

Εμφύσησαν στο υποσυνείδητο πως ο πρωτότοκος είναι λίγο καλύτερος κι ο δεύτερος –αντίστοιχα τρίτος κι η ιστορία πάει λέγοντας– πρέπει να βρίσκεται σε ένα συνεχές άγχος να τον ξεπεράσει. Πρέπει να προσπαθεί συνεχώς να ελπίζει πως κάποια στιγμή θα καταφέρει να γίνει καλός σαν τον μεγάλο αδερφό του.

Τα αδέρφια πρέπει να είναι ενωμένα και να ποτίζει ο ένας τον άλλον για να ανθίσουν, να μεγαλώνει τον κήπο του και να μην τον αφήσει να μαραθεί. Πρέπει ο ένας να σηκώνει τον άλλον όταν δεν έχει τη δύναμη να συνεχίσει και να τον βοηθήσει να δει το φως στο τέρμα του τούνελ.

Ο ρόλος του μεγάλου κι αντίστοιχα μικρού αδερφού κι η σχέση που θα αποκτήσουν διαδραματίζει τον πιο σημαντικό παράγοντα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Βέβαια, επειδή στο μικρότερο μέλος έχουν περάσει την ιδεολογία που προαναφέρθηκε, ότι πρέπει να ανταγωνιστεί τον μεγαλύτερο, είναι καθήκον του πρωτότοκου να το βοηθήσει να ενσωματωθεί στην κοινωνία και να του αποδείξει πως βρίσκεται πλάι του κι όχι μπροστά του. Δεν είναι σε αγώνα τρεξίματος ούτε θέλει να μιμηθεί τα χνάρια του και να γίνει καλύτερος από εκείνον.

Το πρωτότοκο παιδί θέλει το καλύτερο για τα αδέρφια του. Να μπορέσουν να έχουν το δυνατόν καλύτερο μέλλον. Ο μόνος ανταγωνισμός να είναι με τα «δεν μπορώ» που θα ισχυρισθούν ώστε τελικά να τα κατακτήσουν. Να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να καταφέρουν κάθε «δε γίνεται» που θα πουν. Τα μεγάλα αδέρφια είναι εδώ για να σου κρατούν το χέρι και να το αφήνουν όποτε πρέπει. Ύστερα πάλι θα το πιάνουν λίγο πριν χάσεις το δρόμο.

Καλώς ή κακώς το πρώτο παιδί παίρνει ρόλο γονέα, φίλου, αλλά πάντοτε μένει αδερφός. Όταν βέβαια θα χρειαστεί εκείνος βοήθεια, όλα αυτά θα τα ανταποδώσει ο βενιαμίν της οικογένειας.

Επομένως, αφού η κοινωνία δε δημιουργεί σωστά πρότυπα και περνά λάθος πεποιθήσεις, ο αδερφός είτε αντίστοιχα φίλος, ο οποίος έχει πάρει ρόλο είτε μεγάλου είτε μικρού αδερφού, χρειάζεται να ξεπεράσει τη διχόνοια που έχουν αφήσει τόσα χρόνια να πλανάται στις μνήμες. Δηλαδή, να βοηθήσει να δημιουργηθεί μια σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης και συντροφικότητας.

Πόσες ήταν οι φορές που κάποιος άνθρωπος δικός σας βίωσε κάποιον ρατσισμό, κάποια παρενόχληση, κάποιο τραύμα και το έκρυψε μέσα του γιατί αισθανόταν πως κανείς δε θα τον καταλάβαινε και θα τον υπονόμευαν. Έπειτα άλλαξε χαρακτήρα κι αναρωτηθήκατε, μα ποτέ δεν σας απάντησε. Ύστερα, κάπου χάθηκε σε άλλες παρέες, σε άλλους δρόμους. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να χτίσεις γερά θεμέλια γιατί όλοι κάποτε χρειάζονται μια σωσίβια λέμβο και ναι, θέλει πολλή επιμονή κι υπομονή μέχρι να τη δουν και να σωθούν.

Πολλές φορές οι γονείς δεν μπορούν να έρθουν σε αρμονική επαφή με τα παιδιά τους και να αποκτήσουν μια ισορροπημένη σχέση. Υπάρχει και το χάσμα των γενεών, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο κι ιστορία. Συνεπώς, αφού αδυνατούν, ο επόμενος που μπορεί να αναλάβει τη θέση τους είναι το μεγάλο τους παιδί.  Γιατί ο δεσμός μεταξύ αδελφών είναι τόσο ισχυρός που μπορεί να κατακτήσει κόσμους ολόκληρους όπως και να γκρεμίσει γαλαξίες.

Το όλο θέμα είναι να γίνει κατανοητό κι απ’ τις δύο πλευρές πως τα αδέρφια δεν είναι εχθροί ούτε ανταγωνιστές κι  είναι πολύ τυχεροί να έχουν έναν άνθρωπο να φωτίζει τα σκοτάδια τους. Είναι τυχεροί που έχουν έναν συνοδοιπόρο  να μαθαίνουν μαζί, να παλεύουν μαζί. Γιατί ο κόσμος έχει περισσότερα αγκάθια από ροδοπέταλα και πρέπει να μάθουν να τα κόβουν κι όχι να κόβονται. Μαζί μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Είναι καλό να γίνει κατανοητό ότι ο ένας για τον άλλον υπάρχει για να μοιραστούν εμπειρίες, γνώσεις κι αλληλοβοήθεια. Γιατί αδερφός σημαίνει φίλος γονιός και δάσκαλος. Γιατί, λοιπόν, να τον βλέπεις εχθρό;

Μέσα απ’ τον μικρό μαθαίνει κι ο μεγάλος. Βλέπει κι άλλες πτυχές. Γίνεται πιο δυνατός. Γίνεται καλύτερος για εκείνον και για το μικρό ώστε να μπορέσει να το βοηθήσει σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο που ονομάζεται «ζωή». Γιατί, ο πρωτότοκος μόλις αποκτήσει αδερφό παίρνει ρόλο μάνας και πατέρα. Μαθαίνει κι εκείνος να μην το βάζει κάτω, γιατί αν πέσει εκείνος θα πέσει κι ο μικρός.

Για την Αγγελική, τον άγγελό μου, που μαζί της έμαθα να μη βλέπω τον κόσμο ασπρόμαυρο, μα να θυμάμαι πως υπάρχουν κι άλλα χρώματα. Για το μικρό αδερφάκι μου, γιατί μαζί μάθαμε να μην το βάζουμε κάτω στα δύσκολα και πως είναι καλύτερο να έχεις φίλο τον αδερφό σου παρά εχθρό. Γιατί έγινα καλύτερη για εμένα και για εσένα ώστε να σου έχω κάθε απάντηση και να μη νιώσεις ποτέ πως είσαι ανάξια γι’ αυτόν τον κόσμο.