Ο χρόνος κυλά, σου φέρνει ανθρώπους. Πολλούς που καταλήγουν σε πολύ λίγους. Άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν. Κάποιοι γίνονται έρωτες εφήμεροι κι άλλοι μιας νύχτας. Άλλοι γίνονται καλοί φίλοι.

Αυτό που μας καίει, όμως, είναι αυτός ο έρωτας που μας τσουρουφλίζει. Αυτός που μόλις κοιτάξεις τα μάτια του δε θα αντικρίσεις τίποτα άλλο πέρα απ’ τα δικά σου μέσα τους και το μόνο που μπορείς να ξεστομίσεις είναι «θα μπλέξουμε».

Ναι, θα μπλέξουμε γιατί γνωρίζεις πολύ καλά πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη χημεία και πόσο επικίνδυνη εκείνη μπορεί να γίνει. Έχεις πολλά να ρισκάρεις. Πολλά να χάσεις, αλλά ακόμη περισσότερα να κερδίσεις.

Μη σε νικήσει ο φόβος ότι μπορεί ένα κομμάτι σου να σπάσει. Μη σε κερδίσει η δειλία επειδή τρέμεις στην ιδέα ότι θα ξεγυμνωθείς από όλο το προστατευτικό περίβλημα που φόρεσες για σε διαφυλάξεις απ’ τον έξω κόσμο. Γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα απ’ την ταραχή που σου δημιουργεί ένας άνθρωπος. Εκείνος που μαζί του νιώθεις πως έφτασες σπίτι. Νιώθεις ο πραγματικός σου εαυτός.

Με αυτούς τους ανθρώπους, ναι, θα μπλέξεις, θα περάσεις τις πιο όμορφες στιγμές σου, θα κλάψεις, θα γελάσεις κι ίσως να ξανακλάψεις. Όμως θα ζήσεις, έντονα. Αυτό είναι ζωή, τα σκαμπανεβάσματά της, τα δάκρυα, τα χαχανητά. Η ζωή περνά με έρωτες αδιάφορους και σταματά σε εκείνους που σου καίνε τον εγκέφαλο.

Δεν υπάρχει πιο προκλητικά ερωτική κουβέντα απ’ αυτήν. «Εμείς οι δύο θα μπλέξουμε» κι αν μπει και το άσχημα στο τέλος, τότε η κατάσταση είναι σοβαρή. Δεν υπάρχει πιο αισθησιακή ατάκα φλερτ από αυτήν. Γαργαλάει τα αφτιά σου, καυλώνει το μυαλό σου. Δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να υποκύψεις κι άντε μετά να βρείτε τρόπο διαφυγής.

Συνήθως γνωρίζεις εξ αρχής τι πρόκειται να συμβεί. Σχεδόν πάντα αφορά έντονες, δύσκολες, καταστάσεις. Απόλυτα συναισθήματα, ακραία. Αγάπη, και πάθος, και πόνος, και θυμός γιατί δεν μπορεί να υπάρξει μίσος μεταξύ σας, πάρα μόνο έρωτας, πόθος, δάκρυα και γέλια.

Σχεδόν πάντα αυτή η ατάκα προμηνύει σχέσεις τοξικές, απ’ αυτές που σε τρώνε λίγο-λίγο, μα εσένα δε σε νοιάζει γιατί είναι αυτό που θες όσο τίποτα να το ζήσεις. Έτσι μπλέκεις ακόμη πιο βαθιά σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Κι ακόμη κι αν φύγεις, σχεδόν πάντα θα γυρνάς. Κι αν σε καίει το ερώτημα αν πρέπει να μπλέξεις περισσότερο, η απάντηση είναι μια: το θέλεις; Δε χωράνε «πρέπει» εδώ, παρά μόνο επιθυμία.

Αν αυτό το ακραίο πάθος έχει γίνει τέρας και σου ρουφά την ψυχή, τότε, ναι, ίσως πρέπει να το λήξεις, αλλά ακόμη και τότε η επιλογή είναι δική σου. Αν θες να βυθιστείς σε αυτή τη μαύρη τρύπα και να παραδοθείς στο χάος της.

Οπότε, τι θέλεις; Άσε τους κανόνες, τα λάθη και τα σωστά, η ζωή είναι μικρή, φτιάξε την στα μέτρα σου κι ζήσε όπως γουστάρεις. Κι ας μη βγάλει πουθενά. Σίγουρα θα βγεις κερδισμένος. Σίγουρα θα έχεις αποκομίσει κάτι. Μη σε νοιάζει αν χάσεις κάποιο κομμάτι σου. Θα κουβαλάς εκείνα που πήρες απ’ τον άλλο. Παράπλευρη απώλεια, γιατί ο έρωτας είναι μάχη και κανείς δε φεύγει απ’ το πόλεμο χωρίς γρατζουνιά.

Βρες εκείνον που τα μάτια σας θα φωνάζουν «εμείς οι δύο θα μπλέξουμε» κι όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία!

 

Συντάκτης: Ασημίνα Καποράλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη