Παραπατάς, άνθρωπε. Παραπατάς και την ώρα που πέφτεις θέλεις να πάρεις κι άλλους μαζί στην πτώση σου. Δεν αντέχεις τη μοναξιά σου ούτε όταν βρίσκεσαι στο πάτωμα. Άλλωστε η πτώση είναι αποτέλεσμα όσων εσύ ο ίδιος κατάφερες να φέρεις. Πάσχεις από την ανίατη ασθένεια της ελεγκτικότητας κι αυτό από μόνο του είναι το ολισθηρό πάτωμα που σε ρίχνει κάτω. Ούτε οι εχθροί ούτε οι φίλοι αλλά ο εαυτός σου.
Ήθελες να τα ελέγχεις όλα. Στις φιλίες σου ήθελες να είσαι το επίκεντρο της παρέας, στις σχέσεις σου, ήσουν ζηλιάρης κι επικριτικός, στην οικογένειά σου κατείχες πάντα τον πρώτο λόγο, τα οικονομικά και τη διαχείριση όλων.
Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί ενώ ήσουν εξαιρετικό ταλέντο στις κοινωνικές σχέσεις τελικά έμεινες χωρίς φίλους. Ήσουν ο ιδανικότερος στο να κάνεις γνωριμίες αλλά ήσουν ακόμη πιο ιδανικός στο να τις καταστρέφεις. Επικριτικός με όλους τους φίλους, που πάντα έκαναν λάθη. Που πάντα σε ξεχνούσαν, που έπεφταν σε ασυγχώρητα σφάλματα ενώ εσύ ο σωστός.
Αμείλικτος και ψυχρός στις ετυμηγορίες σου, ήξερες πάντα να τους κρίνεις για την παραμικρή λεπτομέρεια, να μην αφήνεις ούτε ίχνος παραπτώματος να πέσει κάτω ενώ τον εαυτό σου ποτέ. Έτσι αποχώρησαν όλοι, όχι, επειδή τους άφησες αλλά επειδή κουράστηκαν να τους κατακρίνεις.
Στον έρωτα ήσουν του κεραυνοβόλου, έλεγες. Ερωτευόσουν με την πρώτη ματιά. Στη στιγμή επιδιδόσουν απευθείας στην αγαπημένη σου ασχολία, να σφίγγεις την αλυσίδα στο λαιμό του άλλου, αγάπη το ονόμαζες. Ξεχνούσες όμως πως δεν είχες αγοράσει κατοικίδιο αλλά άνθρωπο. Σε αυτόν τον άλλον άνθρωπο πηδούσες επάνω στην προσωπικότητά του και τη διάλυες.
Έκρινες την οικογένειά του, έλεγχες τα οικονομικά του, το κινητό του, ακόμη και τα ρούχα του. Μπλεκόσουν στις δουλειές του, στους φίλους του, σε αυτά που έλεγε αλλά και σε αυτά που ήθελε να πει και τελικά έβαζες όριο στο πόσες ανάσες θα πάρει. Αλλά οι ανάσες που του επέτρεπες δεν ήταν πολλές και τον έσκαγες. Έφυγε ένα βράδυ αφήνοντας στο κρεβάτι σας τσαλακωμένα σεντόνια και πάνω σε αυτά εσένα και τις ανασφάλειές σου.
Δε σε πείραξε πολύ, είχες ακόμα την οικογένειά σου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες. Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί αυτή η οικογένεια δεν ήταν τόσο δεμένη όσο θα ήθελες. Γιατί σου έκρυβε τα σημαντικά, γιατί δε μοιραζόταν μαζί σου χαρές και λύπες γιατί δεν απαντούσαν στα τηλέφωνά σου, γιατί χάνονταν.
Είχες ξεχάσει τις απόπειρές σου να τους ελέγξεις κι αυτούς. Να εισβάλλεις στη ζωή τους και να την κάνεις αχούρι. Να τους μιλήσεις για τα λάθη τους κι ας είχες κάνει μεγαλύτερα, να τους απαγορεύσεις επιλογές και να τους επιβάλεις τις συμπεριφορές σου. Αν μπορεί να κουραστεί η συγχώρηση και να φύγει, το είχες κι αυτό καταφέρει.
Κάτι σε βασάνιζε, άνθρωπε. Κάτι που στον εαυτό σου δεν μπόρεσες να βρεις κι έτσι αποφάσισες να ρίξεις το φταίξιμο στους άλλους. Έγινες αυταρχικός, εγωιστής, ελεγκτικός κι ας μην ήταν του χαρακτήρα σου. Κατά βάθος ήσουν καλός. Όμως είναι εκείνες οι καταραμένες οι ανασφάλειές σου που κάνουν κουμάντο στη ζωή σου, σε ελέγχουν κι εκείνες όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ στους άλλους.
Όμως γίνεσαι ανυπόφορος τόσο στον εαυτό σου, όσο και στους γύρω σου. Ο τρόπος που θες να ελέγξεις τη ζωή των άλλων σε κάνει αντιπαθητικό. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αντέξουν τη ζήλια σου, τον τρόπο που θέλεις να επιβάλεις την άποψή σου, την προσπάθειά σου να τους απομακρύνεις από όλους και να τους βάλεις στη μέση του δικού σου κύκλου. Υπάρχουν κι άλλοι κύκλοι, άνθρωπε, κι αυτοί δεν περιλαμβάνουν μόνο εσένα όσο κι αν πιστεύεις το αντίθετο.
Είναι όμως και κάποιοι άνθρωποι που έχουν μείνει. Είναι εκείνοι που σ’ αγαπούν, εκείνοι που επιλέγουν να υποφέρουν κοντά σου. Εκείνοι που λένε ότι θα φύγουν κι όμως τελικά μένουν από επιλογή. Από την επιλογή που τους δίνει η αγάπη τους για εσένα κι όχι η συμπεριφορά σου. Αυτούς κυρίως βασανίζεις περισσότερο με την ελεγκτική σου συμπεριφορά.
Πρέπει να αλλάξεις, άνθρωπε, να προσπαθήσεις για τη δική σου ζωή κι όχι για τη ζωή των άλλων. Όπως ο Δον Κιχώτης που δεν κατάφερε να σώσει τον κόσμο, κατάφερε όμως να σωθεί μέσα στον κόσμο του, κι αυτό είναι κάτι.
Eπιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
