Ημερολόγιο δεν κρατάω και δε θα κρατήσω ποτέ. Κάποτε, στο δημοτικό, το είχα επιχειρήσει και το αποτέλεσμα ήταν να διαβάζω τώρα στα τριάντα μου ότι κάποια ημέρα των παιδικών μου χρόνων έφαγα τρία παγωτά σ’ ένα μεσημέρι. Ένα οικογενειακό και δύο ξυλάκια. Αυτό είχα γράψει, αφού στο παιδικό μου κεφάλι ήταν τόσο σημαντικά τα παγωτά που άξιζαν καταγραφής
Ε λοιπόν, όχι, ευτυχώς που δεν κρατάω ημερολόγιο.
Ο φόβος της έκθεσης με κυνηγούσε από παιδί. Σκεφτόμουν ότι αν γράψω κάπου την πρώτη φορά που μου έπιασε το στήθος ο Σταύρος, θα το βρει κάποια στιγμή η μάνα μου και θα είμαι υπεύθυνη για το εγκεφαλικό που θα προκληθεί.Ούτε για την ημέρα που αγόρασα πρώτη φορά προφυλακτικά, νομίζω ότι θ’ άντεχε να διαβάσει, εάν κάποτε έπεφτε στα χέρια της, το καταραμένο.
Έτσι λοιπόν, για ν’ αποφύγω το άγχος, δεν έπρεπε να γράψω ούτε για το πρώτο τσιγαριλίκι στις τουαλέτες του σχολείου, ούτε για εκείνη την κοπάνα για να βγω ραντεβού με τον Παναγιώτη, εννέα χρόνια μεγαλύτερο μου. Το παράτησα και με παράτησε κι εκείνο, σ’ εκείνη την τελευταία, κιτρινισμένη σελίδα με τα παγωτά. Άλλωστε, δεν ήμουν ευχαριστημένη από τον τρόπο που έγραφα.
Άσε που μια φορά, τότε στο δημοτικό πάλι, εμπιστεύτηκα στην Αλίκη ότι γράφω κι εκείνη το έκανε βούκινο στην τάξη. Μέχρι κι ο Μπάμπης του τελευταίου θρανίου, εκείνος που δε μίλαγε ποτέ, άρχισε να με φωνάζει Αγκάθα Κρίστι, επειδή είχα αραδιάσει μερικές σκόρπιες λέξεις σ’ ένα ηλίθιο τετράδιο με κλειδαριά. Μου βγήκε τ’ όνομα της ψευτοσυγγραφέα, χωρίς καν να έχω τη χάρη.
Τα ημερολόγια είναι τρολ των σκέψεών μας. Αρπάζουν τις αναμνήσεις μας, τις καθημερινότητές μας, τα λόγια που δεν είπαμε, τις ματιές που δε δώσαμε και τις αραδιάζουν σε μελό κείμενα που δε θα διαβάσουμε ποτέ.
Ανοίξτε τα ημερολόγια σας και διαβάστε τα. Σ’ ένα πράγμα θα καταλήξετε. Ότι καταγράψατε μόνο τις άσχημες στιγμές, τους φόβους, τ’ αρνητικά. Λέξεις πλεγμένες σε μαύρα σύννεφα λες και είναι έτοιμος ο καιρός να βρέξει.
Λοιπόν, τη συννεφιά δεν τη γουστάρω καθόλου γενικά. Ειδικά, στη ζωή μου, δεν την ανέχομαι. Είναι που είναι δύσκολο να την αποφύγεις, θα την κρατάς κι ανάμνηση; Αυτές τις αναμνήσεις δεν τις θέλω. Θέλω να ανοίγω το παράθυρο και να τους ρίχνω σπρωξιά να φεύγουν, να εξαφανίζονται, οπότε για ποιο λόγο να τις καταγράφω και να τις θυμάμαι;
Όσα μ’ έκαναν να ντραπώ και όσα με τρόμαξαν, προτιμώ να τα κάνω μαθήματα στο μυαλό, όχι γελοίες λέξεις που έχουν πάντα τον κίνδυνο να χάσουν την εχεμύθειά τους. Να ξεπηδήσουν απ’ τα τετράδια αντιδραστικά και να βρεθούν στα μάτια και τ’ αυτιά όσων δεν πρέπει να μάθουν ή ν’ ακούσουν.
Άσε, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω απ’ το ν’ ασχολούμαι με όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν και σκέψεις. Άλλωστε, λίγο παρακάτω θα στρίψω δεξιά για να ζήσω. Να χαθώ σε μια συναυλία, να τραγουδήσω τους στίχους σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, να βγάλω όλες μου τις σκέψεις μέσα από ένα τραγούδι. Να τις ακούσουν όλοι, χωρίς να μπορούν να ξεχωρίσουν αν είναι δικές μου ή κάποιου άλλου. Αν είναι απλά μερικοί στίχοι ή η ζωή μου.
Ξέρεις τι είναι να ζεις και να μην έχεις χρόνο να γράψεις; Ξέρεις τι είναι να βάζεις δυνατά το ραδιόφωνο για να χορέψεις, κι όχι για να δακρύσεις ζωγραφίζοντας ακαταλαβίστικα σύμβολα σε χαζοτετράδια;
Δεν είμαι τόσο ρομαντική, ώστε να κρύβομαι πίσω από λέξεις. Οι αναμνήσεις είναι για ν’ αποτυπώνονται στο μυαλό, κι όχι σε σημειωματάρια. Βαριέμαι να ψάχνω τα σωστά και τα λάθη σε λέξεις. Όταν έχεις ζήσει τις στιγμές, ο απολογισμός είναι ανούσιος.
Δε θέλω να είμαι θύμα της ζωής, γι’ αυτόεχθές έσκισα κι εκείνο το γελοίο, κιτρινισμένο τετράδιο των παιδικών μου χρόνων.
Άλλωστε, η ζωή είναι για να την αρπάζεις, όχι για να την καταγράφεις.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
